У барвах зямлі

***

Алесiку

Там, за вадою, светлыя пяскi

смугой лiловаю закрыла,
узняўся вецер, мчыць на пругкiх крылах
і пляжыць лазнякi.

Ўбiвае ў небасхiл ружова-белы штых

маланка-блiскавiца.
Яе не ўтаймаваць, прад ёй адно скарыцца!
I Сож сiвы прыцiх...

А наш маленькi спiць, перамагло...

Нясе па хвалях сну крыштальнае вясло...

На захад сонца йшло, як радасны асiлак,

і рукi матчыны, i лёгкай хмаркi цень,
і напалохаў чмель, i крапiва ўкусiла...
Якi шчаслiвы i бясконцы дзень!

***

Дануце Бічэль

...Змые пыл, жыватворным напоiць –

ажыве, расцвiце, усмiхнецца...
Неспадзеўкі раскажа пра тое,
што драмала i ў думках, i ў сэрцы.
Прынясе цёплым ветрам здалёку,
з ператканых праменнямi даляў,
буслянятак няўрымслiвых клёкат,
перазвоны крынiчных крышталяў,
шапаценне вярбы, плёскат хвалi,
шолах лоз, асакi i чароту.
I трывогi ацiхлi, апалi,
разам з рэхам апошнiх грымотаў...
Праспявае зусiм нечаканым,
дзень будзённы, як свята, расквецiць.
I зашэрхнуць, загояцца раны.
I не будзе ўжо болю на свеце,
страт, нападаў, гвалтаў i боек,
ганьбы нават нязначных падманаў.
Неўпрыкметна пасохне благое.
I ачнецца амаль беззаганны
цiхi вечар пасля навальнiцы
над табой, над дарогай, над Краем.
Недзе чуў пра такое... Як снiцца...
Што ж, бывае.

***

Чацвёрты дзень не зацiхае вецер,

імчыць наўскач, шукаючы ахвяры.
Ад стомы курчацца i скрдзяцца, як дзецi,
бяроз пасечаныя твары.

I дзень сышоў, i безлiч хмар сплыла,

на люстры неба – ластавак пункцiры.
А дрэвы гнуцца. I канца няма
адвечнай песнi на журботнай лiры.

Змагацца дужаму! Перамагчы

адным ударам. I, пасля, магчыма,
стаць песняй гучнай у свой час.

А выстаяць пад ветрам? Уначы

Выглядваць золак прагнымi вачыма,
прамень каторым назаўсёды згас?

***

В. В-у

Кiнем усё i на досвiтку едзем,

у дробнай хвалi губляць паплаўкi...

Дальнi бор i аблокi-суседзi

мiж драцiн патанулай лазы;
цела светлае ў цёмнай кашулi –
цягне век свой крывуля-вярба;
i над грудам, дзе продкi паснулi,
тлумiць ветрам кiрмаш варання.

Процi сонца iскрыць павуцiнне,

спеюць словы, ўбiраючы сiнь...
Хай мой голас тут раптам загiне,
толькi ты, дарагая, не згiнь!
Сотня год – толькi кропля расы
на спакойным аблiччы тваiм...

***

Не скарбаў шукаем – волi.

Каб новы ўявiць абшар,
узлятае, напяты да болю,
уцiснуты ў сталь Iкар.
I гiне ў полымi лютым.
I, фенiксам стаўшы, iзноў
рве прыцягненняў путы,
успеньвае ў жылах кроў.

Цiхiмi галасамi клiчуць яго назад

Шолахi-перазвоны, пошум старых прысад.

Недзе ў безданi золак

першую птушку збудзiў.
I расцвiтае золатам
Трава Зямлi – дзiвасiл.