У барвах зямлі

***

Сыпле i сыпле белае рэчыва –

прыступам хмары пайшлi!..
Памяць, слабая мая, чалавечая,
як тое зерне ў раллi?..

Цёмны бруснiчнiк калянасцю голаю

змоўк? Цi размовы вядзе?
Вы, што не маеце гучнага голасу,
цi не замерлi ў бядзе?

Дзiўны зварот? Недарэчнае мроiва,

пошукi казачных сiл?
Ах, на зямлi ды нямала што скроена
на нештодзённы капыл!

Дробныя кветкi. Маўклiвыя людзi.

Што нi чарот – вастрыё!..
Перабалiць мне. А вам – не прыбудзе,
пойдзем усе пад куп’ё!..

Толькi як стрэну сваю ўжо часiну –

яснасць i велiчны змрок,–
ўбачу яшчэ раз усё, што пакiнуў.
От, проста так, незнарок...

Выдму сухую чаборам палонiць,

крэмня па ёй – дзе-нiдзе.
Лiпенем вузкiя пахнуць далонi...
Вочы ў задуме-паўсне...

Мост, далячынь – як прыгожае дзiва,

дугi ўскiнўтых крыл...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Крок – і адзін па Краiне шчаслiвай!
Гэй, вы, з прыжыццёвых магiл!

***

Цiхі i чысты блакiт –

нават вачам балюча.
Ў долах – бы клiчнiкi ўбiты –
з-пад снегу мёртвае сучча.

Хромам i умбраю сосны

праз насцярожаны iней.
Гiля рэальнейшы посвiст –
ў зачараванай краiне!..

Бездань, бясконцасць і холад –

подых халодны сусвету
і мяккае ззянне наўкола –
песціць свяціла планету...

Ах, непрывычныя словы!

Лепей – зямля пад нагамi,
ў лужынах сонца абновы
i пры дарозе той камень.

І смуткам пацягнены веi,

позiрк астатнi, расстанне,
захад без кроплi надзеi,
паўночы глухмень, свiтанне,

дзень новы, боскi бязмала;

Глюк-Крэйсляр, “Мелодыя”, тая,
што дзеля нас завiтала
i пераможна вiтае,
клiча над грэбенем хвалi,
часам ледзь чутна, ды шчыра...

***

...Вечар заiнелы з лёгкасцю зайздроснай

сцеле-кампануе ценяў сiлуэт,
дрэў, фiгур, таксi, услужлiвых кiёскаў,
занятых падлiкам планавых манет...

Моўчкi побач крочу, думкамi цвярозы.

Моўчкi я цікую, як глядзяць услед.
У лагу далёкiм амярцвелi лозы,
па зазiмку чыстым – двойчы воўчы след...

А табе да твару ў шапачцы-кубанцы,

і каўнер так слаўна да шчакi прынiк...
У чарнаце над намi ў нетаропкiм танцы
дробны снег і вузкi, мутны маладзiк...

Я не стаў разважны, я не стаў цвярозы,

летам або ўзiмку – ўсё той самы хмель:
у лагу без назвы – гнуткiя бярозы,
буйству маiх думак белая пасцель...

I шчыруе горад перманентным святам,

не спяшае гучнасць замянiць на сон.
Светлафор нястомны... I мiгцiць заўзята
на карнiз пасланы пульсаваць неон...

***

Толькі снег, белы снег, мокры снег...

А цябе – усё няма і няма...
Прыпынілі хвіліны свой бег,
забарона на гучнасць прыйшла!..

Белых клавішаў сціснуты рад.

Чорных рэдка расстаўлены строй.
Закрані з іх любы наўздагад –
толькі шэпт... Гэта снег за сцяной...

Толькі б тых дачакацца ім рук,

тыя пальцы адчуць над сабой –
хай ажывяць абноўлены гук
феерверкам над кожнай струной,

рэхам чыстым ад мутных вакон

да магніту нібы – да яе,
вадаспадам за той Рубікон,
што праз мора чакання цячэ!..

Каб нясло ў забыцця акіян

ветрам, хваляй, жаданнем маім.
Не патрэбны мне сёння падман –
белы снег...Гэты шэпт ні аб чым...