Sanety

I charastvom ubrany viesnavym.

Tvaja josć častačka va ŭsim pryhožym,

Ale z čym serca paraŭnać my možam?

54

Azdoblenaja praŭdaj pryhažosć

Ničoha roŭnaha nie maje ŭ sviecie.

Ŭ cudoŭnych ružach vodar dziŭny josć,

Jaki žyvie u purpurovym cviecie.

U kviet atrutnych zichaciennia šmat

I vodar da ružovaha padobny.

Jany pryvabić mohuć naš pahlad,

Kali viasnoj raskryjucca butony.

Niama z ich cvietu radasci dla nas,

Atrutaj adcvitannie ich spavita.

A kali ružam vianuć pryjdzie čas, —

Ich dušy ŭ vodar buduć pierality.

Kali ž, junactva, vianuć ty pačnieš,

Pieraliju tvaju ŭsiu praŭdu ŭ vierš!

55

Nijaki marmur carskich pachavanniaŭ

Nie budzie tryvalej, čym hety vierš.

Kali ŭsie plity skryšacca dazvannia,

U im budzieš žyć, jak i ciapier žyvieš.

Kali zniščalnyja pavalać vojny

Ŭsie statui, razburać kamiani, —

Žyvoje słova projdzie supakojna

U čas nastupny praz usie ahni.

Ty nie paddana ni uładzie smierci,

Ni zabycciu, što jdzie za joj usled.

Nie zdolejuć ni vykraslić, ni scierci

Tvajho imia, pakul isnuje sviet.

I tak žyvi ŭ ludskich prychilnych sercach,

Pakul na sviecie sudny dzień pačniecca.

56

Ustań, luboŭ maja! Ustań, luboŭ!

Ci ž ty słabiej, tupiej svaich žadanniaŭ?

Naviek nie najasisia. Zaŭtra znoŭ

Dla nas usich patrebna siłkavannie.

Ciapier ty zadavolena. Tvaje

Zapluščvajucca vočy z asałody.

A novy dzień spakoju nie daje:

Ahoń nie zhas, pałaje, jak zaŭsiody.

Kab hety mih dla nas byŭ daražej,

Niachaj razłuka stanie akijanam

I dasć choć pramianistasciu vačej

Cieraz jaho spatkacca zakachanym.

Kali razłuka jak zima na sercy,

Dyk utraja milej z viasnoj sustrecca.

57

Tvoj vierny rab, až pokul dzień minie,

Vartuju pilna ŭsie tvaje žadanni.

Jak da siabie pakličaš ty mianie,

Tady moj čas ščaslivy i nastanie.

Marudny čas nie praklinaju ja,

Jahonuju chadu saču uparta.

Harčej tady byvaje mnie ŭdvaja,

Kali tvajo pačuju ja: «Da zaŭtra!»

Ni słovam ja, ni dumkaju svajoj

Nie zapytajusia, ŭładarka, dzie ty.

Zajzdrošču tym, chto dzielić čas z taboj,

Jany — ščaslivyja abrancy svietu.

Luboŭ biazhłuzda i ŭ žycci tvaim

Nie moža bačyć drennaha zusim.

58

Chaj kryje boh, što rabstva mnie pasłaŭ.

Kab ja choć dumkaj zapytaŭsia navat,

Jak čas pravodziš ty. Ja — tvoj vasał.

Čakać zahadaŭ — voś maja ŭsia sprava.

Niby taboj zniavoleny ŭ turmu,

Z taboj razłučany, zjadnany z horam,

Pakorny znaku kožnamu tvajmu, —

Nie papraknu ciabie svaim dakoram.

Žyvi, jak schočaš, pani nad saboj,

Tvaja svaboda žadnych miež nie maje.

Sama suddzia ty nad svajoj vinoj,

Kali natrapicca vina takaja.

Čakaju ja. Choć piekła ŭ tym čakanni,

Ciabie nijak i ni za što nie haniu.

