У барвах зямлі

***

Прылятала прыцемкам птушка,

а якая – ніхто не пазнаў.
Вецер нават лістка не кранаў,
сарамліва галінкай не гушкаў,

зухаватасць, сумяўшыся, траціў,

як на дрэва садзілася тое...
Пер’е мела яна залатое.
І блакітныя вочы дзіцяці.

Знікала дзіўная на чорным фоне.

Як твар сланечніка, палонены сутоннем.

А пражытых гадоў і хвілін,

што шапталі аб казачным нечым,
цэлы сноп каласоў – за адзін...
Непаўторнасць жаданай сустрэчы!..

***

Флёксаў купіны тлеюць. А змрок

акрыяў, загусцеў, ападае.
Да акорда акорд – і вянок,
што не вяне і цвет не губляе.

І цямней, і цямней. І пара

на дабранач сказаць тыя словы,
каб спакойна заснула трава,
і дзіванны схілілі галовы.

Нібы голас дзяцінства – ледзь чутны,

нібы пах несабранага мёду!
І зліліся харалам магутным
дні: калыскі, жніва, адыходу.

Прыдзе час – усё патоне ў начы.

Данясці. Не згубіць. Зберагчы!

***

Праменняў сонечных апошні клін

лязом алмазным голле рэжа.
І ўжо не сумная сцяна ялін –
тутэйшы арабеск, дзівосная мярэжа...
Ля лесу коні; ногі ў малацэ –
туман пайшоў, цішком паўзе імшарай.
Як трапяткое птушаня ў руцэ,
дзень ціхенька сканаў, цямнее тварам...
Ды весела у роздуме сачыць,
як разгараецца смалісты бок карча,
і дым, што сон, снуецца па агні.
А поплеч, вогнішча вакол, сядзіць
маіх мужыцкіх продкаў грамада.
І зорак грамада – ў вышыні...

***

М.М.Ш.

Глянь: па бульбянішчы – скрозь матчыны сляды.

Як злепкі тых, што час даслаў з Пампеяў,
адбіўшы прагна на гарачым глеі,
каб засталіся явай назаўжды.

Як ломіць у крыжы! Да самых хмар

няўступліва шнуруецца палоса.
Самотнай птушкі крык ці песні адгалосак...
І сонца стомлены ў паўнеба твар.

А колькі трэба сіл, каб боль перамагчы,

зло чэрствасці людской? Ці дачакаць вясны?..

Не дачакала... З сёстрамі пайшла

спяшаць з дакопкамі на тым нябачным полі.
Няслі свае сцягі: работу дацямна,
прышчэрблены капач і серп, крывы ад болю.

ДЗЯЎЧЫНКА Ў ПЕЙЗАЖЫ

Як зложыцца яно, тваё жыццё?

Табе яшчэ й дванаццацi няма...
Цi памяць зберажэ тваё iмя,
цi адашле у небыццё?

Цяпер ты – ўвесь iснуючы абшар:

далёкi грому хор, пужлiвасць блiскавiц,
пах скошанай травы, рамонкаў i сунiц,
аераў гарката i пераменнасць хмар.

Ты птушкаю ляцiш – i смех твой наўздагон,

ўсё тулiцца к табе, у радасны палон.

Дзень зiхацiць, як страказы крыло –

мелодыя i рытм вышэйшага настрою.
Хай будзе ён тваiм. Яшчэ нiхто
не зладзiў з доляю людскою.