ОДАМИЙЛИК СЎҚМОҚЛАРИДА

Дунёга юксак қилиб уни куч қудратини,

Топширди давлатни энг буюк қилиб,

Бой, кучли, қудратли, барқарор қилиб.

Адолат ва хақиқатни пойдевор қилиб.

Ўз халқини дунёда энг баҳтли қилиб.

Юз ҳил миллатларни ёру-дўст қилиб.

Халқ душманларини тикандек юлиб.

У кетди, -Отамиз, -дея халқлар йиғлади,

Еру- замин, табиат, олам йиғлади,

У кетди, бутун дунёда инсон йиғлади.

Ўзига қолдириб бир жуфт шинелни,

Икки кетил, икки жуфт оёқ-киймни,

Бажарди тангри истаган авлиёликни.

Россияни кўр, бугунги кунда унинг холини,

Қанча муттахамлар тунаб давлатни, халқни,

Ҳусусий қилиб давлатдеги халқни мўлкини,

Бойликни четга олиб, чиқиб кетдилар.

Ёки ҳар ураларда еғиб қўйдилар.

Ватанга, халққа душман бўлдилар.

Шуларни аслида аждодларини,

Сталин тикандек юлиб отганди.

Бугунги кунда бор, ўзини доно ҳисоблаб,

Баъзи нодонлар Сталинни чиқди айблаб,

Етмиш йил олдин, миллиард одам қўллаганини,

Исботламоқ бўлишар нокастлар хатолигини.

Тангри яратиб қўллаган, азиз инсонни,

Нодонлар юришибди излаб, аийбини.

Ўтмишдан, э нодон, излама иллат,

Ўтмишдан олгин сабоқ ва ибрат.

(фото из личного архива)

ҚАБРИНГИЗГА

Қабрингиз олдида ман тиз чукаман,

Устидаги гулларни силаб қўяман.

Ота-Онам қабрига эгиб бошимни,

Соғиниб-соғиниб суҳбат қиламан.

Қалбим дод-фарёд қилади шунда,

Юрагим тиқилиб келар бўғзимга,

Беихтиёр ёш келар кўзларимга.

Ётибсиз бир жойда, икки қабрга.

Абадий макон, ернинг каърига.

Айтадиган гапим келса қалбимга,

Келаман шу он сиз олдингизга.

Бир иш қилмоқчи бўлганимда хам,

Бирор ишим юришмай қолганида хам,

Кўнглим бир нарсадан ранжиганда хам,

Ғанмлардан пастлик кўрганимда хам,

Олдиларингизга сизни келиб кетаман.

Дардларимни айтиб енгил тортаман.

Мени беминнат дуогирларим,

Дунёда йўқ меҳрибонларим.

Қани-эди доим ёнимда бўлиб,

Турса отам қуёш, онам ой бўлиб.

Адо қилолмадим тулиқ бурчимни,

Шу бўлса керакда армон дегани.

Падари бузрукворим ва волидамни,

Кўриш учун берардим ўз хаётимни.

Кўпларга мен мехр кўрсатдим,

Сизлардек мехрибон топаолмадим.

Инсонлар дардига мен дармон бўлдим,

Сизлардек бахш этувчи дово, топмадим.

Ўрнингизни босувчи инсон топмадим.

Ҳаётда сиздек чин дўст топаолмадим.

Ташвишли кунда қочди баъзи дўстларим,

Бир зумда йўқ бўлди кўп улфатларим.

Сароб экан дўстим деб атаганларим.

Чексиз садоқатни сизларда кўрдим.

Ота онанг ҳаётлиги бир жаннат экан,

Сухбатларини эшитиш ўзи бахт экан,

Боқиб туришлари ҳам бир олам экан.

Сирларимни уларга келади айтгим,

Кетар эди шунда менинг ғуборим.

Йиллар утди, сизни жуда соғиндим…

ГОРБАЧЁВ

Йигирманчи аср, олтмишинчи йил,

Мактабда ўқирдик, сўзлардик хар ҳил.

