– Ба амаи ин мазоро назру ниёз бурда, гапои шумо гуфтагия иро кардаг ман. Ба мазори Хоаи Бобоал чор бор, ба Хоаи Мастону Чорсангу Балогардон се бор, бо Хоаи Имому Шибиронбобо ва Рахнаи оташон ду бор рафтаам. Ягун мурод ки осил нашуд, пеши шумо умадам, холаун…
– Ба мазори дигар бузургворо ам рафтаг?
– Дар Чоркую Исфараю Канд, Маринону Масчо мазори нарафтагиям намонд…
– Ба Хуанд ч?
– Рафтагим не…
– Исто, балом. Охирин гапи бузургворе, ки дар хоб дид, ч буд?
– Гуфтанд, ки… «ар го маслиате зарур шавад, туро мададгорем…»
– Шуд! Ана акнун амааш фамо: мададгори ту бузургтарин бузургвори замун Шайх Маслиатдини Хуанд!! Фаат амин Подшомарди Вал кабутари бисёр дар ихтиёр дорад. Хез балом, ба хунаат раву тушаю талуната гирифта, ба шари Хуанд давун шав! Пири бузургвора ёв!!
– Он каса ч хел меёвам?!
– Аз амакат пурс, ки Хуанда хуб медунад, балом. Агар надунад, пеши ман биёяд, ама гапу кора мефамунам. Зуд бош, ки танур хунук нашавад. Агар суст кунем, балом, на ту нун бастан метунию на ман! Рои сафед, балом…
* * *
Амаки Бимастура-савдогари чорбозоргард Амадсайид к будани шайхи муаззами Хуандро медонистаасту садо ворухиёни китобхон ва донишманд муриди ин Пири комил будаанд.
– Мардуми Хуанд Шайх Маслиатдинро аз падару модари худ зиёдтар урмат мекунанду хоки пояшро чун тутиё ба чашм мемоланд, – гуфт бо оанги боварибахш Амадсайид. – Зеро бовар доранд, ки ин Бузургвор аиатан ам писархонди Пайамбари гиромии мо Муаммад Мустафо саллалои алайи ва олии вассалам мебошаду кафи Мсо ва дами Исо дорад…
– Ч хел писархонд? – бо айрат нидо баровард Бимастура. – Оъ… Пайамбари гиром ким-кайо, чандсад сол пеш аз дунё гузаштаг…
– Шак набиёр, они амак. Бетараш, ривояти таърихиро шунав, ки аз китобо хондаву аз одамони мътабар шунидаам, – Амадсайид сари иянашро сила карда, бо забони содаю фамо налашро давом дод. – амаи мо медонем, ки дар шаби меъро Пайамбари гиромии мо савори аспи Буро афт абати осмонро гузашта, боло баромада, ба дидор ва сбати Парвардгори олам мушарраф шудаг. Пас аз гуфтушунуфт дар аннат ри зебоеро дидаг, ки байни кунгураои арш ва гулзори боистони аннат аз шох ба шохе мепарид.
Пайамбари гиром пурсид: «Ин ри кист? Мард аст ё зан?» авоб омад, ки ри мард аст. Пайамбари гиром андешаманд шуд ва гуфт: «Дар ин дунё фарзанди писар надорам. Иозат аст, агар ро писар хонам? Парвардгори олам роз шуд ва гуфт: «Вай пас аз пансад соли релати ту ба дунё падид меояд дар шари Хуанд, ки Тироз-ул-оламин аст. Падар ро Шамсуддин меномаду чун армуонат ба вай расад, Бадеъуддини Нур шавад ва аламбардори дини мубини ислом гардад».
– Армуонаш ч?
– Саросема нашав, они амак. ама рйдодро ботартиб мегям, ту бодиат шунав. Хуш ки бошад, баъди фуруд омадан аз осмон азрати олимаом ба саобао чизои дар меъро дидаю шунидаашро нал карду он ри дилписандро ёдовар шуда, афсс хрд, ки писархондашро дида наметавонад. Товуси арамайн ном саобаи авон, ки хидматгузори ду масиди бузурги Маккаю Мадина буд, дарол аз ой хест ва бо сиду тавозъ гуфт:
– Агар иозат шавад, ман тайёрам, ки сабр пеша гирам, то рйи мубораки писархонди азиз бубинам ва пайку паёми Шумо ба вай расонам.
Азми азми ёри вафодор азрати олимаомро хушнуд гардонд ва даст ба дуо бардошта, аз Парвардгори олам барои Товуси арамайн умри пурбаракат талабид. Дуо мустаоб гашт ва саобаи гиром мисли Хоаи Хизр умри дароз дида, пайку армуони Пайамбари оламро ба дасти писархондаш дар синни афтсолагии супорид.
– Вай чио супорид?
– ар кас ар ч мегяд, они амак. Аз хурмо сар карда, то тиру камону китобу тасбе чизои бисёреро ном мебаранд. Лекин шахсиятои олдон ин рйдоди раббониро як гуна тафсир додаанду агар маро дошта бош, ихтисоран нал мекунам.
– Муфассал гед, амак, иссаи дароз рои дарозро кто мекунад.
Аз тасвири муфассали амак Бимастура баръало дид, ки Шамсиддини афтсола амрои падараш дар суфакати таги бои ангур нишаста, саба меомхтанд. афлатан тири камоне фуруд омада, бар замин парчам шуд. Падар безобита гашта, бо овози ларзон гуфт:
– Ё наузанбилло! Боварам намеояд, ки нохалафе сйи мо тир кушода бошад. Шояд тири марди шикор хато хрдааст?
Писари афтсола ором нишаста, бо табассуми беаш ба рйи падар нигарист ва бо лафзи кдакона хитоб кард:
– На ину на он, дадо! Касе, ки тир паррондааст, мабуби Худо ва дсти бетарини мост!
– Чио мегй, они дадо: дст ба сйи дст аргиз тир накушояд! – шайх Нуриддин саволомез, атто бо андак изтиробу тавалло ба чашмони шълапоши фарзанд нигарист. – Ё… ин кори ягон раи камонбози туст?!
– Неъ. Чунин гуфтан нашояд, падари гиром.
– Пас, ч бояд гуфтан, писарам?
– Касе, ки тир паррондааст, ба сурои ман омадааст. Моро пеши худ мехонад… Гш кунед, дадоон, андар дили шаб Пири шукманде ба хоб дидам, ки бо тавозъ пеш омаду аввал дасти сила бар сарам ниод ва сипас хурмои тиллоранге ба кафам ниоду гуфт: «Ассалому алайкум, эй писархонди Пайамбари Худо! Ин меваи биишт бихру ором бихоб ва рзи дигар чун тири камон наздат афтад, зуд бархезу амрои падар ониби мо биё ва дигар амонатои пайамбар аз мо биситон». Каломи хайрбод ба забон наоварда, нопадид гардид…
Даме, ки тири камон пешамон афтид, фамидам башорате аз а Таъоло нозил гаштааст.