Salarys

— Tudy, — ja pakazaŭ na ledź prykmietnuju ŭ tumanie svietłuju plamku. — A što? Ja vaźmu maleńki hielikapter. Było b smiešna, kali b — na Ziamli — mnie daviałosia kali-niebudź pryznacca, što ja salaryst, jaki ni razu navat nahi nie pastaviŭ na salarysny hrunt…

Ja padyšoŭ da šafy i pačaŭ vybirać kambiniezon. Snaŭt moŭčki naziraŭ za mnoj, a pasla skazaŭ:

— Nie padabajecca mnie heta.

— Što? — paviarnuŭsia ja z kambiniezonam u rukach. Mianie achapiła daŭno zabytaja ŭzbudžanasć. — Što ty chočaš? Davaj, kažy! Baišsia, kab ja… Nonsiens! Słova honaru. Ja navat nie padumaŭ pra heta. Nie, praŭda, nie.

— Ja palaču z taboj.

— Dziakuju, ale ja chaču lacieć adzin. Heta ž niešta novaje, niešta zusim novaje, — pramoviŭ ja chucieńka, naciahvajučy kambiniezon.

Snaŭt kazaŭ jašče niešta, ale ja nie nadta jaho słuchaŭ, šukajučy patrebnyja rečy.

Ion pajšoŭ za mnoj na ŭzlotnuju placoŭku, dapamoh vykacić mašynu z boksa na siaredzinu puskavoha stała. Kali ja naciahvaŭ skafandr, Snaŭt niečakana spytaŭsia:

— Ty nie admaŭlaješsia ad svaich słoŭ?

— Božuchna, Snaŭt, ty znoŭ? Nie, nie admaŭlajusia. Ja ž abiacaŭ tabie. Dzie zapasnyja bałony?

Bolš ničoha Snaŭt nie kazaŭ. Ja zakryŭ prazrysty kupal i daŭ znak rukoj. Jon uklučyŭ padjomnik, ja pavoli vyjechaŭ na vierch Stancyi. Mator zbudziŭsia, praciažna zašumieŭ, vint zakruciŭsia, i aparat nadziva lohka ŭzniaŭsia ŭhoru, pakinuŭšy pad saboj sierabrysty dysk Stancyi, jaki ŭsio zmianšaŭsia i zmianšaŭsia.

Upieršyniu ja byŭ nad Akijanam adzin; uražannie zusim inšaje, čym z iluminatara. Mahčyma, heta zaležała ad vyšyni palotu — ja slizhaŭ usiaho za niekalki dziesiatkaŭ mietraŭ ad pavierchni. Tolki zaraz ja nie prosta viedaŭ, a adčuvaŭ, što tłustyja harby i niziny, jakija pačarhova tasavalisia, ruchalisia nie jak marski pryliŭ albo chmara, a jak žyviolina. Niesupynna, choć i vielmi marudna, jak sutarhi muskulistaha tułava. Pavaročvajučysia, hrebień kožnaj chvali pałaŭ čyrvonaj pienaj. Kali ja vykanaŭ pavarot, kab isci dakładna pa kursie nadzvyčaj marudna drejfujučaha mimoida, sonca ŭdaryła mnie prosta ŭ vočy, kryvavyja vodbliski zaiskrylisia ŭ vypukłym škle, a sam Akijan staŭ čarnilna-sinim z plamami ciomnaha ahniu.

Ja nie nadta ŭdała zrabiŭ kruh i vylecieŭ daloka na padvietrany bok, a mimoid zastaŭsia zzadu, jaho niedaskanałyja abrysy šyrokaj svietłaj plamaj vyłučalisia ŭ Akijanie. Jon byŭ užo nie ružovy, jon žaŭcieŭ, jak vysachłaja kostka, na imhniennie ja straciŭ jaho z vačej, zamiest jaho ŭdalečyni zjaviłasia Stancyja, jakaja visieła prosta nad Akijanam, jak vializny staražytny dyryžabl. Ja paŭtaryŭ manieŭr, skancentravaŭ usiu svaju ŭvahu: prosta pa kursie vyrastaŭ uvieś masiŭ mimoida sa svaim dziŭnym krutym relefam. Zdavałasia, ja voś-voś začaplusia za sama vysoki z jaho kłubniepadobnych vystupaŭ, ja tak rezka nabraŭ vyšyniu, što hielikapter, hublajučy chutkasć, zachistaŭsia. Zasciaroha była lišniaja: akruhłyja viaršyni dziŭnych viežaŭ prapłyli daloka ŭnizie. Ja vyraŭnavaŭ mašynu i pačaŭ pavoli, mietr za mietram zbaŭlać vyšyniu. Narešcie łamanyja viaršyni zamilhali nad kabinaj. Mimoid byŭ nievialiki. Jon mieŭ nie bolš za try čverci mili ŭ daŭžyniu, a šyrynia jaho była ŭsiaho paŭmili. U asobnych miescach mimoid zvuziŭsia: nieŭzabavie tam musiŭ adbycca razłom. Vidać, heta byŭ askołak značna bujniejšaha ŭtvarennia. Pa salarysnych maštabach jon ujaŭlaŭ tolki drobny abłomak, reštki, što naličvali Boh viedaje kolki tydniaŭ i miesiacaŭ.

Pamiž uzvyšenniami, padobnymi na pražyłki, ja adkryŭ štości nakštałt bieraha, niekalki dziesiatkaŭ kvadratnych mietraŭ dosyć spadzistaj, ale amal što plaskataj pavierchni, i spikiravaŭ mašynu tudy. Pasadka była ciažejšaja, čym ja ŭiaŭlaŭ, ja ledź nie začapiŭsia vintom za vyrasłuju prosta na vačach scianu, ale ŭsio skončyłasia biez pryhod. Ja adrazu ž vyklučyŭ mator i adkinuŭ vieka kupała. Stojačy na kryle, ja pravieryŭ, ci nie pahražaje hielikapteru niebiaspieka spaŭzci ŭ Akijan; chvali lizali zubčasty kraj bieraha za niekalki krokaŭ ad miesca pasadki, ale hielikapter upeŭniena stajaŭ na šyroka rasstaŭlenych pałazach. Ja saskočyŭ na… „ziamlu”. Toje, što napačatku ja paličyŭ scianoj, za jakuju ledź nie začapiŭsia, było vializnaj, dziravaj, jak rešata, tonkaj, jak plonka, kascianoj plitoj, što tyrčkom stajała i prarasła pataŭščenniami nakštałt maleńkich halerej. Ščylina šyrynioj niekałysi mietraŭ naŭskasiak padzialała ŭsiu hetuju šmatpaviarchovuju płoskasć i vyjaŭlała pierspiektyvu hłybini. Taja ž pierspiektyva była vidać praz vialikija, raskidanyja aby-iak adtuliny. Ja zalez na bližni vystup sciany i adznačyŭ, što padešvy skafandra niezvyčajna ŭstojlivyja, a sam skafandr zusim nie pieraškadžaje ruchacca. Apynuŭšysia na vyšyni piaci pavierchaŭ nad Akijanam, ja paviarnuŭsia tvaram da škiletapadobnaha piejzažu i tolki zaraz zdoleŭ jak sled razhledzieć jaho.