Скрыжаваньне

У 1972 годзе я з аднакласнiкамi
гуляў на вулiцы Нямiга i шпурляў
каменнi ўвокны пустых дамоў.
У 1982 годзе я працаваў на рэс-
таўрацыi Траецкага прадмесця
У Траецкiм прадмесцi збiраюцца вольныя людзi.
Мастакi абгаворваюць вартасцi новых заказаў.
Музыканты нудзяцца, пакуль вецер каву астудзiць.
Аўтагоншчыкi, нiбы вайскоўцы, трымаюцца разам.
Букiнiсты аспрэчваюць кошт факсiмiльных выданняў.
Прастытуткi жадаюць злучэння мастацтва з навукай.
Хiпаны апяваюць спакой, талакоўцы— змаганне.
Лiтаратары апавядаюць пра стан самадруку.
Мухi гойдаюцца над агульнахарчоўскай талеркай,
На якой засыхаюць пляскатыя булкi з карыцай.
Прыбiральшчыцы ўпотай гандлююць вiном i гарэлкай.
Пры жаданнi, калi не выдурвацца, можна й напiцца.
Афармiцелi п'юць больш за ўсiх, i чамусьцi з папамi;
Менш за ўсiх п'юць географы сцiплыя ды iнжынеры.
Рэкецiры любуюцца сцiснутымi кулакамi.
У Траецкiм прадмесцi гасцiнна пагрукваюць дзверы.

1939.ВIЛЬНЯ. СЛОВА БЕСПРАЦОЎНАГА

Мы яшчэ будзем доўга зацята глядзець з-пад iлба на сумёты,
На бетонастваралку, насiлкi, рыдлёўкi ды шуфлi...
Па кутах будуць курчыцца, сохнуць, псавацца рабочыя боты.
Памутнеюць i будуць пылiцца ў бытоўцы святочныя куфлi.
У цвiкi, у балты, ушурупы ўваб'ецца, улезе карозiя.
Скарабацяцца бочкi з-пад вапны i вёдры з-пад фарбы парожнiя.
Нехта будзе бадзяцца, шукаючы праўду i радасць устоме.
Нехта стане малiцца, забыўшыся, што ён ў Бога не верыць.
Нехта будзе пацiху спiвацца, анехта— канаць удурдоме...
Толькi прыйдзе адлiга i мы павымаем з-пад лавы цяжкiя сякеры.

САБАКА

Іржа гарыць на ланцугу.
Няхай гарыць... Што я магу?
Магу скакаць, магу брахаць,
Магу я ўзяць i разадраць!
Магу кроў пiць. Яшчэ магу
Сядзець i выць на ланцугу...
Іду туды, куды вядуць.
Бягу туды, куды пашлюць.
Я сплю тады, калi не б'юць.
Грызу тады, як нацкуюць.
Я ем тады, калi даюць.
Я п'ю тады, калi нальюць.
А хто зрабiў з мяне раба?
Каму свярбiць мая бяда?
Я сам аддаў, крый Бог збрашу,
Я сам прадаў сваю душу.
А што я мог яшчэ прадаць?
І дзе мой Друг, каб ратаваць?

КВАДРАТ