Навелы

Яна засталася адна ў гэтай самотнай хатцы, так далёка ад сяла, пры самым лесе. Зрэшты, яна і не баялася, бо была з тае ж пароды, што і яе мужчыны, суровая старая, высокая і худая; яна рэдка смяялася і не надта адгуквалася на жарты. Дарэчы, усе вясковыя кабеты не вельмі смяшлівыя. Гэта ўжо справа мужчын! Ад змрочнага, беспрасветнага жыцця жаночая душа робіцца сумная і абмежаваная. У карчме селянін трохі прывучаецца да шумлівае весялосці, але кабета яго застаецца сур'ёзная, з заўсёднаю суровасцю на твары. Дый самі вусны іх не вельмі прывычныя да ўсмешкі.

Цётка Саваж жыла звычайным жыццём у сваёй халупе, якую неўзабаве засыпаў снег. Раз на тыдзень яна выбіралася ў сяло купіць хлеба ды трохі мяса, пасля вярталася дадому. Хадзілі чуткі пра ваўкоў, і яна выпраўлялася ў дарогу з сынавай стрэльбай, іржаваю, з прыкладам, адпаліраваным далонямі. Смешна было глядзець, як высокая старая, трохі ўгнуўшыся, ішла па снезе павольнымі шырокімі крокамі, а ствол стрэльбы тырчаў над чорнаю хусткай, што шчыльна ахінала галаву і хавала яе сівыя валасы, якіх ніхто ніколі не бачыў.

І вось аднойчы з'явіліся прусакі. Іх размясцілі па хатах залежна ад заможнасці і багацця гаспадароў. Да старой, якую лічылі багатаю, паставілі чатырох.

Гэта былі здаровыя дзецюкі, з белаю скурай, светлымі бародамі, блакітнымі вачыма; гладкія, нягледзячы на ваенныя цяжкасці. І ў захопленай краіне яны заставаліся добрымі хлопцамі. Адны ў гэтай пажылой жанчыны, яны былі вельмі ветлівыя з ёю, як маглі бераглі яе ад цяжкае працы і вялікіх выдаткаў. Людзі бачылі, як сырымі снежнымі раніцамі яны раздзяваліся да пояса і мыліся каля студні, шчодра паліваючы вадою свае бела-ружовыя спіны, а цётка Саваж тым часам завіхалася, гатуючы снеданне. Бачылі яшчэ, як яны мылі кухню, шаравалі кафлю, калолі дровы, абіралі бульбу, рабілі ўсю хатнюю работу, нібы добрыя сыны пры сваёй маці.

Але яна, старая, усё думала пра свайго, пра худога бамбізу з кручкаватым носам, карымі вачыма, з густымі чорнымі вусамі. Штодня яна пыталася ў кожнага з салдатаў, што размясціліся ў яе хаце:

— Вы не ведаеце, куды адступіў французскі полк, дваццаць трэці маршавы? З ім мой сын.

Яны адказвалі:

— Не, ня фетаем, сусім ня фетаем.

І, разумеючы яе клопат і неспакой, таксама маючы недзе мацярок, яны рабілі ёй тысячу дробных паслуг. Дарэчы, і яна іх любіла, гэтых чатырох варожых салдатаў, бо сяляне не багатыя на патрыятычную нянавісць, гэта справа вышэйшых класаў. Прыгнечаныя, тыя, што плоцяць больш за ўсіх, бо яны бедныя, тыя, на каго кладзецца кожны новы падатак, тыя, каго забіваюць масамі, тыя, што на вайне ўтвараюць сапраўднае гарматнае мяса, бо іх шмат, тыя, нарэшце, што найбольш пакутуюць ад жахлівага ваеннага згалення, бо яны самыя слабыя і найменш здатныя да супраціўлення, не надта ўспрымаюць той ваяўнічы імпэт, тое пытанне гонару, тых так званых палітычных камбінацый, што ўжо шэсць месяцаў знясільваюць дзве нацыі, як пераможаную, так і пераможніцу.

Паглядаючы на немцаў, што жылі ў цёткі Саваж, у наваколлі казалі:

— Ну, гэтыя чатырох знайшлі сабе прытулак.

Але вось неяк уранку, калі старая была ў хаце адна, далёка на раўніне яна заўважыла чалавека, што ішоў да яе сядзібы. Хутка яна яго пазнала, гэта быў вясковы паштар, што разносіў лісты. Ён аддаў ёй складзеную паперку, яна выцягнула з футарала акуляры, якімі яна карысталася шыючы, і вось што прачытала:

«Пані Саваж, гэтым лістом паведамляю вам сумную навіну. Ваш сын Віктор учора быў забіты ядром, якое, так бы мовіць, разарвала яго напалам. Я быў зусім побач; мы і ў роце трымаліся разам, і ён мне расказаў пра вас, каб я паведаміў вам у той самы дзень, як яго напаткае якая-небудзь бяда.

Я ўзяў гадзіннік у яго з кішэні, каб аддаць вам, калі скончыцца вайна.

Шчыра вітаю вас.

Сэзэр Рыво.

Салдат 2-га класа, 23-га маршавага палка».

Ліст быў напісаны тры тыдні таму. Яна не плакала; сядзела нерухома, такая ўражаная, ашаломленая, што нават і болю яшчэ не пачула. Думала: «Ну вось табе, цяпер ужо і Віктора забілі». Потым вочы яе наліліся слязамі, і боль сціснуў сэрца. Думкі наплывалі адна за адною, жахлівыя, пакутлівыя. Ужо не абдыме яна болей сваё дзіця, свайго бамбізу, ніколі болей! Жандары забілі бацьку, прусакі забілі сына... Ядро разарвала яго напалам. Ёй здавалася, што яна сама бачыла гэты жах: галава панікла, вочы шырока расплюшчыліся, а ён усё пакусваў свой доўгі вус, нібы загневаўся, як даўней.

А што яны потым зрабілі з яго целам? Каб ёй хоць аддалі яе дзіця, як некалі аддалі мужа з прабітым куляю лобам.

Нарэшце яна пачула галасы. Гэта прусакі вярталіся з сяла. Яна хуценька схавала ліст, выцерла вочы і сустрэла немцаў са звычайным выразам твару.

Усе чацвёра задаволена смяяліся, бо неслі ладнага труса, крадзенага, канешне, і знакамі паказвалі старой, што сёння ў іх будзе смачны абед.

Яна адразу ж пачала завіхацца, каб прыгатаваць ежу, але калі спатрэбілася забіць труса, у яе не хапіла рашучасці. А гэта было ёй не ўпершыню! Адзін з салдатаў забіў яго, стукнуўшы па патыліцы.