У барвах зямлі

МІНІ-МАСТАЦТВА

Альфе

Перасыпана сінь паліняла

чысцінёй нечаканай аблокаў.
Дацягнуўся б рукою бязмала я,
а на справе – далёка-далёка!..

А на справе – зусім недасяжнае:

птушкі – плямкамі, ўзбуджаны вецер,
і шматтонных метал фюзеляжаў
проста дробнымі блешнямі свеціць...
Дзень пры дні. Усё прыстойна наўкола.
Усё як след і, лічы, бездакорна.
Дзень у дзень праварочвае кола
рэчаіснасць твая, рукатворная.
Усё размовы, размовы, размовы.
І – правалы. І ўздымы, і ўзлёты
экстра-інтэр-экзістэнц-асновы
з неадменным пушком пазалоты...
Толькі раптам – ужо не пакліча,
ўсё па-свойму жыццё спланавала.
І ідзе ён, цвяроза-трагічны,
ураўнаважаны... зломак бязмала...
А на справе – брыдзе, ужо атручаны,
ногі шлях паўтараюць прывычны...
– Што шукаеце вокам змучаным,
Homo sapiens... трагікамічны?
З ціхай зайздрасцю: – Сінь паліняла,
колер стрымана – гучны, бо вечны,
зразумеў бы ўсю сутнасць бязмала,
ды маячыць профіль там нечый...
Восень, чыстыя барвы не тоячы,
як чакала: пад ногі, на плечы...
Ды мільгае ўвесь дзень, як надоечы,
сілуэт так знаёмы, ужо нечы...
Ўсё аблокі – заўжды недаступныя,
на мяжы, на спрадвечным падзеле.
Што ж так, восень, спяшаешся, рупная,
а даверліва барвамі сцелеш?..

***

Чым жа свеціш, пажоўклае лісце?

Раз’яснеў змрачнаваты пакой...
Мы маўчым – гук адзін будзе лішні.
Твары нашы палоніць спакой.

Гэта водбліск зляцеўшых паводак?

Майскіх раніц бясконцы працяг
залаціцца – прыспела нагода! –
сарамлівасцю ў шэрых вачах?

Што сплыло пад чароўнай усмешкай,

тое у сэрцах стамлёных баліць.
Колькі б крокаў яшчэ па тых сцежках
і без іх ці дарог адхадзіць –
неба сіняга ветразь напяты.
А па ім – залатыя зярняты...

***

М.М.Ш.

Цякуць гады. I часу плынь нясе

ўсё новую вясну, як i мяне з табою.
Ты ведаеш, i я перад сабой не ўтою,
што наблiжаемся да мэты пакрысе.

Адным знайдзёнкаю, а iншым – горкай згубаю

ператасуецца часамi ўсё, нiбы калода карт:
з кахання – лёгкi цi нiкчэмны жарт
і недарэчны фарс – з работы любай.

Ды што! Вось жнiвень дабiвае днi,

і хутка астрам дацвiтаць на каранi...

Ўжо неба пачало хiлiцца долу,

твар месяца злiняў ад смутку i турбот –
быў сёння першы павуцiння лёт:
спакойна ўпэўнены, хаця яшчэ i кволы.

***

Двух дзён хапiла, каб страцiлi

лiпы свой далiкатны ўбор.
Мой ты верасень, мы ж пабрацiмы,
не глядзi спачувальна, ва ўпор.

Як у маi свет ўбачылi дзецi –

што ж, я радасць сваю не таiў.
Толькi зжыцца паспелi – аблецелi,
мiрыядамi жоўтых крыл.

Злосць людская каб долу iх кiнула –

дык уступiцца, хоць словам благiм!
Пад нагамi рака жаўтаплынная,
за плячыма – пражытага дым.
I нясе яго ветрам удаль,
назаўсёды. На жаль.