У барвах зямлі

Не зачакалiся восенi...
Запар каторы дзень
вецер ў кватэру просiцца,
ўпарта па шыбах вядзе
далонямi мокрымi, шэрымi:
– Будзь чалавекам, пусцi!..
А мы – даражым кватэрамi,
як самым надзейным ў жыццi.

Зручна. Утульна. О не, не вонкавы

сiнтэтычны, дыхтоўны лоск:
у вазе крыштальнай рабiна гронкамi,
набыты ў Лейпцыгу Босх.
Скардзiцца нехта? Гэта ж далёка,
той жа вецер за моцнай сцяной.
З цыферблата-табло электроннае вока
аглядае наш слаўны пакой.

Усмешку вясны цi заўважылi?

Някiдкi жаночы твар...
I вецер, яшчэ нехлямяжны,
таўчэцца мiж кронаў i хмар,
I сквер той i голы i мокры,
і ў сэрцы зiмовы спакой
надзейна бароняць шырокiя вокны
шкляной дубальтовай бранёй.

Не ацанiлi звончатасць лета?

Як та – прайшло стараной?
Чырванню гронкi душа падагрэта.
Вецер-жабрак – за сцяной.
Соку паўднёвай лазы памяркоўна
ў тонкае, чыстае шкло.
Не замутнёны сон будзе роўным,
і заўтра ўжо сёння прыйшло.

***

Толькі сонца, сонца і неба.

І роўны вецер з паўдня.
Колас аддаўшы, да новага хлеба
ў роздум запала зямля.

Цягліцы ўзрэзаных гоняў –

ворыва, рунь ці папар –
лена чакаюць сутоння,
сумам настоеных хмар.

Ды грэе. І ясніцца пожня,

на лёгкасць настройвае крок.
І позірк валошкі апошняй
заўважыш, ацэніш здалёк...

І спеў навакол такі чысты,

што ў небе шукаеш выток.
А там – толькі сінь і празрыстасць
стамляюць разгублены зрок...

І слухаеш, нібыта рэха

святочных дзяцінства званоў.
Адтуль назаўсёды ад’ехаў,
ды неяк вяртаешся зноў

да сонечных плям на падлозе –

пачатку бязвоблачных дзён...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Астаткі саломы вывозяць
праз павуціння заслон.

***

Высокія дрэвы.

Паніклыя травы.
А ты – паміж імі,
упрэжаны ў справы:
ў пачаткі, фіналы,
падлікі, вынікі –
як Шыва трохрукі
ў натоўпе стоногім!..
І трэлі ў кронах,
і цягне чаборам,
і рытмы, і пахі,
і час, і прастора,
і гукі, і ноты,
і фарбы, і колер.
І сплаў абавязкаў,
і... ветру сваволя!..
Гадзінаю шарай
адчуць і ўбачыць
усё, што знаёма,
ярчэй ды іначай!
Апоўначы ўгледзець,
як у сонцы, натхнёна,
віруе ў танцы
рой дробных падзёнак.
Апоўдні заўважыць,
як ў месячным ззянні
іскрыцца на вейках
адбітак кахання...
І тэме спрадвечнай
даць воблік сучасны,
ды... рыфмы прывычныя
губяць заўчасна!
Лістота і кветкі,
птушыныя спевы
раскіданы смела
і ўправа і ўлева!..
А ты – пад уплывам
стандартных паняццяў,
стабільных прыёмаў,
як у рамках закляццяў...
А ты ў завядзёнках
снуеш без спачынку
між знакаў дарожных,
між знакаў прыпынку,
між Сцылы з Харыбдай
у трывалым чаканні
знайсці спалучэнне
дазволу з жаданнем...

***

А.Бакачу

...у нячуты павер запавет,

палюбi непазнаную мэту...

А.Разанаў