Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Следчы нервава╝ся. С╕туёв╕на сапра╝ды складвалася дурацкая. Усе н╕быта ведаюць, што ды як, а доказа╝ няма. Ну, няма доказа╝. Урэшце Строга╝-2 азвярэ╝ ╕ прыня╝ся трэсц╕ ╝с╕х запар. ╤ Тол╕ка. ╤ Стася. Дабра╝ся нават да Арцёмк╕ Жыхарэ╝скага, ╕ той прабалбата╝ся, што Неруш мае баявы ствол. Гэта было ╝жо ц╕кава. Справа набывала новы, нечаканы паварот. Ц╕мка Неруш, аказваецца, сам пс╕х ╕ маньяк, бегае па горадзе з агнястрэлам ╕ Лён╕ Захараву нават у твар страля╝, добра, што прамаза╝. Строга╝-2 се╝ у службовае а╝то ╕ паеха╝ ва ╬п╕рэв╕чы. Гало╝ны падазраваны ╝ гэтай справе раптам аказа╝ся пацярпелым ╕ сведкам, а ╝ Ц╕мк╕ намалявал╕ся сур'ёзныя праблемы. Тады я напалохалася па-сапра╝днаму. У Лён╕ да Ц╕мафея асаб╕стая непрыязнасць, здасць жа з вантробам╕. А Цёмачка Жыхарэ╝ск╕ паказа╝ следчым, дзе Неруш хавае агнястрэл. На сядз╕бе Кунцэв╕ча╝. Там, дзе сходы з калонам╕. Пад прыступкай. На сядз╕бе, пра╝да, так н╕чога ╕ не знайшл╕. З-пад прыступак выцягнул╕ тольк╕ прамасленую анучу, ╝ якую, ╕маверна, кал╕сьц╕ бы╝ загорнуты п╕сталет. Самаго п╕сталета не было. Хтосьц╕ забра╝, паспе╝шы раней за следчых. Я здагадвалася, хто. Цяпер зразумела, адкуль у Лён╕ ствол. Ж'ыхар яму сказа╝. Тады яшчэ, напярэдадн╕ фэсту. ╤дэя, канечне, сама па сабе дасц╕пная - прыстрэл╕ць Ц╕мку з ягонай жа валыны. Экстравагантна, Лёня... Ва ╬п╕рэв╕чах следчы наведа╝ся ╝ бальн╕цу ╕ ╝ прысутнасц╕ ╝рача пагутары╝ з пацыентам. Той паводз╕╝ сябе на здз╕╝ленне адэкватна - пэ╝на, тэрап╕я пайшла на карысць. Жыхарэ╝ск╕ ╝сё гон╕ць, сказа╝ ён. Н╕якай разборк╕ не было. Пра ствол упершыню чую. Не ведаю я, н╕чога не ведаю. ╤ наогул, "адыдз╕, бабулька, я ╝ смутку"... Карацей кажучы, следчы вярну╝ся з Уп╕рэв╕ча╝ н╕ з чым. Усе ╝дзельн╕к╕ канфл╕кту ма╝чал╕, як партызаны. А Ц╕мафей сказа╝ тады пра Лёню: "А ён мужык".

Строга╝-2, аднак, адступаць не намерва╝ся, ╕ ён яшчэ папсава╝ бы нам крыв╕, ды тут умяшалася Альжбета. Яна наведалася ╝ Овельск╕ РАУС, зайшла ╝ каб╕нет, дзе Строга╝-2 п╕са╝ справаздачы, ╕ пам╕ж ╕м╕ адбылася прыватная гутарка. Дзверы ╝ каб╕нет был╕ адчынены, ╕ наведн╕к╕, як╕я сядзел╕ ╝ кал╕доры, потым расказвал╕, што Альжбета глядзела следчаму проста ╝ вочы ╕ штосьц╕ гаварыла - ц╕ха, спакойна, але настойл╕ва. Той перы╝ся на яе, разяв╕╝шы рот, лыпа╝ вачам╕ ╕ выгляд ме╝ так╕, быццам яго заг╕пнатызавал╕. Ён, пра╝да, хутка апрытомне╝. У кал╕доры чул╕, як следчы з усёй с╕лы ляпну╝ далонню ╕ па стале ╕ выгукну╝:

-- Ды што ╝ вас тут, наогул, адбываецца?!

