ОДАМИЙЛИК СЎҚМОҚЛАРИДА

Улар бир-бирин қўриқлашарди.

Олти йил давомида неча йигитлар,

Гаплашмоқчи бўлиб борар эдилар,

Аммо уялиб олдидан қайтар эдилар.

Ҳеч бир хайкалтарош, ё бирор рассом,

Яратмаган ҳали бундай чиройни.

Тасвирламаган шоир-ёзувчи,

Бундай ибони, орни, ҳаёни,

Бежирим ўзбекона кийнишларни.

Дунё қизларига бу уч фаришта,

Кўрсатди гўзаллик намунасини.

Оламда ягона кўхинур мисол.

Бетакрор одоб, ҳулқ, чирой ва иффат,

Доноликда, муомилада бўлишди ибрат.

Неча домуллолар ва талабалар,

Бу дугоналарга совчи қуйдилар.

Донолик билан эса бу қизлар,

Юмшоққина рад қилишдилар.

Кўҳинурга савол берсангиз,

Фаришталар жавоб берарди.

Улардаги ҳаё, ибо, иффат, орият,

Бу ҳаётни безаб турарди.

Э табиат, яратиб кўхинурни тош мисолида,

Ундан юксак қилиб қиз тимсолида,

Мужиза кўрсатдинг ўзинг аслида.

Кучада ё уловда юрганда улар,

Гўзаллик маликаси ва фаришталар,

Эътибор бериб атрофдагилар,

Нигоҳларини узаолмасдилар.

Мужиза! -деб қўйишардилар.

Чет элликлар ўқирди бизда,

Бу қизларни улар кўрганда,

Дунёда энг гўзал ўзбек қизлари,

– Деб, айтиб беришарди ўз юртларида.

Поклик, иффат, орга, ибо – хаёга,

Намуна, -дейшарди, -бўлар оламга.

Кўхинур тоши, ҳозирги кунда,

Безакдир Англиянинг қирол тожида.

Аммо кўхинурдек қизлар туғилар,

Ўзбекистонда, хар шахри, хар қишлоғида.

Ҳаё, иффат, ибо, ор номусни, доимо улар,

Хар жойда, хар вақтда юксак тутгайлар.

КИМ ТАШЛАБ КЕТАДИ ВАТАННИ?

Узр сўрайман кимларга оғир ботса сўзларим,

Инсонлар кўнглини оғритиш йўқдир ниятим,

Болаларимга нон топай, -дея четда юрган дўстларим,

Сизлар учун кўнглим оғрийди, сизга бошимни эггум.

Ким ташлаб кетади юртини, халқини, Ватанни?

Халқига мехри, Ватанга садоқати бўлмаган,

Юрти олдида ким бурчини англайолмаган,

Доимо ўзи ўчун енгил-елпи хаёт излаган.

Ким ташлаб кетади халқни, Ватанни?

Давлатдан, халқидан бойлик умарган,

Халқ рисқини қийб, жиноят қилган,

Инсонийлик борасида жуда паст бўлган.

Ким ташлаб кетади халқни, Ватанни?

Ўмарган бойлигини халқдан қизғаниб,

Чет элларга қочади пулни беркитиб,

Халққа душманлигин шунда билдириб.

Қадимий Кешда йигирманчи аср бошланмасидан,

Катта бобом, Хакимбек мирзо, донолик қилган,

Аслида Бухорода туғидиб вояга етган,

Амирликни ишларида ўчинчи бўлган,

Мирзабоши уғилларидан бириси бўлган.

Доим мискинларга, ногиронлар ва беморларга,

Юқори маош хажмида нафақа белгилаб берган.

Ҳаётда кам бўлиб ночорликка йўл қуйилмаган.

Катта бойликни Мирзо бобом гуноғ деб билган,

Меоридан ошиғини дорҳол халққа тарқатган.

Шахрисабзда Бобобек бек бўлганида ҳам,

Мирзо бобом Бухорога қайтиб кетмаган.

