Польский язык с И. Хмелевской. Всё красное

— Azali były osoby mrowie a mrowie? — powtórzył cierpliwie pan Muldgaard.

— Co to znaczy? — wyrwało się Pawłowi z nadzwyczajnym zaciekawieniem.

— Moim zdaniem, on pyta, czy dużo nas było — powiedziałam z lekkim powątpieniem.

— Tak — przyświadczył pan Muldgaard i uśmiechnął się do mnie życzliwie. — Ile sztuki?

— Jedenaście — odparł łagodnie i uprzejmie Leszek.

— Kto były owe?

Przystosowując się z pewnym trudem do formy pytań (с определенным трудом приспосабливаясь к форме вопросов; przystosować się do czegoś — приспособиться, приноровиться к чему-л.), niepewni, jakim językiem należy odpowiadać (неуверенные, на каком языке следует отвечать; należeć — надлежать, следовать), podaliśmy mu personalia wszystkich obecnych w czasie zbrodni (мы перечислили ему личности всех присутствовавших во время преступления; podać — сообщить, представить). Pan Muldgaard sobie notował (пан Мульгор записывал /себе/). Uzgodniliśmy czas przeniesienia się na taras (мы согласовали = уточнили время, когда мы перебрались на террасу; przenieść się — перебраться, переселиться) i sprecyzowaliśmy stopień zażyłości z Edkiem (и уточнили степень дружественности отношений с Эдеком; zażyłość — близкие, дружеские отношения). Następnie zaczęło się trudniejsze (потом началось более сложное).

— Co robiły one (что делали они; one — они, по отношению только к лицам женского пола)? — spytał pan Muldgaard (спросил пан Мульгор).

— Dlaczego tylko my (почему только мы)? — zaprotestowała Zosia z oburzeniem i pretensją (запротестовала Зося с возмущением и обидой; pretensja — претензия, обида) w przekonaniu, iż pytanie odnosi się wyłącznie do kobiet (убежденная, что вопрос относится только к женщинам; przekonanie — убеждение).

— A kto (а кто)? — zdziwił się pan Muldgaard (удивился пан Мульгор).

Leszek wykonał w kierunku Zosi uspokajający gest (Лешек совершил в направлении Зоси успокаивающий жест; wykonać — исполнить, совершить).

— My też (мы тоже) — odpowiedział (ответил он). — On ma na myśli nas wszystkich (он имеет в виду всех нас). mówmy po kolei (давайте говорить по очереди), co kto pamięta (кто что помнит).

Przystosowując się z pewnym trudem do formy pytań, niepewni, jakim językiem należy odpowiadać, podaliśmy mu personalia wszystkich obecnych w czasie zbrodni. Pan Muldgaard sobie notował. Uzgodniliśmy czas przeniesienia się na taras i sprecyzowaliśmy stopień zażyłości z Edkiem. Następnie zaczęło się trudniejsze.

— Co robiły one? — spytał pan Muldgaard.

— Dlaczego tylko my? — zaprotestowała Zosia z oburzeniem i pretensją w przekonaniu, iż pytanie odnosi się wyłącznie do kobiet.

— A kto? — zdziwił się pan Muldgaard.

Leszek wykonał w kierunku Zosi uspokajający gest.

— My też — odpowiedział. — On ma na myśli nas wszystkich. mówmy po kolei, co kto pamięta.

— Ja nogi (я — ноги) — oświadczył stanowczo i bez namysłu Paweł (решительно и не задумываясь заявил Павел). — Pamiętam same nogi (я помню одни/только ноги).

— Jakie nogi (какие ноги)? — zainteresował się pan Muldgaard (заинтересовался пан Мульгор).

Paweł popatrzył na niego (Павел посмотрел на него), jakby nieco stropiony (как бы немного озадаченный; stropić — сбить с толку, озадачить).

— Nie wiem (не знаю) — powiedział niepewnie (сказал он неуверенно). — Prawdopodobnie czyste (вероятно, чистые) …

Pan Muldgaard przyglądał mu się (пан Мульгор присматривался к нему = внимательно посмотрел на него) ze zmarszczoną brwią i w głębokiej zadumie (морща брови и в глубоком раздумье).

— Dlaczego (почему)? — spytał stanowczo (решительно спросил он).