У барвах зямлі

За пасмам бору – ўжо за даляглядам!..–
па лапiнах iржышча, па раллi
калi i кiм пасеяна прынада?
Чые зярняты рунню узышлi?

Не быў нiколi там... А, мусiць, i не буду –

што не сабраць, а дзе i не дайсцi:
сплываюць днi без нашага прысуду
у хуткаплынным ручаi – жыццi...

Няўмольны час гадзiну за гадзiнай

зрывае з дрэва iснасцi тваёй.
I толькi хмар i ветру безупынны
пралёт i перасвiст над галавой...

А там... такая позняя ўжо восень,

што лiстапад, яе апошнi сын,
у сонца нават промня не папросiць
для схаладалых, голых арабiн.

I гнецца вецце!.. I парывам новым

страсае гронкi, бы жывую кроў,
на незаменную нiчым аснову
халоднай глiны, мокрых верасоў.

А ўжо i прыцемкi – наканавана.

I цемра цяжкая лягла на ўсё.
А заўтра? Сонцам мо спавiты ранак,
такi, якi адзін за ўсё жыццё

каб нехта ўбачыў – слаўны мiг удачы!..–

не слотай змучаны, здранцвелы лог,
а рай зямны для ўсiх – i не iначай! –
ступiўшы там, дзе я прайсцi не змог.

***

Ночка хмурыла хмар брыво,

сон з павекамi стрэцца не мог.
Трэцi певень перасцярог...
I адразу адхмарваць пайшло,
ўміг суцiшылася – Маўчун
мяккi палец да губ прыклаў...
I з нацягнутых срэбных струн
чыстай думкаю – шэрань лягла
пры народзiнах шчырага дня.

Хто нi пройдзе, стары цi дзiця,

колькi хочаш ззяння бяры...
Дарагая мая зямля!
Сонца шар залаты!

***

Лiсця – гурбы. Падае, падае –

завяршаецца цыкл.
Цвiллю пахне, як здрадаю.
Глохне ветра язык.

Крок мiжвольна тут замарудзiш...

А думкi – хутчэй, хутчэй:
не заўважаеце, людзi!
I што вам подых начэй!..

Млечны Шлях зiхацiць, рассыпае

зорным пылам – яшчэ i яшчэ!
I голле без вас адмiрае,
і мроiва колеры тчэ... `