Читаем Осмондаги бахт полностью

– Хафиз, – деб баирарди. Аммо энди кеч бўлганди. Хадича уларни ора эшикдан аравага ўтазиб олиб кетди. ишлодан узолашиб кетган Афифа ва унинг болалари вайрона бўлган ишлони араванинг ойнасидан кўриб йилашарди. Жала куярди. Йўлларни сув оплаганди. Хаммаё лой билан опланганди. Чилтон Хафизнинг оиласи очиб кетганини билгач унинг орасидан одамларини жўнатди. Чилтоннинг одамлари Афифа ва унинг болаларини таиб этиб кетардилар. Арава катта тезликда нотекис йўлда кетарди. Йўлнинг бир томони баландлик бўлса, иккинчи тарафи жарлик эди. Йўллар орону ва сирпанчи эди. Афифани араваси анча тез кетмасин Чилтоннинг одамлари таиб этиштан тўхтамасди. Катта тезликда кетаёткан Афифанинг араваси жарликка араб улаб кетди. Чилтонни одамлари уни ушлаб олишга аракат илишди. Лекин бу жуда мушкул эди. Арава жарликга улаётиб Афифа ва Рауф араванинг ойнасини синдириб чииб кетди. Дилнур ва Хадича араванинг ичида олди. Улар янада чуурликга тушиб кетди ва уларни тошлар босиб олди. ўлида Рауфни ушлаб олган Афифа ўранидан боласини барига босиб индамасдан тошнинг остида бекиниб ўтирарди. Чилтоннинг одамлари уларни барчасини ўлган деб ўйлаб орасига айтиб кетдилар. Афифа толар ичида эридан олган ёлгиз ёдгорини ўлига олганча, кўзларида ёш билан, кўзига тушаётган узодаги ёрулик томонга йўл олди. Афифа йўлда кетаётиб жуда кўп ўйларди. Агар ўли Рауфни ўзи билан олиб олса, унинг ам келажаги йў бўлишини сезди. Чилтоннинг одамлари асло тинч ўймаслигини жуда яхши биларди. Ана шунинг учун ам Афифа ўли Рауфдан вос кечишга арор илди. Ёмирли тун давом этарди. Хаммаёи ивиб кетган Афифа Олмазор ишлоига етиб келди. ишло ичини аралаб у ердаги бир хонадонни эшигини тикирата бошлади. Тун ярими эди. Эшикни еч ким очмасди. Афифа эшикни таиллатишдан тўхтамасди.

– Ким, – деган овоз ичкаридан кела бошлади. Афифанинг кўзлари севинчдан порлаб кетди. У боласини эшик олдига ўйди. Ва буйнидаги туморини чиариб ухлаётган Рауфнинг бўйнига таиб ўйди. Ўрнидан туриб кетмочи эди. Лекин боласига бўлган мехри уни ушлаб олгандай бўларди. Фарзандидан кўзларини уза олмасди. Эшик остонасида боласи ширин бўлиб ухларди. Унинг юзларига араганда эса эри Хафизни кўргандай бўлди. Лекин Афифа уни ташлаб кетишга мажбурди. У орага ўгирилиб араб, кетаётганди.

– Синглим, шунчалар ам барингиз тошми? Она ўз фарзандидан андай илиб вос кечиши мумкин. Бир кун келса фарзандингиз катта бўлганда нима деб жавоб берасиз. Унинг юзига андай илиб арайсиз, – деб эшик олдида ёши ўтган бир аёл турарди. Афифа у кампирнинг юзига араб еч нарса демади. Кўзларидан ёшлари оанча юзини терс буриб йўлини давом этди. Гапларига жавоб ола олмаган эшик олдида олган кампир ухлаб олган болани аранг кўтариб уйга олиб кирди. Болани ётога ётизиб, унинг кийимларини алмаштира бошлади. Бола чўчиб ўйониб кетди. Лекин Рауф бу кампирни танимасди. Рауф нима бўлаётганини тушинмасди. Кампир унинг устиларини алиштираётганда ам йиламасдан кўзларини катта очиб турарди. Отаси Хафизнинг охирги гапини хотирларди. Рауф онасининг аерда олганини ва нималар бўлганини билмасди. Лекин яшашга аракат иларди. Рауф жуда ширин болакай эди. Унинг юзларига араб кампир кулиб турарди.

– Менинг исмим Алфия. Сеникичи, – деб кулиб Рауфга аради.

– Рауф, – деп кўллари калтираб аранг гапирди.

– ўрма болам, мен сенинг бувижонингман, – деди жилмайиб. Рауфни кучолаб олди. Рауф бўлган вокеаларни еч ам унута олмасди.

– Ойингни соиндингми? – деди Алфия кампир. Рауфни юзлари маюс бўлиб олди. У юзини ерга аратиб олди. Алфиянинг саволига жавоб бергиси келмади.

– Майли, хафа бўлма. Бир кун келса мен сени онанга олиб бораман, – деди Алфия болани бошини силаб. Рауф кампирнинг сўзидан хурсан бўлиб кетди ва унинг юзига араб жилмайиб ўйди.

– Болам, орнинг очдими, – деб сўради. Рауфнинг орни жуда очганди. У буни айтгани аввалига уялди. Сўнгра бошини имирлатди. Алфия хоним унга егуликлар таёрлаб бермочи бўлиб, ошхона томонга борди. Шу пайтда эса ётода ўтирган Рауф ўрнидан туриб уйнинг ойнасидан ташарини аради. Рауф ташарида онасини кўраман деб ўйлаганди. Аммо ташари орону эди. Рауф эса еч нарса кўра олмади. Онасини кўришга бўлган умиди сўнгач, бошини ерга эгганча деразадан юзини терс бурди. Ота-онасини соинарди. Аммо онасини эшик олдига ташлаб кетганини билмасди. Рауфнинг кўзларига ёш кела бошлади. Хунг, хунг отиб йиламочи эди. Аммо Алфия кампирнинг овозини эшитгач кўзидаги кўз ёшларини артди. Алфия кампирга билдирмаслик учун ётоига келиб ўтириб олди. Алфия кампирнинг Рауфга мери туша бошлади. Уни оватлантираркан боласининг ёшлигини эслаб йилаб юборди. Алфия хонимнинг кўзларидаги ёшни кўрган Рауф еч нарса емай унинг юзига араб турди.


– Бувижон, нима сиз ам ёлиз колдингизми? – деб савол берди. Рауфнинг бу саволига анча муддат ўйланиб олди.

Перейти на страницу:

Похожие книги