Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Гэта бы╝ няшчасны выпадак, -- сказала яна мякка. -- ╤ мая в╕на, канечне. Праглядзела.

-- Ён вылечыцца? - спытала я нягучна.

Яна к╕╝нула.

-- З ╕м усё будзе добра. Апрытомнее. З пункту гледжання медыцыны гэта будзе по╝ная рэм╕с╕я. Балазе на стацыянары цяпер до╝га не трымаюць. Потым паназ╕раюць яшчэ пару месяца╝, для прыл╕ку, ды адчэпяцца. Быццам ╕ не было н╕чога.

-- Ты так спакойна пра гэта гаворыш. Непамысна неяк, -- я перасмыкнула плячыма.

-- Я проста сутыкалася з гэтым, Та╕са. Не дай Бог н╕кому, канечне.

-- Ага, так. Я помню, -- прагаварыла я.

Мы зама╝чал╕. ╤ ╝сётк╕, як складзецца яго лёс? - разважала я. Вось цяпер, пасля ╝сяго, што тут адбывалася? Я чула, што Захаравы зб╕раюцца звальваць з Овельска. Наза╝сёды. Слушнае рашэнне. Я бы на ╕х месцы, напэ╝на, таксама бы звал╕ла. Да ╕х ужо сваяк прыеха╝. Ажно з Уладз╕вастока. Аркадзь Сярге╕ч. Быццам бы Лёне╝ дзядзька па матчынай л╕н╕╕. Я бачыла яго мелькам. Смешны так╕, не страшны зус╕м. Спакойны, дабрадушны, як мядзведзь. На геолага падобны. Так, мне ён нагадва╝ чамусьц╕ менав╕та геолага. Як╕ до╝га сядзе╝ у тайзе, вывуча╝ ландшафты, зарос барадою па самыя вочы, а ╝сё ро╝на ╝ акулярах, ╕нтэл╕гент. А як даведа╝ся, што з яго сваякам╕ здарылася бяда, к╕ну╝ усё ╕ прыскака╝ з-за краю свету. Вось ц╕кава, дзе ён бы╝ раней? Тады, кал╕ тут чын╕╝ся безмяжак, ╕ Овельск ператвары╝ся ╝ ф╕л╕ял пекла на зямл╕? Зрэшты, здагадваюся. Праклёны не пускал╕. Гэты чорта╝ морак, як╕ в╕се╝ над горадам так до╝га. ╤ як падумаеш, што гэта мы, Ляпцы, ва ╝с╕м в╕наватыя... Але цяпер па ╝с╕х рахунках сплачана, ╕ Овельск вольны ад граху. А Захаравы з'язджаюць. Лёню тольк╕ дачакаюць - кажуць, ужо хутка - ╕ з'едуць ус╕м кагалам. Спачатку на машыне да Масквы, а потым самалётам да ╬ладз╕вастока. На край свету. Назус╕м. Ну ╕ добра. Сумаваць не буду. Ц╕ ╝сётк╕ буду?..

-- ╤ ╝сё ро╝на ён вернецца, -- сказала я задуменна. - З-за краю свету нават. Вернецца. Овельск так проста не адпускае. Мы тут патрэбныя...

-- Та╕са, -- прамов╕ла Альжбета.

Я ╝зняла вочы. Яна глядзела на мяне з усмешкай.

-- Ну, дык што ты вырашыла? Наконт Мро╕. Будзем разв╕ваць твае прыродныя таленты?

-- Вучыцца на вядзьмарку? - я хмыкнула. - Ну, не ведаю. Падумаць трэба. Мне, шчыра кажучы, хочацца проста пажыць нармальна. Звычайным жыццём. Як усе людз╕.

Яна пак╕вала галавой.

-- Што ж, настойваць не буду. Жыць нармальным жыццём - таксама свайго роду мастацтва. Але кал╕ раптам раздумаешся, то звяртайся. Мроя ╝сётк╕ найрэдк╕ дар, на дарозе не валяецца.

-- Лады. Дамов╕л╕ся!

