ОДАМИЙЛИК СЎҚМОҚЛАРИДА

Хамма сузиб кетди бошқа томонга,

Кузатиб турган киши эса қирғоқда,

Ётганини курди уни сувнинг остида.

Олиб чиқиб ётқизиб қуйб қорнига,

Босиб оғзи бурнидан сувни чиқазди,

Нафас олдирганди, ҳушига келди.

Эски бошлиқ кетмоқ бўлганда,

Чуккан югурди бошлиқ бўлмоққа.

Поралар бериб уни билмаганларга,

Ўтирди амаллаб бошлиқ курсига.

Шунда кўрсатди ким у аслида,

Давр текканини бир нокастига.

Пора бериб олган курсини,

Поралар олиб булғади уни.

Ҳодимларни сўкди, хақоратлади,

Хурматни, иззатни асло билмади,

Порахўрликка шўнғиб кетганди.

Пенсиядагиларни ишдан бўшатди,

Кўкидан олиб, уларни ўрнини сотди.

Шунда уни чўкканида қутқазган одам,

Ўйлади, – мени ҳам бор бўнга ҳиссам,

Тангрининг олдида гуноҳлидирман,

Жамоани ундан жабр кўрганларидан.

Хаёт у туфайли булғанганидан,

Унга пора еғиб берган нокастлилардан,

Хайр демай одамийлик кетиб қолгандан,

Тангри чўктириб, у эса қутқазганимдан.

ҚИЛИШАР ҲАЛАК

Кибр нодонликдан бир белгидир фақат,

Қўполлик ақл заифлигидан беради дарак,

Мансабни ва бойликни кетидан қувмак,

Халқ ва давлатдан юлиб бой бўлиш истак.

Халқидан ўзини юқори тутмоқчи демак.

Булар хаммаси даюсликдан беради дарак,

Инсонларни бўлар доимо қилишар ҳалак.

ПОКЛАНИБ ҚИЛ ИБОДАТИНГНИ

Оллоҳни нопок ҳолатда тилга олмагин,

Унга мурожат қилсанг бегуноҳ бўлгин,

Имонингни олдин сен поклатиб олгин,

Кунглини оғритганингдан узр сўрагин,

Хақига хиёнат килганда уни қайтаргин.

Бандаси кечирса қилмишларингни,

Кегин тангрига сен мурожат қилгин.

Оллоҳ балки кечириб гунохларингни,

Қабул қилар шунда ибодатингни.

ДЎСТИМ

Дўстим ёмон кўрарди порахўрларни,

Юлғичлар, қаллоблар, иғвогарларни,

Хаётни доим булғаб яшаганларни.

Давлатни, халқни тунаган маддохийларни,

Мансаб сотган- сотиб олган муттахамларни.

Юзига айтарди пастлигин расвобойларни.

Тарк этди етмиш еттида ёруғ дунёни,

Жанозасида кўрдим беш минг одамни.

Тоза инсонларни, йиғлаганларни,

Менинг дўстимнинг чин дўстларини.

Кўрмадим аммо унинг ғанимларини,

Яшаётиб ҳаётни доим булғаганларни.

Улар ҳам топширар, бир кун омонатини,

Ҳаёт қонуни, олади бир яхши, бир ёмонини.

Оҳиратда кўрсатиб, неларга улар арзиганини.

АЁЛГА ХАМ…

Давлатимиз обод бўлсин, -деб,

Хаётимиз тўкин бўлсин, -деб,

Халқимиз бахтли бўлсин, -деб,

Келажагимиз буюк бўлсин, -деб,

Ибодат қилурлар барча одамлар.

Яратганга нолиб нажот кутарлар.

Аёлга хам сиғининг, ибодат қилинг,

Тоза фарзанд келтирсин дунёга улар.

Адолатли, сахий, эзгу-амалий,

Мехирли, покиза ва тўғри сўзли,

Мехнаткаш, чиройли, инсоф-имонли,

Болалар туғишсин барча аёллар.

Аёлга хам сиғининг, ибодат қилинг,

Хар-хил енгил-елпи, қаллоб фарзандлар,

Келтирмасин бу дунёга азиз аёллар.

