Читаем Осмондаги бахт полностью

– Эй, хоним – деб чаирди аравачи. Афифа хоним унинг юзига арашга ўрарди. Аста секинлик билан унинг юзига аради. Сочларига о тушган, юзларидан нур порлаб турган кишини кўрди. Арава ам шохона эмас, оддий эди. Афифанинг ўруви йўола бошлади. У ўзини хотиржам ис иларди. Аммо еч нарса демасди.

– аерга кетяпсан? – деб сўради аравачи. Лекин Афифа хоним еч нарса демасди. Фаатгина олдидаги йўлга араб ўйди. Чунки Афифа хоним аерга кетаётганини билмасди. аттоки хозир аерда турганини ам билмас эди. Аравачи Афифа хонимнинг юзларига араб турарди. Афифа хоним саволига жавоб бермаганлиги учун уни соов бўлса керак деб ўйлади. Уни ам ўзи кетаётган ишлоа кетаётган бўлса керак деб ўйлади.

– Гапира олмайсанми? Майли ўтир, – деди аравачи. Афифа хоним шошганича аравага чииб жойлашиб олди. Улар йўлни давом этдилар. Анча йўл йўрдилар. Афифа хоним ухлаб олганди. Араванинг илдираклари тошга тегиб арава силтаниб кетди ва Афифа хоним ўйониб кетди. ўрганидан юзлари оариб кетганди. Юраги дуккиллаб ураётганди. Аста секин араванинг ойнасидан ташарига аради. Арава бир миёрда йўлини давом этарди. Лекин араванинг ойнасидан араб турган Афифа хонимнинг кўзлари ўзининг вайрона бўлган ишлоига тушди. Аравадан тушмочи бўлиб араванинг эшигини ура бошлади. Араванинг ичидан келаётган овозга аравачи аравани тўхтатди. Афифа хоним арава тўхтагач, аравани эшигини очиб пастга тушти. Толар орасини оралаб ўтган йўлдан ишлоини кўриб турарди. Кўзларида ёш билан ерга тизалаб ўтириб олиб йилай бошлади. У ерда болалари ва турмуш ўртои билан ўтизган кунларини хотирлаб янада амгин холда эди. Унинг бу аволини кўрган аравачи унинг ёнига яинлашиб келди. Афифа хонимнинг елкасига ўлини ўйиб уни овутмочи бўлди. Унга нима дейишни ам билмасди.

– изим, сенинг хаётингда нима воеалар бўлган, яхшими ёки ёмон бунисини билмайман. Аммо сен кучли бўлишинг лозим. Бу ишлони ахволи ва бу ерда яшайдиганларнинг аволи барчага маълум. Аммо сен ўзинг ва яинларинг учун янада кучли бўлишинг керак. Кўз ёш инсонни малубиятга учраганини ва заифлигини билдиради. Кўз ёшларингни арт ва яшаш учун кураш, – деб орасига арава, томонга йўл олди.

– Тўри, инсон оласа ам, оламаса ам пешонага ёзганини ўзгартира олмайди. Рамат сизга. Инсон яшаш учун курашиш керак эканлигини менга ўргатдингиз, – деб аравачининг юзига аради. Аравачи киши Афифани соов деб ўйлаганди. Нима деб жавоб беришни билмай олди.

– А-а-а, – деб араб турарди аравачи.

– Менга ёрдам бера оласизми, – деб суради Афифа.

– Мен сенга андай ёрдам бера олишим мумкин? Агар буни уддалай олсам хурсанд бўлардим, – деди аравачи.

– аршимизда турган ишлони кўряпсизми? Ана ўша ишлога олиб бориб ўя оласизми, – деди Афифа.

– Ахир у ер жуда хафли-ку, – деди аравачи.

– олиб кетган бир нарсам бор уни олишим керак, – деб аравачини алдади. Аравачи унинг бу гапини анча муддат ўйлаб олди. Аввалига ўра бошлади. Лекин Афифа хонимнинг ахволини кўргач унга рами келиб таваккал илишга арор илди.

– Розиман, – деди аравачи. Улар от аравани вайрона бўлган ишло томонга араб буришди ва йўлда давом этишди. Анча йўл юриб ишлога кириб келдилар. Одамлар хаммаёни тозалаб аввалги ахволига келтиришга аракат илишарди. Афифа хоним аравадан тушди. Одамлар таниб колмаслиги учун юзини ора мато билан ўраб олганди. ишло оралаб уйи томонга келарди. Атрофни томоша илиб келаётган Афифа хоним ишло одамларига ачинарди. Бир ватлардаги бахтли, юзлари кулган инсонларни биронтасини хам кўрмасди. Аксинча хомуш, паришон, юзларидан кулгуси кочган инсонларни кўрарди. Уларнинг барчасига ёрдам бергиси келарди. Лекин хозирги вактда унинг ўзига ёрдам бера оладиган инсоннинг ўзи йў эди. Афифа хоним йилай бошлаганди. Кўз ёшлари юзидаги кора матосини намлаб йилаётканини билинтириб турарди. Унинг бу ахволини кўрган аравачи ёнига яинлашиб келди. Пиёда юриб келаётган Афифа ишлони анча оралаб ўйди. ишло одамалари гавжум бўлиб турганини узодан кўрди. У ерда нима бўлаётганини билиш масадида яинлашиб келди. Не кўз билан арасинки, ишлонинг ўртасига барчага Чилтон ким эканлигини билдириш масадида Хафиз осиб кўйилганди. Одамлар Хафизнинг осилиб турган мурдасига араб турардилар. Афифанинг оё ўллари алтираб кетди. Ўзини тутиб туролмади. Баириб юборди. Тўпланиб турган одамлар ва Чилтоннинг одамлари унга аради. Афифа яна бирор нарса деган бўлса унинг ам ахволи шундай бўлиши маълум эди. Буни сезиб олган аравачи Афифа Хафизнинг аёли эканлигини англади. Унинг хётини салаб олиш масадида унинг ёнига яинлашиб келди.

Перейти на страницу:

Похожие книги