У барвах зямлі

***

М.М.Ш.

Дзеля славы нязгаснай – красы

пацалункамi лiпеньскай ранiцы
расцвiлi ў першых днях касачы.
Спакваля, на зары, на свiтаннi...

Сiла нашай зямлi перайшла

праз карэннi ў тугiя пялёсткi
сiнiм, жоўтым – адбiткам святла,
сцюжай зiм, пазалотаю вёснаў.

Каб спявалi ў жаночай руцэ.

І каб новую песню складалi
новы Альбрэхт i новы Вiнсент.
Ну i ты, мой шаноўны Мiхале.

Не скупiцца на колер абшар

тым, хто ўбачыць, пазнае, адчуе...

***

Ох, засцiлае туманам, хоць плач,

кладкi, алешнiк, атаву аселiцы.
Нiбы горла прачысцiў пугач,
а рагатнуць – не асмелiцца.

На той бок не пайду нiзашто,

нават птушка твая не ўпросiць:
Адбалела, як смага, прайшло...
Асталася счарсцвелая восень.

А любiў, брыдучы басанож

па iмхах, выхваляць твае вочы.
I за гэта, няйначай, ўсю ноч
той, вушасты, за рэчкай рагоча:

– Ух!-ха-ха!.. Прыгажосць перахвальваў,

хараства не знайшоўшы нi калiва!..

***

Б.І.

Не пытай ты мяне, не пытай

нават позiркам, крыху упартым!
Хай адкажуць табе: небакрай,
казялец, i ўвагi не варты,
сiнi бор, i аблокi над iм,
нерухомыя ў жнiвеньскай стоме;
i лянотным дажджом залатым
сонца бляск на звычайнай саломе...

Я не першы палонны з людзей,

што шукаюць сваю азярыну.
Там, спатоліўшы смагу грудзей,
не баiшся ўжо нават загiнуць...
Бо спазнаў, бо ступiла нага
на ледзь бачную сцежку яднання.
Небам сiнiм, бяздонным, вада.
У ёй аблокi – маўклiвыя зданi.

Толькi вочы прыкрый, зварушы

вастракрылую ластаўку – памяць.
I пачуеш, як шэпча ўначы
плынь вады пад цяжкiмi плытамi...
I, слабых не шкадуючы ног,
тым жа берагам, тым крутаярам,
ужо брыдзеш напрасцяк, без дарог,
з неабсяжным сам-насам абшарам.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Кроплi зор праз iмжу, праз iмжу...
То ярчэюць, то знiкнуць гатовы.
Не трывож – не пытай! Што скажу?
Выцвiтаюць будзённыя словы...

ЗДРАДА

Ptakow tyle. Zieleni tyle.

Lato, zaczekaj chwile.*

K.I.Galczynski