У барвах зямлі

***

Б.І.

Чысты кобальт прамытага неба –

трое сутак iшлi ўжо дажджы.
Гонiць, гонiць – пазбыцца, знаць, трэба,–
друз аблокаў да нейкай мяжы.

I табе было неяк маркотна –

ўсё крадком паглядала ў акно:
след на шыбе ад кроплi самотнай
так знiкомы!.. Прапаў – заплыло...

А скажу я табе: неаднойчы

яшчэ будзе прычына тузе!
Хмар прыгнаў буйны вецер-малойчык –
зноў iмжыць i гняце пакрысе...

Дык бярэм хоць на сёння з сабой

гэты белы на сiнiм прыбой!

ЧАТЫРЫ НАКIДЫ

1

Дзе ты, дзiўны час навальнiц?
Лiсце ў скрусе ўсцiлае дол.
Поўнi той не спаткае ноч,
ночы той нi шукаць, нi знайсцi...

2

За расчыненым насцеж акном
супакойваўся ўзбуджаны гром.

Кроплi з цёмнага скочваў лiста.

Адганяў – не жадала душа! –

мiтуслiвы, роспачны рой:

хай сумненнi ляцяць стараной!

Цi ж не бачаць? Нябёсаў агонь

хай iх спалiць, ратуючы ўстронь!

3

...Зразумець – не змагла! Назаўжды,
стрымгалоў, вужом пад лаўжы,

пад усмешкай – лязом зiхацiць! –

ўсё нямее i ў прорву ляцiць!

Пад насмешкай – ўжо словам сышла! –

чорнай роспачы выспець пара!..

Як жа будзе? Цi можна сцярпець?!

Бездань неба. Месяца медзь.

4

Сёння так спакойна аб тым,
што ў той час блюзнерствам было б!
Не спяшай прыняць варажбу
цёмнай ночы, поўнi, дажджу...