У барвах зямлі

ЯЛІНА

У гушчары запаведнага лесу

вёрткай сцежкі заблытаўся след.
Праз імжы праступае завесу
сухастоіны грузны шкілет...

Мох сыры, павуцінне па гліцы,

набрынялы ад вільгаці грыб;
толькі думцы адсюль і прабіцца
да далёкіх, утульных сяліб...

Больш стагоддзя, бадай, прастаяла,

німбам сонца вянчаючы ствол...
Смерць, Фінал. Ды дзесятак бязмала
маладых паднялося вакол.

ПАЎДНЁВАЯ НІЗКА

***

На камені ўладкаваўся ён,

зялёныя заплюшчыў вочы.
Ні дня яму, ні ночы
ўжо тыдзень. О старэчы сон!

І чайкам гойдацца няма на чым,

і процьмы баязліўцаў асмялелі:
палоняць берага пясок і мелі –
ляжаць упокат праведны з благім.

Ні дна б яму, ні ночы!..

Трызубец крабы точаць...

Нептуне! Ці ж радкамі перадам,

як ружавеюць пад усмешкай лета
прапорцыі чароўных дам
і ножкі пульхных дзетак?

ДА МОРА

Разгорнешся... А сіл няма стрымаць

ні голас твой, ні ўспененае цела.
Убачу першы знак – малы грабеньчык белы –
і буду разам з чайкамі чакаць

з тужлівым пачуццём уражлівай істоты

на твой жыцця суровы пераказ.
І з горыччу пытаць (ужо каторы раз!):
– Хто я? І што – ты?

Нязменны зор шляхі. Палярная вяла,

каб перасільваў, колькі сіл хапала,
свой страх, твае бясконцыя валы.

І плакаў узрушаны, пазнаўшы кліч жытла –

дрыготкі твар агню на родных скалах.
Я, велічны. І ўсё ж такі малы!..

***

Ужо вецер ветразі ўзялі. І першы вал,

што нарадзіўся там, за шэрым небасхілам,
ударыў, у свае паверыў сілы
і знік, і зноў цалуе шчокі скал.

На рэйдзе, дзе іх, велічных, трымае

фундамент ім патрэбны – глыбіня,
застылі, тоячыся на экране дня,
пяць сілуэтаў у арэолах чаек.

І раптам – рэзкі свіст. І шторму зыркі знак

трапечацца на клоціку*, а ўзняцца – аніяк.

Пад кілем мрок. Над ім – гарачыня

машынных сэрцаў непамернай сілы.
Той вечны бой, у якім усё няма
наяўнай перамогі – каменя магілы!

* Клоцік – частка карабельнай аснасткі для вывешвання сігналаў сцяжкамі.

НА ЧУЖЫНЕ

Як Базыль ў паходзе канаў,

ўсё старонку сваю спамінаў...

М.Багдановіч

У бухту на захадзе сонца
белыя яхты зайшлі.
– Ці не бачылі вы зямлі,
па якой я сумую бясконца?

Тут апошні прытулак мой.

Вам – толькі ад шторму ўкрыцца.
Вам – пашэнціць. А мне – мо прысніцца
куст каліны над ціхай вадой?..

Ля гары, што завуць Аю-Даг,

тлеюць косці паўночных бадзяг...

За якія ж, мой Божа, грахі?

Што ў серцы збалелым нясуць
гневу полымя, горычы ртуць,
ціхі сум саламянай страхі?..