Польский язык с И. Хмелевской. Всё красное

Czas do przyjazdu pana Muldgaarda spędziliśmy w kuchni w stanie przygnębienia i przerażenia, starając się nie spoglądać w stronę pokoju, słuchając wyjaśnień Elżbiety i usiłując przekonać Alicję, że jednak nie nieznajomego nieboszczyka miałam na myśli, mówiąc o niespodziance. Zosia nie mogła mi darować proroczej wypowiedzi. Na zmianę powtarzała, że nieszczęścia chodzą parami, co brzmiało dość fatalistycznie, lub też obarczała mnie winą za prowokowanie głupich wydarzeń.

— Przynieście tutaj te winogrona (принесите сюда этот виноград), niech je chociaż zjemy (давайте хоть съедим его)! — zażądała w końcu w przygnębieniu (в конце концов, потребовала она подавленно; przygnębienie — подавленность) z nadzieją dostarczenia przynajmniej jakiejś pociechy Alicji (с надеждой доставления = доставить хоть какое-то утешение Алиции).

— Wykluczone (исключено)! — zaprotestował Paweł (запротестовал Павел). — Nie wolno nic ruszać (ничего нельзя трогать) przed przybyciem policji (перед = до прибытия полиции)!

— Nie kłóćcie się (не ссорьтесь) — powiedziała niecierpliwie Alicja (нетерпеливо сказала Алиция). — mów, co dalej (говори, что /было/ дальше). I co ten Kazio (и что этот Казио)?

Elżbieta kontynuowała wyjaśnienia (Эльжбета продолжала объяснения), rozpoczęte w obliczu strasznej postaci na kanapie (начатые перед лицом = связанные со страшной фигуры/персонажа на диване).

— Kochał się we mnie (он был влюблен в меня) — powiedziała dość obojętnie (сказала она довольно безразлично). — Dlatego właśnie tu siedział (собственно, поэтому он тут и сидел). To ten, o którym ci wczoraj chciałam powiedzieć (это тот, о ком я тебе вчера хотела рассказать). Ten, który widział mordercę (тот, который/кто видел убийцу).

— Przynieście tutaj te winogrona, niech je chociaż zjemy! — zażądała w końcu w przygnębieniu z nadzieją dostarczenia przynajmniej jakiejś pociechy Alicji.

— Wykluczone! — zaprotestował Paweł. — Nie wolno nic ruszać przed przybyciem policji!

— Nie kłóćcie się — powiedziała niecierpliwie Alicja. — mów, co dalej. I co ten Kazio?

Elżbieta kontynuowała wyjaśnienia, rozpoczęte w obliczu strasznej postaci na kanapie.

— Kochał się we mnie — powiedziała dość obojętnie. — Dlatego właśnie tu siedział. To ten, o którym ci wczoraj chciałam powiedzieć. Ten, który widział mordercę.