Навелы

Яна злупіла з труса шкуру, агаліўшы чырвонае цельца, але выгляд крыві, што цякла ў яе па руках, цёплае крыві, што ўвачавідкі ахалодвала і застывала, прымушаў яе калаціцца з галавы да ног; і ўвесь час у яе перад вачыма стаяў сын, разарваны напалам, увесь у крыві, як і гэты звярок, што яшчэ падрыгваў.

Яна села за стол разам з прусакамі, але не магла з'есці ніводнага кавалачка. Яны праглынулі труса, не звяртаючы на яе ўвагі. Старая моўчкі паглядала на іх збоку, выношваючы нейкую думку, але твар яе быў такі непранікальны, што яны нічога не заўважылі.

Раптам яна сказала: «Я не ведаю нат вашых прозвішчаў, а ўжо месяц, як вы ў мяне жывяцё». Яны зразумелі, што яна хоча, праўда, не без цяжкасці, і сказалі ёй свае прозвішчы. Але ёй гэтага было мала, яна папрасіла напісаць іх на паперы разам з адрасамі іхніх сем'яў і, начапіўшы акуляры на свой доўгі нос, агледзела незнаёмы почырк. Пасля згарнула паперу і паклала яе ў кішэню разам з лістом, што паведаміў ёй пра смерць сына.

Калі прусакі паелі, яна сказала: «Пайду пасцялю вам». І пачала насіць сена на гарышча, дзе яны спалі.

Яны здзівіліся, і старая растлумачыла, што так будзе цяплей. Прусакі ўзяліся памагаць ёй. Запхаўшы гарышча да самае страхі, яны зрабілі сабе нешта накшталт вялікага пакоя з цёплага духмянага сена, дзе яны маглі спаць найлепшым чынам.

У час абеду адзін з салдатаў занепакоіўся, што цётка Саваж яшчэ нічога не ела. Яна адказала, што ў яе баліць жывот. Пасля яна запаліла добры агонь, каб сагрэцца, а чацвёра немцаў, як і кожны вечар, залезлі па лесках на гарышча.

Як толькі дзверы за імі зачыніліся, старая прыняла лескі, адчыніла дзверы ў хату і пачала насіць салому, аж покуль не заваліла ўсю кухню. Яна хадзіла па снезе босая так асцярожна, што нічога не было чуваць. Час ад часу яна прыслухоўвалася да гучнага і няроўнага храпу салдатаў. Вырашыўшы, што саломы ўжо досыць, яна сунула адно бярэмя ў агонь, яно запалала, і старая расцярушыла яго па кухні. Потым яна выйшла і пачала глядзець.

Праз некалькі хвілін неўтаймоўнае полымя заліло халупу з сярэдзіны, пасля яно ператварылася ў жахлівае вогнішча, у вялізарную печ, што палала і пырскала святлом праз вузкія вокны, кідаючы на снег яскравы адбітак.

Моцны крык вырваўся з вышыні хаты, ператварыўся ў хвалю чалавечага ляманту, поклічаў, што рвалі душу жахам і роспаччу.

Пасля дзверцы праваліліся ўсярэдзіну, вогненны віхор вырваўся на гарышча, пранізаў саламяную страху, узняўся ў неба магутным полымем, і ўся халупа запалала.

З сярэдзіны чулася толькі, як патрэскваюць у агні сцены і абвальваюцца бэлькі. Раптам страха правалілася, і з абнятага агнём дома рвануўся ў неба, проста ў хмару дыму, вялізны сноп іскраў.

Белае, асветленае агнём наваколле ззяла, як срэбны, з чырванню абрус.

Аднекуль здалёк пачуўся звон.

Старая Саваж стаяла перад сваім разбураным гняздом; яна трымала сынаву стрэльбу, баючыся, каб хто з прусакоў не выскачыў з полымя.

Убачыўшы, што ўсё скончана, яна кінула сваю зброю ў вогнішча. Грымнуў выбух. Збегліся сяляне, прусакі.

Старая сядзела на калодзе спакойная і задаволеная.

Адзін нямецкі афіцэр, што гаварыў па-французску, як сапраўдны француз, спытаўся ў яе: «Дзе вашы пастаяльцы?»

Яна выцягнула сваю худую руку да барвовага россыпу вуголля, што ўжо затухала, і цвёрда адказала: «Там!»

Людзі таўкліся вакол яе. Прусак спытаўся: «Як пачало гарэць?»

Яна вымавіла: «Я падпаліла».

Ёй не паверылі, падумалі, што з-за гэтага няшчасця яна раптоўна звар'яцела. Стоячы ў атачэнні людзей, што слухалі яе, яна расказала ім усё ад пачатку да канца; ад моманту, калі яна атрымала ліст, і да апошняга крыку людзей, што згарэлі ў хаце.

Скончыўшы, яна выцягнула з кішэні дзве паперкі і начапіла свае акуляры, каб адрозніць іх у апошніх водблісках полымя. Паказваючы адну, яна сказала: «У гэтай пра смерць Віктора». Падаючы другую, яна кіўнула на барвовыя руіны: «Гэта іхнія прозвішчы, каб напісаць ім дадому». Спакойна аддала паперку афіцэру, што трымаў яе за плечы, і дадала: «Апішыце, як усё здарылася, і скажыце іхнім бацькам, што гэта зрабіла я, Вікторыя Сімон, Саваж! Не забудзьце!»

Афіцэр крыкнуў па-нямецку нейкі загад. Старую схапілі, кінулі да яшчэ гарачае сцяны яе хаціны.

Дванаццаць чалавек сталі шыхтом за дваццаць метраў ад яе. Яна стаяла нерухома, зразумеўшы ўсё, яна чакала.

Пачулася каманда — гук стрэлаў рвануў паветра. Нечы запознены стрэл самотна прагучаў пасля ўсіх.

Старая не ўпала, яна асела, нібы падрэзаная. Прускі афіцэр падышоў да яе. Яе амаль разарвала напалам, а сціснутая рука яе ўсё трымала скрываўлены ліст.

Мой сябра Сэрваль дадаў: «Як пакаранне — немцы разбурылі тутэйшы замак, што належаў мне».

А я задумаўся пра мацярок чатырох добрых хлопцаў, што згарэлі ў гэтай хаціне, і пра жорсткі гераізм другое маці, расстралянае каля гэтай сцяны.

І я падабраў маленькі каменьчык, чорны ад агню.

Пераклад: Алесь Істомін 

Жабрак

Ён ведаў і лепшыя дні, хоць быў жабраком і калекам.