У барвах зямлі

***

М.М.Ш.

Праясняецца... Шчырыя словы

ўжо ледзь чутна сыходзяць з губ.
Над сінеючай шапкай дубровы
крохкі месяц – спілованы круг.

Цішыня. Адзіночыя кроплі

паглынае бясследна зямля.
Дабрыду, усё роўна прамоклі
чаравікі яшчэ да дня...

Ні жаданняў, ні даўняй трывогі:

не паспець!..– І халодзячы жах –
толькі ветах, ліхтарчык убогі,
скупавата... Ды мох на ствалах.

Вечар, вечар! Такі нечаканы...

А, бадай, і найлепшы ў жыцці...
І, вядома – найлепшы ў жыцці...

***

Без весткі прапаўшаму

...Чыстаю вохрай, глуха-чырвонай,
ціха сплывае з медзі ствала
на мох збуялы, на звонка-зялёны,
ды ўжо счарнелы тут, ля камля.

Захад крывавіць... Ірве назаўсёды

дня залатую, жывую шчэ ніць.
О недарэчнасць – успомніць з нагоды
аб тым, што мёртвым ужо не баліць!..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
...Кропляў пякучых бег безупынны.
Бой аціхае... Ці трачу я слых?..
Зноў прыбывае сумнай ажыны,
сунічак сумных... дзеля жывых...

***

Без весткі прапаўшаму

Лагчына, груд... Алешнік, як нядоля,
брыдзе, здарожаны... спыніўся. Назаўжды.
Струменіць неба хвалямі нуды
на здратаванае жалезам поле.
... Як цяжка паміраць! Чужынца крок,
смех. І цурчыць – на нашым полі бою!
Зямля, расстацца я не мог з табою,
і выстаяў. Ды сіл... устаць не змог...
Ні вечароў, ні раніц больш не будзе,
счарнелі ліпы роднага сяла...
І чырвань канюшыны запляла
зямлёй мае прыдушаныя грудзі.
І тысячы над галавою зор –
асколкі памяці – ірвуць прастор...