У барвах зямлі

***

...Там вечар на цёплую рунь

цені халодныя сцеле...
Хусты шаноўных красунь,
жоўтыя посцілкі зелля!

Папару сівыя пласты,

запознены краснагаловік!
Сімвалы вечнай красы,
знакі маёй любові!

Выраі, вёсны. Гады.

Памяць і дым ліхалеццяў.
Спявайце ж мне, верасы,
Балюча-звонкім суквеццем...

Краю, дзе рос і жыву,

поле смужлівай пяшчоты!
З прыдарожных каменняў злажу
помнік мясцовай работы:

гонкія хвоі чатыры

вартай на стораны свету.

Між іх, на бурштынавым жвіры,

месца адвечнаму лету.

Згедзеўшы – сойка пяро,

скарб свой адзіны, пакіне,
каб хараства прыбыло
на жоўта-янтарным і сінім,

дзе кроплі ружовай расы

у квецені дзікае ружы.

А ўсё абвілі каласы,

якія і вецер не здужаў...*
* Канец Паўднёвай нізкі.

***

Ўжо адцвiло. I з асцярожнасцю –

куды спяшаць!..–
перабiрае завязь кожную:
цi даглядаць?

Цi хопiць сiл, адменнай якасцi

(расце – спялi!),
каб не згубiла абыякавасць
красу зямлi?

Каб на зялёным яблык ласкавы

як мак iрдзеў,
свяцiўся паўнацэннай часткаю
аблокаў, дрэў,

прамераных i не празначаных

сцяжын, дарог,
дзе выпадкова цi прадбачана
твой шлях пралёг,

пагорка, лубiнам укрытага,

пнёў, валуна,
дзе кожны раз сустрэне сiтаўка,
ўсё адзінюсенька-адна.

Цi жыта побач: хваля шэрая

аб чым пяе
крыху маркотна, бо размерана,
табе i мне?

...Рунела, мерзла. Красавiцкiя

ўзяло дажджы...
Хай выстаiць пад навальнiцамi!
I назаўжды!

ЧАША

Бляклую рунь за дарогаю,

цёмны ядловец наўзбоч,
раніцу, фарбамі ўбогую,
месячна-зорную ноч,
захад паводкай раскошы,
поўдзень праз смех навальніц,
з мятлікам, у лузе няскошаным,
з пахам нябачных суніц,
шышку, што ботам раструшчыў,
сцежку, што верна вяла
ад задуменнасці пушчы
у шматгалоссе сяла,
песні акорд развітальны,
сонца прамень на вісу –
ў чашы, празрыстай крыштальна,
ўпарта аберуч нясу.

Ступлю, неразважны, няўдала,

заняты тым, што ў руках.
(Глыжоў і карэння нямала
на пакручастых шляхах...)
Дробныя пырснуць асколкі...
Спуджана ўзнімецца грак –
подых пранізліва волкі
на момант пройме прасцяг...
І стану я ціхі і роўны,
па мерцы на кожны фасон,
а профіль – нейтральна бяскроўны –
стандартным з абедзьвюх старон.
Ніхто ўпікнуці не зможа
ці пахітаць галавой:
змяшчуся ў пракрустава ложа –
тупік той дарожкі маёй.

Бляклая рунь па-за ворывам

колеры возьме свае –
што халадамі агорана,
тое цяплом аджыве.
А сыдуцца бровы пагрозна –
шалей, вераб’іная ноч!..
Паўмёртвыя птушкі ў гнёздах...
Жалобны ядловец наўзбоч...

Цемры цурацца слабому,

сіл – толькі сэрца суняць!..
Заранка птушынаму дому
надзеі праставіць пячаць...
І ты не тужы. Адзіноту
не для жанчын завялі.
Смутку накажам быць госцем залётным,
на ўсёй неабсяжнай зямлі...

IV частка