У барвах зямлі

ЭЦЮД

...Тужэе ультрамарын

за адпацелым акном
у зблытанай сетцы галін,
звязанай вялым святлом.
Памяць які ўжо час
пальчаткай з драбніцаю шкла:
гоман бяседы прыгас –
ЯНА нечакана ўвайшла!
Ты, акалічнасцей збег?
Душы нястрымны парыў...
Сіні за рамамі снег.
Проба звяна на разрыў...
Ды не заўважыў ніхто,
а ўжо адчуць – і не змог,
як ветрам вясновым прайшло
па лютаўскай скуры дарог,
як промня наставіў лязо
гарачага лета пульсар,
каб схамянуўся ЯГО
перанапружаны твар...
Ды не заўважыў ніхто –
бачаць жа ўсё навылёт –
як пульсавала жыццё
праз макіяжу налёт...
І зноў стаў звычайным пакой.
І сутыкаліся зноў
шпількі гамонкі пустой
на скрыжаваннях размоў.

...Дзве пары розных вачэй,

а далягляд ім – адзін.
І ўсё хутчэй і хутчэй
віруе кола хвілін.
Спыніся, імгненне, і стой
побач з жаданнем маім!

...Цёмны, тытунны настой.

Смутак, празрысты зусім...

***

Шэрані ціхія звесткі. Пара...

Досвітак першы настылы.
І ўсё нешта гоніць з двара,
нібы перабольшвае сілы...

Шэрага неба дыван.

Лёгкая постаць як з мары:
Шапачка, футра на стан
і подых воблачкам пары...

– Дзень добры, няўжо і мароз

Вам ясныя колеры дорыць?
Я – мерзну, хаваю нос!..
– Мне кожны дзень без дакору.
– Вам вядомы нейкі сакрэт!
Ці от, смяецеся з кабеты...

***

Месяца тонкі акраец.

Ночы размытая грань.
Бачыш, памалу світае,
мо не шчамі, перастань...

Тое, чаго ты чакала,

як хлеб надзённы, прыйшло.
Толькі яшчэ не хапала
Вашай журбы, Адамо.

Чуеце крык амярцвелы,

гэты бясконцы і белы?

Новы халодны сумёт

сыпле крылом забыцця
снежаньскіх пчол карагод
у чароўным танцы жыцця...

***

Гэта, мусiць, апошнi ўжо снег

сакавiцкай халоднай усмешкай
абагрэў вузкi просмык застрэшка
i шурпатую шыфернасць стрэх.

Дрот звычайны – як шнур дарагiх,

дню будзённаму збытнiх, карункаў.
А галіны ў чэзлых рыштунках
нiбы ў квеццi ўсiх веснаў былых.

Падказаў успамiн дарагi –

гэта нашы бялелі снягі...

Пазаўчора ўскрай палiгона

з-пад счарнелага лiсця старога
я выкопваў сцяблiнку зялёную.
I цiшком вiншаваў з перамогай.  

II частка

ШПАКI

В. В–у

Прыцiх лiман, ды ўсё яшчэ булькоча

Ля нiзкiх берагоў халодная вада,
Наркотык – мул разгойсанага дна –
Сiлком глытаўшы на зыходзе ночы.

Гасцiла замець Поўначы пахмурнай –

Раз’юшана кiпеў над стэпамі цыклон.
I тут ён, на вадзе, ўвесь першы эшалон,
Iмклiвы вырай – чорны след хаўтурны!

Праводзiў позiркам стары-стары фелах;

Блукала думка ў выцвiлых вачах,
А там, за Прыпяццю, iх скрозь ужо чакалi!

Сто дробных сэрцаў – той чырвоны глог!..–

Людскiх не ведалi сумненняў-засцярог –
Як рэшткi вогнiшча на раўнадушнай хвалi!..