Потым я ехала з Кунца╝к╕ ╝ Овельск на бразгатл╕вым а╝тобус╕ку. Слухала плэер. У навушн╕ках гра╝ Ляп╕с Трубяцкой. Талян да╝ дыск паслухаць. Н╕кол╕ так╕м не захаплялася, думала, адстой, а тут раптам спадабалася.

"Хромой Вулкан разводит огонь --

Тору нужен кованый молот,

Единый Творец держит ладонь

Над картой жизни, где будет город.

Легенды делают нас мудрей,

Мы чувствуем пульс единой Вселенной..."

Халера, дык гэта ж ген╕яльна!

"Я верю в Иисуса Христа

Я верю в Гаутаму Будду

Я верю Джа

Я верю в любовь

Я верю в добро

И верить буду..."

╤ гэта таксама пра нас. Адкуль ён тольк╕ ведае? Можа, ён таксама мройца? Неза╝важна для сябе я пачала падпяваць: "╤ верыць буду...╤ верыць буду..."

-- Так! - выгукнула я ╝голас ╕ засмяялася.

У стары горад Овельск вярталася вясна.

***

Дадатак

Паданне пра рыбака Авяльяна ды Цмока-Пачвару

Да╝ным-да╝но, у пячоры на стромк╕м беразе Овельк╕ жыла Пачвара-Агнядышны Цмок. Пачвара гэта нора╝ мела паскудны ╕ тутэйшым шмат кры╝ды чын╕ла - то вёску спал╕ць, то мястэчка разбурыць, а людзей ус╕х пазаб╕вае ╕ з'есць. Ненав╕дзел╕ тутэйшыся цмока ╕ баял╕ся, а рады даць не магл╕, бо волаты ды ваяры ╝ ╕х звял╕ся да╝но -- хто ╝ б╕твах заг╕ну╝, хто ад старасц╕ памёр, а хто з'еха╝ у вараг╕ з грэкам╕ ╝ пошуках лепшай дол╕.

У адной маленькай вёсачцы непадалёк ад пячоры цмока жы╝ просты тутэйшы хлопец, Авяльян-Рыбак. Бы╝ ён чалавек незаможны, жы╝ у худой хац╕не са старэнькай мац╕-╝давой, а з багацця ме╝ тольк╕ чо╝н╕к ды трызуб. Хадз╕╝ ён са сва╕м трызубам на шчупако╝ ╕ рагатых само╝, ды ╝сё мары╝ упаляваць чаро╝ную рыб╕ну-Левафана, але лёсам яму было наканавана ╕ншае. ╤ вось аднойчы надарылася бяда -- прыляце╝ ╝ ╕хнюю вёску цмок, усе хаты папал╕╝, н╕вы здратава╝, а ╝ Авяльянавай мац╕ ╝пёр адз╕ную каро╝ку-кармл╕цу. Узлава╝ся тады Авяльян не на жарт, ╕ хоць не бы╝ ён н╕ волатам, н╕ ваяром, вырашы╝ цмоку адпомсц╕ць.

Узя╝ Авяльян-Рыбак свой трызуб, се╝ у чо╝н╕к ды паплы╝ да пячоры цмока. Пашанцавала хлопцу, бо ╝ той час цмок спа╝ мёртвым сном, пераварваючы з'едзеную надоечы карову, ╕ да па╝навартаснай б╕твы бы╝ няздольны. ╤ ╝вашо╝ Авяльян-Рыбак у пячору, набл╕з╕╝ся да цмока, як╕ спа╝, узня╝ свой трызуб ды ╝садз╕╝ яго цмоку ╝ пуза. ╤ здохла пачвара! А Авяльян, агледзе╝шы пячору, знайшо╝ там гару золата, якую цмок у тутэйшых нарабава╝, а таксама сотню юнако╝ ╕ дзя╝чат, як╕х цмок захап╕╝ у палон ╕ ператвары╝ у слупы каменныя. Цяпер, кал╕ пачвара здохла, чары развеял╕ся, ╕ ╝се нявольн╕к╕ зно╝ зраб╕л╕ся людзьм╕.