У барвах зямлі

***

Разета (некалі Давідаў знак нясла...)

рыпіць счарнелаю, палушчанай фанерай.
Крапчае брыз... І сцёбае без меры
фасад з бясспрэчнасцю пячаці мастака.

Ну што ж вы, сцены сінагогі ўзнёслай,

прытулак скрынкам з-пад спажыўтавару?!
Вам, векапомным, ці да твару
усё, што саткалі часу кросны?

На лавачцы стары: ужо болей не сагнуць,

лагоднае, семіцкае аблічча.
Драмаў у зацішку. Цяпер, здаецца, ліча
тых птушак, што аліўку скрозь нясуць...

О, камяні! Што з вамі робіць час,

з якім нічога мы зрабіць не можам!

***

Пакутнікам

еўпатарыйскага дэсанта

1942 года

На хісткія трапы. На борт –
у жалезнае чэрава тральшчыка.
Са штыкамі – на панцыр кагорт.
За дзень заўтрашні.

За жаданы ў спёку глыток.

За ўсё, што на пірсе пакінуў.
За дзяцей. За ўзбярэжжа пясок.
За ўсіх – за Радзіму.

У кулямётаў захлёбісты брэх.

У мінаў д’ябальскі рогат.
Песня Вашых пакут – не памрэ!
Ваша смерць – Перамога!

Ну,вот мы и на месте,у конца земли,

в безлюдном скифском,дальнем и
глухом краю...

Эсхіл “Праметэй прыкаваны”

(Пераклад С.Апта)

Паслушная Уладзе Сіла беззаганная

Даставіла яго сюды па найвышэйшаму загаду.
Ён богам быў. Ды ўпісана: “За здраду”.
І росчырк – Зеўсавай рукою змацавана.

Што месца тое выбрана няблага –

Ў дзесяту кнігу ўпішацца севілай:
Дражніць яго тут мора будзе сілай;
Рваць пасланец; і мучыць смага!

У скалы вал за валам мерна б’е...

Пасохлы мох... Нат вуж не прапаўзе...

І здані дзве: быцця і небыцця,

Дзве сёстры родныя – галеча і багацце.
І ўся здранцвелая ад гора маці
Ўсё туліць да грудзей скалелае дзіця.

***

Аўтару чароўнай “Таўрыды”

Дрыготкае вогнішча – кропля ў начы!..–

барвавіць каменняў белыя твары.
Выйшлі на пашу неба атары,
а Ваша – дрэмле у сэрцы Яйлы...

І ўжо спаць нельга: у цішыні,

у скалаў заломах, у церневых сплётах
жальбаю-крыкам птушкі залётнай
губяцца гукі – дзеці зямлі.

А ўзнімеш голаў – Пегас крылаты

імчыць з Гелікону – такі ўжо лёс! –
прылёг над прорвай Вялікі Пёс,
а меншы, ўядлы, гоніць заўзята!..

І ўсё замерла... Не, не дагналі:

не зварухнуліся нават Шалі!..

***

...Мы зрадніліся, вечна жывое!

Даспадобы голас мне твой,
а душу не пакіне прыбой,
стаўшы родным жытнёвым прыбоям.

Ты старэй шапаткіх каласоў...

Ды смяротны абдымкі твае,
калі ўзбуджанай хваляй нясе
пах прадоння, як першаасноў,

перамалвае жвір на драбніцу

дзень і ноч, міліярдам часцін,
што ляцяць з невядомых часін
і не маюць патрэбы спыніцца...

Да сустрэч!..