А потым залямантава╝:

-- Прэч! Прэч адгэтуль!

Вядзьмарка адразу рэц╕равалася, а следчы до╝га яшчэ сядзе╝, адк╕ну╝шыся ╝ крэсле, ╕ рагата╝, як звар'яцелы. Я так ╕ не даведалася, што гаварыла яму Альжбета ╕ ц╕ ╝жывала яна пры гэтым як╕ясьц╕ вядзьмарск╕я штучк╕. Але факт - ужо наза╝тра следчы ╝с╕х прымус╕╝ нап╕саць заявы аб адсутнасц╕ прэтэнз╕й. Потым ён скла╝ паперы ╝ тэчку, вып╕╝ апошн╕ кубак кавы, заскочы╝ у службовае а╝то ╕ к╕ну╝шы на разв╕танне: "Бадай ён прапа╝, ненав╕джу гэты чорта╝ горад!", з'еха╝ у М╕нск. Справу закрыл╕ за адсутнасцю ул╕к, ╕ больш мы яго тут не бачыл╕.

Не╝забаве я сустрэлася з Альжбеткай ╕ пагутарыла з ёю па душах. Упершыню пасля "люта╝ск╕х падзей". Увесь гэты час я яе пазбягала. Кольк╕ разо╝ я сутыкалася з ёю ╝ горадзе. Яна спрабавала са мной загаварыць, але я кожны раз адварочвалася ╕ сыходз╕ла, паскоры╝шы крок. Не магла ёй дараваць. Здавалася б, яна мне не схлус╕ла. Проста не сказала ╝сёй пра╝ды. Не так╕ ╝жо смяротны грэх. Але даверу да яе больш не было. Я трох╕ адмякла тольк╕ пасля ад'езду следчага. Прыйшла я да яе сама, без запрашэння. Яна не здз╕в╕лася. Н╕быта ведала, што я рана ц╕ позна аб'я╝люся. Мы сядзел╕ ╝ яе на верандзе ╕ п╕л╕ духмяную гарбату на тра╝ках. Руды кац╕дла драма╝, варкочучы, у мяне на каленях. Ён мяне больш не бая╝ся.

-- ╤ ╝сётк╕, Альжбета, ня╝жо нельга было адразу мне сказаць? Проста так узяць ╕ ╝сё патлумачыць? Ну што табе зам╕нала?

-- Пэ╝на, то была мая памылка, -- гаварыла яна. - Мабыць, ╕ не трэба было так перастрахо╝вацца. Я проста не ведала, як ты адрэагуеш. А гэта бы╝ адз╕ны шанец пазбав╕цца праклёну. Разумееш? Адз╕ны.

Я разумела. Усё гэта было невыпадкова. Нехта ж укла╝ мне ╝ рук╕ гэту смяротную зброю, маю Цемру, ╕ в╕давочна, то был╕ не г╕пербарэйцы. Хтосьц╕ яшчэ. А цяпер м╕с╕я выканана, ╕ Цемры больш няма. Пасля "люта╝ск╕х падзей" яна зн╕кла наза╝сёды.

-- Сумуеш па ёй? - спытала Альжбета.

Я пакруц╕ла галавой.

-- Зрэдку. Але нямоцна. Усётк╕ гемару з яе было больш, чым выгоды.

-- Затое ╝ цябе ёсць Мроя. Здольнасць камун╕каваць з ╕ншасветам, -- прамов╕ла яна, усм╕хаючыся. - Гэта дар, як╕ ╝ цябе н╕хто не адбярэ. Кал╕ жадаеш, я навучу цябе ╕м карыстацца.

-- А на халеру? - спытала я.

-- Людзям дапамагаць, -- сказала яна проста.

-- Дапамага-а-аць, -- працягнула я з сумневам. -- Ведаеш, дапамагаць людзям можна ╕ без Мро╕. А так... Вось Лёня, кажуць, таксама мройца. ╤ што, дапамагло гэта яму? Як раз наадварот. Тыя, з ╕ншасвету, гэтым скарыстал╕ся. ╤ цяпер ён у дурдоме. Вось табе ╕ Мроя, -- адчу╝шы збянтэжанасць, я падхап╕ла кубак з гарбатай ╕ адп╕ла вял╕зны глыток.