Шўро келади деб, тўғри боққан замонга,

Тегмасин деб бойликлари номалум кимга,

Тарқатиб берганлар Кешнинг халқига,

Кўтариб қочмаганлар, ўзга юртларга,

Ўйларини хатлаб бериб ҳизматкорларга,

Бепул мактаб қурдирган хотин-қизларга.

Биринчи аёл ўқитувчи, Ракшон келини,

Саводини чиқарган хотин-қизларни.

Мирзо бобом қолган ўзининг азиз юртида,

Қочмаган бойлигин олиб, шўро келганда,

Халқим билан бўлай деган хар қайси кўнда.

Босмачилар ўз ҳалқини талаб юрганда,

Ҳимоя қилганлар ҳалқни ўша замонда.

Қўриқчилар қўйиб тунда хар кўчаларда,

Йўл қўймаган ахолини талашларига,

Йигит қизларни ўғирлаб кетишларига.

Дадам бўни ўн ёшимда айтганларида,

Рахмат, -деганман, – Катта бобомга,

Халқига адолатли ота бўлганларига,

Юртига бўлган, уларнинг садоқатига,

Авлодларни юзларини ёруғ қилганларига.

Хурсандман уларни донолиги ва поклигига.

***

СТАЛИН

(фото из свободного ресурса)

Гуржистоннинг Гори шахрида,

Этикдўзнинг яшар эди оиласи,

Эл юмушларини қилиб аёли,

Шу тариқа ўтарди куни уларни.

Аёл туш кўради, қуёш нуридан,

Бир фаришда пайдо бўлади.

Ўғил кўрасан, Иосиф, -деб исм қуясан,

Асрагин уни, у дунёни асрар кулфатдан,

– Дея, фаришта қуёш томон учиб кетади.

Туққиз ой ўтиб туш ижобад бўлди,

Иосиф деган бола дунёга келди.

Уч ёшлигида, онаси юмушлар билан,

Дуконлар ёнидан улар, ўтаётганда,

Бола бўғирсоқни олиб оғзига солди.

Сотувчини урган зарбидан, ерга йикилди.

Она ўгирилиб, ердан уни кўтариб олди.

Урманг эди, пулини мен тўлардим,

Текинга боламга едирмас эдим, -

Дея, она боласини қучоқлаб олди.

Эй яланг оёқ…, -сотувчи сўкиниб қолди.

Шунда она жуда ҳўрланди,

Болани бағрига қаттиқроқ босди.

“Юпун бўлса хам тоза авлоди,

Улуғлардан асли уни аждоди,

Сен бўлажаг подшони урдинг,

Бир умрга гуноҳга қолдинг”, -

Дея, она боласини етаклаб кетди.

Етти ёшида болани ўқитмоқ бўлиб,

Гимназияга етаклаб борди.

Юпун кийнган, кашшоқ оиладан,

Биз олмаймиз, – деди мудири.

Она ялинди, ёлворди, илтимос қилди.

Аммо мудир кўнмади, қабул қилмади.

Волида йиғи аралаш, ўпкаси тўлиб,

Бўлажак подшони олмайсизларми? -

Деди, болани бағрига у махкам босиб.

Мудир болани паттасини кўлига олди,

Орқасига, -Бўлажаг подшоҳ, -деб ёзди,

Ва болани ўқишга у қабул қилди.

Иосиф ўсди улғайди, тангри иродасила,

Дунё халқларининг отаси бўлди.

Катта, юпун давлатни у қабул қилди,

Икки юз сўм шахтёрни бир ойлигини,

Ўзига маош қилиб белгилаб қўйди.

Бутун дунёни, улуғ халқлари билан,

Фашизм деган ўлатдан қутқариб қолди.

Ўн еттинчи партия съездида, минбардан,

Украинани биринчи котиби Хрущёв, деган, -

На Украине двдцать врагов народа надо растрелять.

Уймись дурак, -деди Сталин, -что ты опять,

До каких пор ты будеш людей убивать?

Урушдан кегин беш йилда тиклаб давлатни,