У барвах зямлі

***

Першая цёплая ноч,

зноў я адчуць цябе змог!
Месяца тонкі серп
ціха на кроны прыплыў...
І сонцу, і ветру, і ўсім –
лістоты яшчэ чакаць:
новы пачатак жыцця
сокамі толькі пайшоў,
пупышак мільярды ізноў
асіляць дрымоту зімы,
і колер зялёны скрозь
нячутны ўздыме прыбой.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Скупа гукі плывуць. Аднак
час і стома возьмуць сваё –
горад гучнасць сцішыў, прытух,
дзень чарговы скінуў з плячэй.
Птушкам сніцца яшчэ без гнязда –
першы сон на сваёй старане...
Крылы помняць яшчэ пералёт,
сэрцы б’юцца напружаннем тым...
Месяц у галлі вастрыё
прытупіў аб начны туман.
Ды і зоры мігцяць мякчэй...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Як уладна кіруеш, ноч!

***

Алесiку

Ты быў такi маленечкi, што толькi й мог

Расплюшчваць вейкi, плакаць i смактаць.
А потым вырай быў. I зноў шпакi ляцяць
Шляхамi гiбелi, вяртанняў-перамог.
На гэтай яблынi старой упершыню
Блакiт i золата убачылi яны.
Пазналi страх: ламае, як i сны,
Пярун-язычнiк саду цiшыню.
Што той Паўднёвы, найяснейшы Крыж!..
Цi ж меркне нам Палярная, свая?
Хадой нячутнаю, у росах, ноч прайшла.
I ты мне усмiхаешся, не спiш,
I дню, што ўжо чакае ля дзвярэй.
Расцi, маё сцябло, хутчэй!

***

Сонны спакой неглыбокай вады,

Звонкiя россыпы лотацi.
Крок прыпынiлi, удаль брыдучы,
Вольхаў празрыстыя постацi.
Жоўты на чорным, зялёны травы –
Парасткаў новае брацтва –
Чысты, праўдзiвы i малады...
Стрэліся – і не расстацца!..

Ды мiмаходам. Дабранач, прастор,

Памяць усё захавала:
Тонкага голля спакойны дэкор,
Водгук шчымлiвы. Цi мала?
Захад – размыты на срэбным кармiн,
Слуп з нерухомаю птушкай...
Вырай змарыў з тых заморскiх краiн?
Вечар лагодны загушкаў?..

Гонiць нястрымны “Эрфурт – Масква”,

Дробязь паўстанкаў мiнае.
Крышыць сфумата сканаўшага дня
Над засынаючым Краем...
Колькi ж яшчэ на вакзалы спяшаць,
Месца выпытваць па касах?
Зрокам праводзiць, а сэрцам вiтаць
Свойскiя краскi пад насыпам?..

***

Слепiць сонца бляск на лужынах,

ручаiнамi павязаных.
А надзея зноў засмужана
абяцаннем недаказаным...
Мчыць планета, зоры лушчачы
арбiтальнымi цяжамi.
Кім жа ды калі запушчаны
ў бясконцасць... мёртвы камень?
Дык спяшай, вада вясновая,
у акiянах растварыцца!
Мы ж – слабыя прад замовамi,
І ўсё тая ж постаць снiцца,
І не ўбачыць пiльным зрокам –
зразумець, адчуць з палёгкаю
непаўторны почырк крокаў,
злучаных хадою лёгкаю...
...А над горадам, у зацiшку
стратасферным, атмасферным,
вераб’i, каштан кашлацiцца,
вецер, захад, рухам мерным
вечар, у контурах размыты,
у бяздоннасць гулкай лейкi
сыпле шрот хвiлiн пражытых
з абыякавасцю нейкай...
з абыякавасцю нейкай...