Salarys

— Nie chaču. Razumieješ? Heta mianie nie datyčyć!

— Apošni raz my pasłali paviedamlennie pierad smierciu Hibaryjana. Bolš jak dva miesiacy tamu. My abaviazany padrabiazna dałažyć pra praces zjaŭlennia…

— Ty zmoŭknieš? — Ja schapiŭ jaho za ruku.

— Bi mianie, kali chočaš, ale ja ŭsio adno nie zmoŭknu.

Ja vypusciŭ jaho ruku.

— Rabi što chočaš.

— Razumieješ, Sartoryus pasprabuje schavać peŭnyja fakty. Ja amal upeŭnieny ŭ hetym.

— A ty nie budzieš?

— Nie. Zaraz nie. Heta nie tolki naša sprava. Ty ž razumieješ, pra što havorka. Akijan vyjaviŭ zdolnasć da razumnych dziejanniaŭ, zdolnasć da arhaničnaha sintezu vyšejšaha paradku, jaki nam nie viadomy. Akijan viedaje budovu, mikrastrukturu, abmien rečyvaŭ našaha arhanizma…

— Dobra, — pačaŭ ja. — Čamu ty zamoŭk? Akijan pravioŭ na nas sieryju… sieryju dosledaŭ. Psichičnaja vivisiekcyja. Zasnavanaja na viedach, ukradzienych u nas. Jon nie ŭličyŭ toje, da čaho my imkniomsia.

— Kielvin, heta ŭžo nie fakty, navat nie vyvady. Heta hipotezy. U peŭnym sensie jon ličyŭsia z tym, čaho chacieła niejkaja abmiežavanaja, hłyboka schavanaja častka našaj sviadomasci. Heta moh być — padarunak…

— Padarunak! Boža moj!

Ja zasmiajaŭsia.

— Pierastań! — kryknuŭ Snaŭt, chapajučy mianie za ruku.

Ja scisnuŭ jamu palcy. Ja sciskaŭ ich usio macniej i macniej, až pakul nie chrusnuli sustavy. Snaŭt spakojna, prymružvajučy vočy, paziraŭ na mianie. Ja adpusciŭ ruku i adyšoŭsia ŭ kut. Stojačy tvaram da sciany, ja pramoviŭ:

— Pastarajusia biez isteryki.

— Drobiaź. Što my budziem patrabavać?

— Kažy ty. Ja nie maju siły. Jana skazała što-niebudź pierad tym, jak?..

— Nie. Ničoha. Ja liču, što zaraz zjaviŭsia šanc…

— Šanc? Jaki šanc? Jaki?.. A-a… — pramoviŭ ja cišej, pazirajučy jamu ŭ vočy, i raptam usio zrazumieŭ. — Kantakt? Znoŭ Kantakt? Nam usio mała? I ty, ty sam, i ŭvieś hety varjacki dom… Kantakt? Nie, nie, nie. Biez mianie.

— Čamu? — spytaŭsia Snaŭt absalutna spakojna. — Kielvin, ty pa-raniejšamu, a zaraz jašče bolš, čym kali-niebudź, nasupierak rozumu prymaješ jaho za čałavieka. Ty nienavidziš jaho.

— A ty chiba nie?..

— Nie, Kielvin, jon ža slapy…

— Slapy? — paŭtaryŭ ja, dumajučy, što niedačuŭ.

— Viadoma, z našaha punktu pohladu. Jon nie ŭsprymaje nas tak, jak my ŭsprymajem adzin adnaho. My bačym tvar, cieła i adroznivajem adno adnaho. Dla jaho heta prazrystaje škło. Jon pranik u hłybiniu našaj sviadomasci.

— Nu dobra. I što z hetaha? Kudy ty chiliš? Kali jon zdoleŭ ažyvić, stvaryć čałavieka, jaki isnuje tolki ŭ majoj pamiaci, i zrabiŭ heta tak, što jaje vočy, ruki, jaje hołas… hołas…

— Kažy! Kažy! Čuješ!!!

— Ja kažu… kažu… Tak… Dalej… hołas… z hetaha vynikaje, što jon moža čytać nas, jak knihu. Razumieješ, što ja maju na ŭvazie?

— Tak. Kali b jon zachacieŭ, to moh by z nami damovicca?

— Viadoma. CHiba nie jasna?

— Nie. Naturalna, nie, bo jon moh uziać tolki recept vytvorčasci, jaki składajecca nie sa słoŭ. Fiksavany zapis pamiaci maje białkovuju strukturu, jak hałoŭka spiermatazoida abo jajcakletka. Tam, u mozhu, niama nijakich słoŭ, pačucciaŭ. Uspamin čałavieka — vobraz, zapisany movaj nukleinavych kisłot na makramalekularnych asinchronnych kryštalach. Takim čynam, jon uziaŭ u nas toje, što najbolš vytraŭlena, mocna zabytaje, hłybiej za ŭsio schavanaje, razumieješ? Ale jon moh nie viedać, što heta, jakoje maje dla nas značennie… Razumieješ, kali b my mahli stvaryć simietryjadu i kinuli b jaje ŭ Akijan, viedajučy architekturu, technałohiju i budaŭničy materyjal, ale nie asensavaŭšy, navošta, dla čaho jana stvorana, što jana značyć dla Akijana…

— Heta mahčyma, — skazaŭ ja. — Tak, mahčyma. U hetym vypadku jon, vidać, naohul nie chacieŭ taptać nas, hańbić. Vierahodna. I tolki nieznarok…

Huby maje zadryžali.

— Kielvin!

— Tak, tak. Ničoha. Užo ničoha. Ty dobry. Jon — taksama. Usie dobryja. Ale navošta? Rastłumač mnie! Navošta? Navošta ty heta zrabiŭ? Što ty joj skazaŭ?

— Praŭdu.

— Praŭdu, praŭdu! Što imienna?

— Ty ž viedaješ. Pajšli da mianie. Budziem pisać rapart. Pajšli.

— Pačakaj. Što ty, ułasna, chočaš? CHiba ty chočaš zastacca na Stancyi?

— Tak, chaču zastacca.

STARAŽYTNY MIMOID