У барвах зямлі

Венанцы Бутрым У барвах зямлі

Вершы

© Камунікат.org

I частка

***

А ноччу сняцца рэкi Беларусi,

і нават назвы iх, што чысты гук нясуць.
Iнакш нiхто iх звацца не прымусiў,
як Шчара, Нёман, Прыпяць, Друць.

Крануўся лёд! Чаромха губiць цвет!..

А там i вялы лiст на плынь халоднай хвалi...
I журавы пайшлi, за сонцам услед!..
Ужо як дробны шрот, ужо не чуваць, прапалi...

I ў сэрцы мужным – новы лiстапад.

А пасмы-касмылi пакутлiвых вiроў
пад тоўшчу лёду паляглi.

I ўсе жыццё, няйначай,– змена дат...

Ды ў рэчышчах старых, сярод снягоў,
плывуць надзеi новай караблi.

***

Адлiжна, трывожна... Зацята

за кроны чапляецца дым!
I посвiст антэнаў напятых
намерам, няйначай, благiм.

Праз ноч – да чацвёртай, да пятай

развязкi упарта чакаць:
затопiць, залье узурпатар –
драты так панура рыпяць!..

А мо? Раскалолася б неба!..

Хай колкасць сусвету сплыве,
праб’ецца ледзь бачная Вега
дрыжаць i свяцiць пакрысе,
каб шарай гадзiнаю рання
праклалiся зноў рубяжы.

***

Першы снег, беспрычынная радасць!

На гарачыя вусны рабiн –
пацалункi халодныя градам...
Смех таропкi ад гнуткiх галiн...

Стынуць пальцы, падступна халодзiць

прытуманены шэранню стан.
О, спрадвечна салодкi падман,
ты, чаканне, сумненняў разводдзе!..

З кузнi звон, перастукi. Бунтуе

ў гулкiм горане полымя шар,
ды абняты дрымотай абшар
нат уласнага сэрца не чуе...

Будзе ноч насцярожана светлая

сiлуэты лiчыць збоч дарог...

ТРЫПЦІХ

1

...Дзе ж тыя качары, чапля сiвая
ў ранiшнiм цёплым тумане?
Хмара суцэльная, полап без краю,
як безнадзейнасць чакання!..
Цьмянай ружовасцю трапяткою
вока i думкi лагодзiць
чуласць сустрэчы неба з вадою
там, дзе ўжо сонцу ўзыходзiць?
Мо, як на грудзi адны, i даволi?
Проблiск найменшы не свецiць!
Ў голую шыбiну – голае голле,
нiзкi, пранiзлiвы вецер...

2

Бачу, нарэшце! Белыя мухi,
о, замiльгалi, дружна пайшлi!
Мо пасланцамi гульбы-завiрухi
да перамучанай, грэшнай зямлi?
Тракi стальныя, грузныя колы,
хуткасцi прагнай нястрымнай цяжар...
Зноў заiмжыла ўпарта наўкола
з перанасычаных вiльгаццю хмар...

Досыць! Брысцi па размытых разорах

i ў думках – цi знойдзецца сiл...
Не адгукнецца спагадай прастора,
хоць кляў бы, хоць шчыра прасiў...

3

Сеюцца, сеюцца крупы бялюткi...
Кроны, паветра, дахi i дол
у дотыках лёгкiх, росчырках гнуткiх –
тчэцца абрус на няпрыбраны стол...
I ўсе яснее. I сустракае
воблiкам новым знаёмых з’яў.
I промень першы з-за небакраю
раптам прабiўся, але прапаў...
Ды адбылося: ў хвiлiну такую,
што незваротнаю явай прыйшла,
хвалю ўздымае, следам другую,
ужо нястрымны прылiў святла...