У барвах зямлі

ЖАРТАЎЛІВАЯ СЕЛЯНІЯДА

Мяне – ужо не будзе. А гэты месяц,

святлом наліты, як болем,
узыдзе нячутна над чорным лесам
плысці паважна над полем.

Над перапёлачкай: плакаць даволі,

ножкі застудзіш па росах...
Ох, доля, доля, матухна-доля
ціхагалосых і босых!..

І неўзабаве – над нашым садам:

па верхавінах прыгнутых
вішань-чарэшань бляскам-прынадай
селяніяннай атруты...

Адводзіш позірк?.. Няўжо напалохаў

прывід лунатычнай хваробы?
Усё ж памяркоўна і без падвоху...
Мне гэты бляск – даспадобы!..

Такі знаёмы – ці не з калыскі?..

ночкай санлівай над домам...
Недасягальна далёкі. І блізкі.
Нічый – і усім і нікому!..

...Ледзь чутна, шчыра кляў яго злодзей –

выплыў з-за хмар нечакана!..
Дзяўчо дакарала: – Што ж позна ўзыходзіш,
а твар хаваеш так рана?

Які ўжо раз безнадзейна спытаю:

– Сустрэча з любым ці будзе?
А ты – усё бокам, бы хата з краю...
О, нават месяц – як людзі...
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
...Што ж, дзякуй, месячык. От, давялося
яшчэ раз поўняй сагрэцца:
перагарнуўшы ў памяці штосьці,
як прахалоду на сэрца...

***

Радасць-вечар у бяздонні начы

растварыў і нюансы, і колер.
Вернай птушкай далонь на плячы,
не зляціць, не пакіне ніколі!

Слаба бэзам заносіць здалёк.

І асфальт ад зямлі халадзее.
Што ні вечар – імчыць сакалок!
І на радасць – душою гібее:

Хто прыдбаў гэткіх зор над табой?

Кім пялёсткі прыдуманы ў кветак?
Басаножкі іскрыстай луской,
пад якімі прыціхла планета?

Крок у крок, прыпыняцца не час:

ноч усё гоніць, а ранак не блізкі...

***

Альфе

Ля брукаванкі буйна шыпшына,

над стужкай бруку танок стракоз.
Глухне надзея ў шоргаце шынным,
ценню кароткай ляціць пад адкос...

Побач!.. Праскочым, сустрэчы не будзе –

надта ўжо доўгім чаканне было…
Адтрапятала пад ветрам на грудзе,
як страказы палахлівай крыло,

адвіравала бясконцасцю думак,

смелых і яркіх, як сонца з-за хмар.
Ды растварылася ў зборышчах тлумных,
увесь адзіноты спазнаўшы цяжар...

Цяжка прыняць усю віну за няўдачу.

лёгка ўявіць, што чакае далей:
крок машынальны маршрутаў наўдачу,
клямкі чужыя чужых дзвярэй,

усё новых заняткаў канвеер бясконцы –

каб думкі прысталі, адчуўшы ярмо...
Каб здагадаліся: тут пад сонцам
шмат пуцявін і напрамкаў лягло...

З-за павароту – схілы пагоркаў,

зноў цвет ружовы, пышней і ярчэй.
А дух палынны, цяжкі, прагорклы,
ліпне на губы і да вачэй.

І лямант ад бруку. І ўсё лапоча

брызент, напяты над галавой.
Слупы, кіламетры. І так да ночы...
Якая павінна несці спакой!..