Стихотворения

Sylvae Morelli non nisi belluis
Mihique, sed iam plus quoque cognitae
Mihique lamentisque nostris,
Quam patriis catulis ferarum.
Et tu dolentis non semel auctior
Fletu Remagi, ex quo placitum deis
Cnidique reginae potenti
Mergere nos Stygio baratro.
Vos sol, et aurae, et conscia (pro dolor)
Ardoris olim sidera mutui
Adeste supremum, ulimisque
Si merui date vim querelis.
Nam quo aestuantis deinde novissima
Servantur oris verba? semel mori
Si iam necesse est, quin suprema
Cor tumidum satiamus ira?
Non sic capaci vis furit ignea
Fornace clusa, aut fulmineus vapor
Austroque nimbosoque Cauro
Aethereas glomerante nubes.
Haec haec fides est, hoc meruit meus
Ardor? quid ultra spe miseri improba
Torquemur? incassumque amantes
Quod cupimus meruisse avemus?
An quisquam inanem vanius aera
Captet dolosis retibus? aut iubar
Solare consertis fenestris,
Quam meritis animos puellae?
Crudele seclum: quas neque amor movet,
Precesque, et ipsis de lachrymis virum
Ceu rore vocales cicadae,
Exhilarant male fida corda!
Ergo dum inanis pectore spiritus,
Curvaeque qualiscunque sonus lyrae,
Chaosque et ultrices sorores
Perfidiae memores precabor.
Quanquam quid amens heu precor? aut cui?
Digna est fatemur quae pereat male.
Sed ipse non idcirco dignus
Qui precer haec modo tantum amatae.
Quin vivat, et nos nunc quoque sentiat
Ingrata amicos: et facinus suum
Virtute de nostra fideque
Colligat, et fateatur ultro.
At ipse longae perfidiae memor,
Tandem solutus compede dispari,
Votumque persolvam potenti
lustitiae, Nemesique sanctae.
Omnis exultat locus, omnis aetas
Laeta renidet.
Ipse reiectis humero capillis,
Candet in palla crocea Cupido,
Acer et plena iaculis pharetra,
Acer et arcu.
Et modo huc circumvolitans, et illuc
Nectit optatas iuvenum choreas,
Artibus notis alimenta primo
Dum parat igni.
Nunc puellaris medius catervae
Illius flavum caput, illiusque
Comit et vultus, oculisque laetum
Addit honorem.
Mitte vesanos bone Rhalle questus.
Iam sat indultum patriae ruinae est.
Nunc vocat lusus, positisque curis
Blanda voluptas.
Quid dies omneis miseri querendo
Perdimus dati breve tempus aevi?
Sat mala laeti: quoque sorte, coelum hoc
Hausimus olim.
Huc cadum profer puer Hyle trimum:
Cedat et moeror procul, et dolores.
Tota nimirum Genio, mihique
Fulserit haec lux.

О девичьем коварстве