Текинхўр, олиб-сотар ва фирибгарлар,

Ўғри, нопок, порахўр ва юлғичлар,

Виждонсиз, имонсиз хамда қаллоблар,

Кўпаймасин сиз туфайли азиз аёллар.

Мансаб учун виждонни сотиб,

Бойлик учун имонни ютуб,

Бу хаётни дўзахга буриб,

Юргувчи инсонни туғманг аёллар.

Келажак жаннатий бўлсин десангиз,

Эзгу амал, эзгу ният, эзгу қалибли,

Халқпарвар фарзандлар туғинг аёллар.

Давлатимиз келажаги буюк бўлсин десангиз,

Ақлу-доно фарзанд туғинг азиз аёллар.

КЕЛИН ҚИЛМАНГ…

Падаркушни келин қилманг,

Тангри уни лаънатлаган,

Нафратила инсонларнинг,

У қувилган кенг Насафдан.

Падаркушни келин қилманг,

Сизга вафо хеч қилмайди,

Чанқасангиз сув бемайди,

Уйингизга эга бўлиб,

Бир бурда нон хам тўтмайди.

Падаркушдан келин қилманг,

Кўзингиз нури кетганда,

Хатто шам нури бўлмайди,

Белда мадор қолмаганда,

Бир таёқча наф бермайди.

Падаркушдан келин қилманг,

Дарбадарсиз хасталикда,

Ётолмайсиз ўйингизда,

Нуридидараларингизни эса,

Юлатмайди остонага.

Бадбахт ўғлингиз ўшанда,

Уйнар унинг қўшиғига.

Падаркушни келин қилманг,

Умрингиз ўтар дўзахда,

Рушнолик кўрмай хаётда,

Каро кунлар келар сизга,

Ёнарсиз ўтда-оловда,

Нажот кутиб остонада.

Падаркушни келин қилманг,

Келолмас қариндош-уруғ,

Хатто байраму-сайлда,

Совқотганда топилмас чўғ,

Яшарсиз минг—бир азобда.

Падаркушдан келин қилманг,

Бир умр қолманг андуққа,

Михланиб қолиб тўшакка,

Термуларсиз остонага,

Оч ухлайсиз хам чанқайсиз,

Ётар жоингиз юлакда.

Падаркушни келин қилманг,

Ундан бўлган болалар хам,

Етти пушти лаънатланган,

Келтирар улар ғаму-алам.

Падаркушдан келин қилманг,

Булғаманг ўз наслингизни,

Олтиндан бўлса хам қасри,

Бу авлотдан куёв қилманг.

ОХИРАТ

(Новелла.)

Етмиш иккинчи йил ўтган асирда,

Қўшни, қизини узатиб, нохорда,

Ош берди, кўчада, очиқ далада.

Тўй тугаб, мехмонлар тарқалганида,

Хизмат қилганлар еғилди сўри устида.

Шу дамда, терак орти, дарё томонда,

Очилди катта, савлатли қизил дарвоза,

Райкомнинг собиқ биринчи котиби,

Хасса суяниб биз томон келди.

Сўри четида мен ўтиргандим,

Жой бермоқчи бўлиб тураётгандим,

Елкамдан бости ёнимдан қўшним.

Сезди собиқ котиб, унг қадам ўтди,

Самовар ёнидан стул кўтариб келди,

Мени ёнимга қуйиб ўтирди.

Чой узатаётганимда, кўшним туртиб юборди,

Котибга қараб чой сачралиб кетди.

Хассага суяниб у ўрнидан турди,

Айиб сизларда эмас, аслида менда, -

Деди у сурада ўтирганларга.

Йигирма йилдан ошиқ мен котиб бўлдим,

Халқ мехрини мен қозонмадим,

Аксинча, манманлигим ва қуполлигим,

Ўткинчи амалга мен ишонганим,

Одамлардан ўзимни устун тутганим,

Ўзимдан, халқда нафрат ўйғотдим.

Яна бир-бор Кифтиоб халқидан,

Бошимни эгиб узур сўрагим.