59

Kali navin na sviecie nie byvaje

I ŭsio, što josć, isnuje z pradviakoŭ,

Dyk sam siabie, napeŭna, ašukaje

Toj, chto narodžanaje rodzić znoŭ.

Chacieŭ by ja zirnuć u dni byłyja,

Za kruhabiehaŭ soniečnych piaćsot,

Kab tam skazali knihi mnie staryja,

Kaho lubiŭ i piestavaŭ narod.

Tady paznaŭ by, ad jakich dzivosaŭ

Zjaviłasia ty ŭ sviecie praz viaki

I chto byŭ lepš błahasłaviony losam:

Toj daŭni čas ci našy mastaki.

Adno skažu: jaki b ni byŭ čyj los,

Toj čas ciabie uznios by da niabios.

60

Jak chvali mknucca ŭ kamianisty bierah,

Znikajučy adna kala adnoj,

Tak i ŭ žycci chvilin biaskoncy šerah

Idzie ŭ niabyt niaspynnaju chadoj.

Junactva ŭsio azdoblena pramienniem.

Minaje stałasć. Ad taje pary

Zmahajemsia suproć lichich zaćmienniaŭ,

Pakul čas voźmie ŭ nas svaje dary.

Čas hubić cviet cudoŭnaj maładosci,

Kładzie razory na čale krasy.

Uzory niezraŭnanaj pryhažosci

Scinaje skvapnasciu svajoj kasy.

A ŭsio ž moj vierš z krasoj tvajoju projdzie,

Nasupierak jamu, ŭ nastupnyja stahoddzi!

61

Ci praz ciabie ja vočy nie samknu,

Kali ŭnačy prychodziš letucienniem?

Ci vobraz tvoj mianie pazbaviŭ snu,

Ci karahod tabie padobnych scieniaŭ?

Chiba tvaja zjaŭlajecca duša,

Kab zvarušyć usio pierabytoje,

U pamiaci zajzdrosna ŭvaskrašać

Maje pamyłki, usio majo błahoje?

O, nie! Choć mocnaja tvaja luboŭ,

Dy nie takaja, kab u snie zjavicca.

Maja luboŭ, pazbyŭšysia ŭsich snoŭ,

Kala ciabie staić, jak vartaŭnica!

Jana vartuje, nie samknie vačej,

Pakul ty da druhich siabroŭ bližej.

62

Ja samalubstvam tak apanavany,

Jano prasiakła tak mianie naskroź,

Što, mnie zdajecca, ad jaho zahany

Naŭrad ci dzie na sviecie leki josć.

Zdajecca mnie, što roŭnaha krasoju,

Abliččam, stanam, rozumam — niama.

Zdajecca mnie, što vartasci takoje

I daskanałasć nie znajšła b sama.

Ale kali pierad lusterkam stanu,

Pieraliču ŭsie zmorščki na čale,

Tady pryznaju nie adnu zahanu,

A ŭsie, adlustravanyja na škle.

Ja padmianiaŭ svaju — tvajoj krasoju,

A viek stary — junackaju paroju.

63

Nadydzie čas, kali maja luboŭ,

Padobna mnie, sahniecca pad hadami,

Kali pačnie u žyłach stynuć kroŭ,

A zmorščki lahuć na čale radami;

Kali ad zołku maładosci šlach

Na zachad pryjdzie, stanie tam la schiłu,

I zichaciennie zhasnie u vačach,

I viesnavaja ŭsia pahasnie siła.

Toj dzień čakajučy, ciapier užo

Ja suprać smierci padrychtuju zbroju,

Kab času ŭsiezniščalny skvapny nož

Nie sciaŭ luboŭ ad pamiaci ludskoje.

A zbroja heta — knih maich radki,

Jakija buduć žyć va ŭsie viaki.

64

Kali pabaču, jak krasu viakoŭ

Zniščaje čas biazlitasnaj rukoju,

Jak viežy hordyja zviarhajucca dałoŭ

I bronzu kryšyć jon svajoj chadoju;