Patroj kaj filoj

— Ĉio ĉi estas ebla, — murmuris Arkadio, — mi ne povas juĝi pri tio. Ŝi deziras koniĝi kun vi kaj petis min, ke mi vin alkonduku.

— Mi imagas, kiel vi priskribis min! Cetere, vi bone faris. Konduku min. Kiu ajn ŝi estas — simple gubernia leonino, aŭ «emancipée», de la speco de sinjorino Kukŝin, ŝi havas tiajn ŝultrojn, kiajn mi jam dum longe ne vidis.

La cinismo de Bazarov malagrable impresis Arkadion, sed — kiel tio ofte okazas — li riproĉis al la amiko ne tion, kio al li malplaĉis en Bazarov en tiu ĉi momento.

— Kial vi rifuzas al la virinoj la liberecon de la pensoj? — diris li duonvoĉe.

— Tial, ke, laŭ miaj observoj, el la virinoj pensas libere nur la malbelaj.

La interparolo ĉesis ĉe tiuj ĉi vortoj. Ambaŭ junuloj forveturis tuj post la vespermanĝo. Sinjorino Kukŝin nerve kolere, ne sen timo, sekvis ilin per rido: ŝia memamo estis profunde vundita per tio, ke neniu el ambaŭ turnis sian atenton al ŝi. Ŝi restis en la balo pli longe ol ĉiuj, kaj matene en la kvara horo ŝi dancis kun Sítnikov polkon-mazurkon laŭ la pariza maniero. Per tiu edifa spektaklo finiĝis la festo de la guberniestro.

XV

— Ni vidu, al kia klaso de l’ suĉbestoj[62] apartenas ĉi tiu persono, — diris en la sekvinta tago Bazarov al Arkadio, suprenirante sur la ŝtuparo de la hotelo, kie loĝis sinjorino Odincóv. — Mia nazo sentas, ke tie ĉi io ne estas en ordo.

— Vi mirigas min! — ekkriis Arkadio. — Kiel? Vi, vi Bazarov, estas partiano de la mallarĝa moraleco, kiu …

— Kia strangulo vi estas! — respondis indiferente Bazarov. — Ĉu vi ne scias, ke en nia lingvo kaj por ni «ne estas en ordo», signifas «estas en ordo»? Sekve, akiro estas. Ĉu ne vi mem diris hodiaŭ, ke ŝi strange edziniĝis, kvankam laŭ mia opinio, edziniĝi je riĉa maljunulo tute ne estas stranga afero, sed kontraŭe prudenta. Mi ne fidas al la urbaj klaĉoj, sed mi amas kredi, kiel diras nia klera guberniestro, ke ili estas pravaj.

Arkadio respondis nenion kaj ekfrapis la pordon de la ĉambro. Juna servisto en livreo enkondukis ambaŭ amikojn en grandan ĉambron, malbone meblitan, kiel ĉiuj ĉambroj de la rusaj hoteloj, sed ornamitan per floroj. Baldaŭ aperis sinjorino Odincóv en simpla matena vesto. Ŝi ŝajnis ankoraŭ pli juna ĉe la lumo de la printempa suno. Arkadio prezentis al ŝi Eŭgenon kaj kun granda miro rimarkis, ke Bazarov kvazaŭ konfuziĝis, dum sinjorino Odincóv restis tute trankvila, kiel hieraŭ. Bazarov mem rimarkis, ke li konfuziĝis kaj tio kolerigis lin. Bela afero! Mi ektimis virinaĉon! pensis li, kaj sin ĵetinte sur seĝon, ne malpli senĝene ol Sítnikov, komencis paroli kun troigita memfido. Sinjorino Odincóv ne deturnis de li siajn helajn okulojn.