Польский язык с И. Хмелевской. Всё красное

— Właśnie nie wiem (вот не знаю) — odparła Alicja okropnie rozzłoszczona (ответила Алиция ужасно разозленная), głosem przytłumionym zarówno furią (голосом приглушенным как яростью), jak i pozycją (так и позицией = положением, в котором находилась). — Myślałam (я думала), że może tu gdzieś wleciał (что, может, куда-то сюда залетело/свалилось). Za cholerę nie mogę go znaleźć (никак не могу его найти). Myślałam (я думала), że może oni znajdą przypadkiem (что, может, они найдут случайно), ale też nie (но тоже нет). Gdzie on, do diabła, może być (где оно, черт возьми, может быть)?!

— Na litość boską, kto (боже милостивый, кто; litość — жалость)?!

— Ten list od Edka (это письмо от Эдека), który zginął (которое потерялось). Nie wiem, co on tam napisał (не знаю, что он там написал).

— Ale nie możemy czekać z odpowiedzią (но мы не можем ждать с ответом), aż go znajdziesz (аж до момента, когда ты его найдешь). Zdecyduj się (решайся), mówimy mu prawdę czy nie (говорим ему правду или нет)?

— Właśnie nie wiem — odparła Alicja okropnie rozzłoszczona, głosem przytłumionym zarówno furią, jak i pozycją. — Myślałam, że może tu gdzieś wleciał. Za cholerę nie mogę go znaleźć. Myślałam, że może oni znajdą przypadkiem, ale też nie. Gdzie on, do diabła, może być?!

— Na litość boską, kto?!

— Ten list od Edka, który zginął. Nie wiem, co on tam napisał.

— Ale nie możemy czekać z odpowiedzią, aż go znajdziesz. Zdecyduj się, mówimy mu prawdę czy nie?

Alicja cofnęła łokieć (Алиция отодвинула локоть) i z pewnym trudem odwróciła się do mnie twarzą (и с определенным = большим трудом повернулось ко мне лицом).

— Jaką prawdę (какую правду)? — spytała nieufnie (недоверчиво спросила она).

— No przecież ci tłumaczę (ну, я ведь тебе объясняю)! On pyta, czy były jakieś incydenty (он спрашивает, были ли какие-то инциденты), a my wszyscy milczymy z głupim wyrazem twarzy (а все мы молчим с глупым выражением лица). Masz tu samych wiernych przyjaciół (у тебя тут самые верные друзья). Przyznajemy się czy nie (признаемся или нет)?

— No przecież ci mówię (но ведь я тебе говорю), że właśnie nie wiem (что не знаю)! Chciałam przedtem znaleźć ten list (я хотела перед этим = сначала найти письмо)!

— Mamy mu powiedzieć (нам ему так и сказать), że odpowiemy na pytanie dopiero (что ответим на вопрос только тогда), jak ty znajdziesz list (как/когда ты найдешь письмо)?

— No nie (ну/да нет) … Nie wiem (не знаю). Sama nie wiem (сама не знаю). Jak uważasz (/а ты/ как считаешь)?

Alicja cofnęła łokieć i z pewnym trudem odwróciła się do mnie twarzą.

— Jaką prawdę? — spytała nieufnie.

— No przecież ci tłumaczę! On pyta, czy były jakieś incydenty, a my wszyscy milczymy z głupim wyrazem twarzy. Masz tu samych wiernych przyjaciół. Przyznajemy się czy nie?

— No przecież ci mówię, że właśnie nie wiem! Chciałam przedtem znaleźć ten list!

— Mamy mu powiedzieć, że odpowiemy na pytanie dopiero, jak ty znajdziesz list?

— No nie… Nie wiem. Sama nie wiem. Jak uważasz?

— Ja też nie wiem (я тоже не знаю). Ale jak my nie powiemy (но как/если мы не скажем), to mogą powiedzieć tamci (то могут сказать те). Roj, Henryk (Рой, Хенрик) … To są Duńczycy (это датчане), powiedzą prawdę bez chwili namysłu (скажут правду, не задумываясь ни минуты).

— Nie rozumieli, co krzyczał (они не поняли, что он кричал).

— Ewa i Anita mogły im przetłumaczyć (Эва и Анита могли им перевести).

Alicja nagle poderwała głowę (Алиция внезапно подняла голову; poderwać — поднять, резко вскинуть) i też zaplątała się włosami w konstrukcję (и тоже запуталась волосами в конструкции).