Библиядан, -Мишка меченный придёт,

Он всё разрушит и уйдёт. –

Дея, хар замон сўзлаб турардик.

Шундан сўнг чорак аср яшадик.

Келди генсек бўлиб Михаил,

Бошида белги билан Михаил.

Тракторчи отаси уруш вақтида,

Фашистларга бўлган хизматда.

Фашист аламининг, ўчини олиб,

Буюк давлатни тўлиқ синдириб.

Шакар заводларни ишин тўхтатиб,

Уч миллион кишини ишсиз қолдириб,

Давлат иқтисодни қўйди ётқизиб.

“Перестройка” ни шунда бошлатиб.

Давлат қудратини берди йиқитиб.

“Процесс пошёл”, дея у айтиб,

“Эгаларига” қўйди билдириб.

Малака оширган Барис АҚШда,

Чақирди беловежская пущага,

Беларусь отаси Шушкевични,

Украина қироли Кравчукни,

Қўл қўйишиб уч оға-ини,

Энди хамма ўзи, ўзи кунида,

– Дея, дунёдаги катта давлатни,

Бўлишганди ўн беш булакка.

Бундан фойдаланган баъзи нусхалар,

Давлат ва халқ мулкини булиб олдилар.

Ўзларини янги бой деб ҳисобладилар,

Халқни эса камбағал шулар қилдилар.

Кимдир кўнглига тугиб қабиқ ниятлар,

Дўстлик ришталарни узмоқчи бўлди,

Кўп йиллик тотувликни бузмоқчи эди.

Жигарларни бир -биридан бегона қилди.

Орзиқиб неча йиллар кутган кун келди,

Ҳалқим озод, Давлитим мустақил бўлди.

Қизиғи шу ки, саксонинчи йиллар ўтган асирда,

Мустақиллик ва адолат хақида гапирганимда,

Барча хозир сайраганлар, ёнимдан ушанда қочиб,

Хақ сўз айтиш қаёқда, эшитишдан хаттоки қўрқиб,

Қасам ичишарди С.С.С.Р. га бир умр содиқлигига.

Буқаламунликда улар, кеча, бугун, эртанги кунда.

ГИТЛЕР

Ўн туқизинчи асирда иблис яратди,

Инсон қиёфасида битта маҳлуқни.

Уни қуллади ва тарбия қилди,

Бериб қўйиб битта давлатни.

Биринчи жахон уруши давридаида,

Яхудийлар тўғри ишни қилишган,

Кўп бетамиз ишларни қилгани учун,

Австрияда, ефрейтор Адолфни,

Госпиталда қийнаб, сунат қилишган.

Ва яна бошқа ишлар қилишган…

Германияга келиб у мансабли бўлди,

Кучга тўлди, инсонлар ақлига кирди,

Кўп манавий заифлани бошқара олди.

Олам бойликларин еғиб Берлинга,

Дунёни босиб олмоқчи бўлди.

Олий ирқдан деб ўзини билди,

Қолганларни қул қилмоқчи эди.

Босиб олган барча давлатларидан,

Миллион одамларни асирга олди.

Жамлаш лагерларга уларни тўплаб,

Жисмоний оғир мехнат қилдирди,

Иблис, болачаларни ҳам аямади,

Тажриба ўтказди, қийнаб ўлдирди.

Дунёга хукумрон бўлмоқ истади,

Туқсон миллион инсон умрига,

Беш йил ичида у зомин бўлди.

Оҳ уриб қолди миллион оналар,

Минглаб кучада қолди етимлар,

Болаларин кучоқлаб қолди бевалар,

Ногирон бўлди милион инсонлар.

Келтирди инсониятга қанча кулфатлар.

Вайрона бўлди минглаб шахарлар.

У туфайли қанча ғаму-андуқлар,

Хали-хам кечар қанча одамлар.

Адолф олий ирқ деб ўзини,

Яратди Европада фашистларини,

Оёқ-ости қилиб бошқа халқларни,

Завқланди кўриб кулфатларини.

Тўхтатсин деб, бундай иблисни,