Patroj kaj filoj

— Vi vidas, — daŭrigis Anna Sergéevna, — ke ni ambaŭ eraris; ni ambaŭ ne estas plu homoj de la unua juneco, precipe mi; ni vivis, ni estas lacaj; ni ambaŭ — kial ne diri tion — ni ambaŭ estas inteligentaj: en la komenco ni interesis unu la alian, la scivolo estis ekscitita … kaj poste …

— Kaj poste mi ĉesis interesi, — interrompis Bazarov.

— Vi scias, ke ne tio estis la kaŭzo de nia disiĝo. Sed kia ajn ĝi estu, ni ne bezonis unu la alian, jen estas la ĉefa afero; ni havis tro … kiel diri … tro da komunaj trajtoj. Ni tion ne tuj komprenis. Kontraŭe, Arkadio…

— Ĉu vi lin bezonas? — demandis Bazarov.

— Ĉesu, Eŭgeno Vasiliĉ. Vi diras, ke mi ne estas indiferenta por li, ankaŭ al mi mem ĉiam ŝajnis, ke mi plaĉas al li. Mi scias, ke mi povus esti lia onklino, sed mi ne kaŝos de vi, ke mi komencas pli ofte pensi pri li. En ĉi tiu juna kaj freŝa sento estas ia allogo …

— La vorto «ĉarmo» estas pli uzata en tiaj okazoj, — interrompis Bazarov; bolado de la galo estis aŭdebla en lia trankvila, sed surda voĉo. — Arkadio ion kaŝis de mi hieraŭ; li parolis nek pri vi, nek pri via fratino … Tio estas grava simptomo.

— Li estas al Katja tute kiel frato, — rediris Anna Sergéevna, — kaj tio plaĉas al mi en li, kvankam eble mi ne devus permesi tian intimecon inter ili.

— Tion diras en vi … la fratino? — diris Bazarov kun akcento.

— Kompreneble … sed kial ni staras? Ni iru. Kia stranga interparolo, ĉu ne vere? Kaj ĉu mi povis supozi, ke mi tiel parolos kun vi? Vi scias, ke mi vin timas … kaj samtempe mi konfidas al vi, ĉar en la realeco vi estas tre bona.

— Unue, mi tute ne estas bona; due, mi fariĝis por vi tute sensignifa, kaj vi diras al mi, ke mi estas bona … Tio estas tute, kvazaŭ vi metus floran kronon sur la kapon de mortinto.

— Eŭgeno Vasiliĉ, ni ne estas mastroj … — komencis Anna Sergéevna, sed alflugis vento, skuis la arbojn kaj forportis ŝiajn vortojn.

— Vi ja estas libera, — diris post momento Bazarov. Nenion plu oni povis distingi; la paŝoj malproksimiĝis … ĉio eksilentis.

Arkadio sin turnis al Katja. Ŝi sidis en la sama pozo, nur ŝia kapo malleviĝis ankoraŭ pli.

— Katerino Sergéevna, — diris li per tremanta voĉo kaj kun preminte la manojn. — Mi amas vin por eterne kaj senrevene mi amas neniun ekster vi. Mi volis tion diri al vi, ekscii vian opinion kaj tiam peti vian manon, ĉar mi estas neriĉa kaj ĉar mi sentas min preta al ĉiuj oferoj … Vi ne respondas? Vi ne kredas al mi? Vi pensas, ke mi parolas senkonsidere? Sed rememoru la lastajn tagojn! Ĉu jam longe vi ne konvinkiĝis, ke ĉio alia — komprenu min — ĉio, ĉio alia malaperis sen postesigno? Ekrigardu min, diru al mi unu vorton … Mi amas … mi amas vin, kredu al mi!

Katja ekrigardis Arkadion per seriozaj kaj serenaj okuloj kaj post longa pripenso, apenaŭ ridetante, diris:

— Jes.

Arkadio salte leviĝis de la benko.

— Jes! Vi diris: jes, Katerino Sergéevna! Kion signifas ĉi tiu vorto? Ke mi vin amas, ke vi kredas al mi … Aŭ … aŭ … mi ne kuraĝas fini…

— Jes, — ripetis Katja kaj tiuĉifoje li komprenis ŝin. Li kaptis ŝiajn grandajn belajn manojn kaj premis ilin al sia koro; la ĝojo sufokis lin. Li ŝanceliĝis sur la piedoj kaj ripetis senĉese: «Katja, Katja…», kaj ŝi ploris kaj ridis samtempe. Kiu ne vidis tiajn larmojn en la okuloj de amata estaĵo, tiu ne spertis ankoraŭ, ĝis kia grado, svenante pro dankemo kaj pro honto, homo povas esti feliĉa sur la tero.

En la sekvinta tago frumatene Anna Sergéevna ordonis alvoki Bazarovon en sian kabineton kaj penante rideti, etendis al li falditan leterpaperon. Tio estis letero de Arkadio: en ĝi li petis la manon de ŝia fratino.

Bazarov rapide trakuris la leteron kaj pene ekregis sin, por ne montri la malican senton, kiu eksplodis en lia brusto.

— Jen kio, — diris li, — kaj vi asertis ankoraŭ hieraŭ, ke li amas Katerinon per frata amo. Kion vi intencas fari?

— Kion vi konsilas al mi? — demandis Anna Sergéevna, ĉiam ankoraŭ ridetante.

— Mi pensas, — respondis Bazarov ankaŭ kun rido, kvankam tute ne estis al li gaje kaj li nur ŝajnigis ridon, same kiel ŝi, — mi pensas, ke oni devas beni la junan paron. La partio estas bona en ĉiuj rilatoj; la havo de Kirsanov estas ne malgranda, li estas la sola filo kaj lia patro estas brava homo, li ne kontraŭstaros.

Sinjorino Odincóv faris kelke da paŝoj en la ĉambro. Ŝia vizaĝo jen ruĝiĝis, jen paliĝis.

— Tia estas via opinio? — diris ŝi. — Mi, mi ne vidas malhelpojn … Mi estas kontenta pro Katja … kaj pro Arkadio Nikolaiĉ. Kompreneble mi atendos la respondon de la patro. Mi sendos Arkadion mem al li. Sed jen la pruvo, ke mi estis prava hieraŭ, kiam mi diris al vi, ke ni ambaŭ estas jam maljunaj homoj… Kiel mi vidis nenion? Tio mirigas min!

Anna Sergéevna ree ekridis kaj sin deturnis.

— La nuna junularo estas diable ruza, — diris Bazarov ankaŭ kun rido. — Adiaŭ, — daŭrigis li post mallonga silento. — Mi deziras al vi, ke vi finu la aferon en la plej agrabla maniero: kaj mi ĝojos de malproksime.

Sinjorino Odincóv rapide sin turnis al li.