– Нега болам, мен ёлгиз эмасман. Ахир ёнимда сендай арслон болам борку, – деб Рауфнинг юзига араб жилмайиб ўйди. Аммо эртага тонг отиб Рауф онасини сўраганда нима деб жавоб беришни ам билмасди. Рауф оватланиб бўлгач ухлаб олди. Лекин Алфия хонимнинг кўзларига еч ам уйу келмасди. Бу бола кимнинг авлоди эканлигига изиа бошлади. Бироз аввал юзларини ёпиб олган аёл нега шундай ширин болани ташлаб кетгани Алфия хонимни ўйлантирарди. Ўзига ўзи савол берарди. Лекин саволларининг бирига ам жавоб топа олмасди. Анча муддат ўйланиб ўтирган Алфия кампир ухлаб олди. уёш нурлари деразанинг ойнасидан Рауфнинг юзларига тушиб, унинг ухлашига халаит берарди. Рауф деразанинг пардасини ёпмочи бўлиб яинлашиб келди. Лекин мусаффо осмон, ўзига жалб илиб турган табиат уйусини очириб юборди. Рауф деразани очди. Майин эсаётган шабода унинг юзига ура бошлади. Рауф чуур нафас ола бошлади. Деразадан бошини чиариб ташарини кўздан кечирарди. Онасини келиб олишига умид илиб йўл томонга тикилди. Лекин еч кимни кўрмади. Бошини ерга эгиб олиб, ташарини томоша илгиси келмасди. Кўзларига ёш ола бошлади. Ичкарида ёткан Алфия кампирга тикилиб араб ўйди. Онасини аерда эканлигини сўрамочи бўлди. Лекин Алфия кампирни ухлаётганини кўргач, уни безовта илгиси келмади. Яна ойнадан ташарига аради. Ва аста пичирлаб гапира бошлади:
Парчаланган юрагим парчаси,
Келмас энди асло ўз олига.
Кўз ёшларим оиб дарё бўлади,
Онам келмаса энди ёнимга.
Эркаласа, босса барига,
Мехр бериб, турса ўлимдан.
Бошимни ўйиб ётсам оёига,
Жаннатнинг хидини хидларди бурним.
Ойижон, мехрибоним. Яна тонг отди. Ширин уйуда ётган фарзандингиз яна кўзларини очди. Минг афсузки унинг кўзлари, бугун мерга тўлган, юзлари порлаб турган онасини кўра олмади. Биласизми ба мисли туш кўраётган инсондайдим. Кўзларимни очганимда бошка бир дунёга келиб олгандай бўлдим. Боша оила, боша одамлар, янги бир дунёнинг бошланиши эди. Ойижон, каердасиз? Нега али амон келмадингиз? Наотки мени соинмадингиз? Энди еч ам келмайсизми? Мени болам деб барингизга босиб, эркалатмайсизми? Балким буларнинг барчаси тушдир. Бироздан сўнг ўйониб кетсам хаммаси ўз холига айтар. Биламан сиз бизни еч ачон ёлиз ўйган эмассиз. Сиз албатта келасиз. Мен бунга ишонаман. Чунки оналар ўз фарзандини ёлиз ташлаб ўймайдилар. Фарзандларини ийин бир аволда яшашларига асло йўл бермайдилар. Мен сизни яши кўраман. Ишонаманки сиз ам мени яхши кўрасиз,-деб кўзларида ёш билан ойнадан ташарига араб турарди. Анашу пайтда эшик таилай бошлайди. Рауф чўчиб кетди. Эшик томонга аради. Эшик янада аттиро таиллай бошлади. Рауфнинг кўз олдига ота –онаси билан бўлган вокеалар эсига кела бошлади. ўранидан Алфия кампирнинг олдига келиб ётиб олди. Рауфнинг бу аракатидан Алфия кампир ўйониб кетди. улоига эшикнинг кимдир таиллатаётган овози эштиларди. Алфия кампир ўрнидан турди. Эшик томонга яинлаша бошлади. Эшикни очмочи бўлиб, эшикнинг тутичини ушлади. Эшикни таиллатаётган уй бекаси Сабинур эканлигини англаган хизматчи Алфия кампир Рауфни яшириш аракатига туша бошлади. Чунки Рауфни уй эгаси Сабинур кўрса яхши бўлмаслигини биларди. Ана шунинг учун ам Рауфни яшириб, сир салашга арор илди. Эшик олдидан Рауфни олдига шошиб келди. Рауфни ёто остига яширди.
– Мен сени бу ердан чиармагунимгача жим, гапирмай ўтир хўпми, – деди Алфия. Рауф Алфия кампирнинг бу гапларидан ўра бошлади.
– Нега бувижон, – деди Рауф. Кўзларидан ўркаётгани билиниб турарди.
– Ёмон одамлар сени олиб кетмочи, – деди Алфия. Рауф тезлик билан ётонинг остига кириб олди. Алфия мато билан ётони устини ёпиб ўйди. Чуур-чуур нафас олиб эшик томонга яинлаша бошлади. Бироз тинчланиб олиб, эшикни очди. аршисида оволари солинган, жали чииб турган Сабинур хонимни кўрди.
– Аф этинг хоним. Ухлаб олибман, – деди Алфия кампир.
– Мен билан келинг, – деди Сабинур хоним. Алфия кампир ўлини кўксига кўйиб чуур-чуур нафас ола бошлади. Орасига ўгирилиб аради. Рауф ётган ётони кўздан кечирди ва Сабинур хонимнинг орасидан кетди.
Алфия кампирнинг Афифа хонимга айтган сўзларидан йилай бошлади. Орасига ам ўгирилиб арамасдан тун яримида йўлида давом этарди. Анча йўлни юрганидан сўнг эса, ерга йору туша бошлади. Афифа хоним каерга ва нима масатда кетаётганини еч ам билмасди. Унинг хаёли жуда паришон эди. Аммо унинг кўзларидан кўз ёшлари еч ам тўхтамасди. Йўлида юришда давом этаётган Афифа хонимнинг улоларига араванинг овози эштила бошлади. Аммо еч ам этибор бермай йўлида давом этишга аракат иларди. Лекин ич ичидан ўрарди. Арава яинлашиб келарди. Афифа хоним араванинг янада яинлашиб келаётганини сезгач янада кучлирок ўра бошлади. Юраглари дуккиллаб, тез ура бошлади. Афифа хоним аравага арагани сари ўра бошлади. Аста секин кўзининг ири билан орамочи бўлди. Аммо уддалай олмади. Янада тез юра бошлади. Арава унинг яинига келди. Афифа хоним араванинг ўтиб кетишини кутиб, юзини тескари буриб, юришда тўхтаб олди. Арава ам Афифа хоним тўхтаган ерга келганда тўхтади.
Василий Кузьмич Фетисов , Евгений Ильич Ильин , Ирина Анатольевна Михайлова , Константин Никандрович Фарутин , Михаил Евграфович Салтыков-Щедрин , Софья Борисовна Радзиевская
Приключения / Публицистика / Детская литература / Детская образовательная литература / Природа и животные / Книги Для Детей