У барвах зямлі

“БЕЛАРУС”

За лясамі, гарамі высокімі,

там, дзе Нігер зялёны цячэ,
пасланцамі яны яснавокімі
у гвінейскай чужой баразне.

Рукі цёмныя, чорныя твары,

светлых сэрцаў напружаны стук:
то пяюць у трапічным абшары
наш матор і тамтэйшы жаўрук.

Мо са словам і я не спазнюся,

хоць цяжкія да песні шляхі...
Каб ляцеў той прывет з Беларусі,
што калісь адны гусі няслі
ад іржавай балотнай вады,
ад сіўца, што не зведаў касы...

З ЖЫЦЦЯ...

...Адгрукала, хмары камечачы!

І свеціць, усё больш аддана,
сцябло пад кропелькай гнецца,
пасмачкі пары над плотам...
Малыя па зелені лужын
то моўчкі, то з віскатам радасці,
крышаць ружовасцю пятак
люстранасць тонкую, чыстую.
Птушкі ўладкоўваюць пер’е.
А галіны – кроплі страсаюць.
Ім, галінам, што ж застаецца?

Іржа на цвіках іскрыцца

праз пасмачкі пары над плотам.
“Ціў-і” аўсянкі, як з камертонам...
А з вокнаў, наўсцяж расчыненых,
Бетховен з-пад пальцаў дзіцячых:
“Сурок”... прыўзняўся, таўсматы,
лупіць сумныя вочкі...

Пасмачкі пары над плотам –

промні мокры бетон шліфуюць.
Пракаціліся дзверы-пліта
па рэйках профільнай сталі –
цішыню і паўзмрок у сховішча!
Дзяжурны, “Ціў-і!” пачуўшы,
лена ў кроне шукае зрокам...

...Гадзіна яшчэ да змены...

...Недзе побач патрон стандартны
з дапамогай затвора нячутна
прапаўзае памалу ў патроннік.