У барвах зямлі

В О С Е Н Ь

Дз.Шчаснаму

1

Кастрычнiцкая яснасць!.. Як праз шкло
Прамытае не раз, ды таўшчынi належнай...
Iльецца створанае вечнасцю святло,
Сатканае з журбы i радасцi бязмежнай.
I песнi горнуцца, бы ветразi плывуць,
У словах, знойдзеных i сказаных другiмi.
I спее ўласнае. Збiрай, i не забудзь,
Што так пяецца толькi мiж сваiмi...

2

I пракрадзецца досвiткам туман нямы,
Абдыме былку кожную. I стан ялiны дужай...
Счакаўшы ранiцу, пад сонца пойдзем мы,
Зямляк i суайчыннiк – шчыры дружа,
Адчуць, як у гаi з бяроз, ляшчын, асiн
Страсаецца цiшком пад кiрзавыя боты
Начышчаная медзь, прынадлiвы кармiн,
Нейтральнасць блякласцi пры кроплях пазалоты.

3

Спакой i цiшыня – не маюць меж i мер.
Ахейцы сiнявы такой не сустракалi!
Халаднаваты клiмат... Быў бы свой Гамер,
Калi яны Руна яшчэ i не шукалi...
А нам – элегii, санеты. Конь сiвы,
Барвовым захадам ружова фарбаваны...
I гэты вось кастрычнiк! Залаты,
Да дробязей знаёмы, зноў жа – нечаканы...

4

Быў млын калiсь... Праз рэшткi паляў лье
У нiзкiх берагах рака струмень халодны.
Спрамляюць рэчышча. Чакае тут яе
Бетонная труба. Над ёю – мост выгодны.
Падыдзем? Пастаiм, каб лепей ацанiць
Прыкметы навiзны, наканаванай часам.
Цякла – як сонная, тут – пенiцца, бурлiць!
I зноў спакойная – пакiнулi сам-насам!

5

Зусiм як чалавек! Ды праз матора гук
Ён нашых разважанняў не пачуе:
З навюткiм кошыкам лазовым паляшук
З-пад Пiнска на Наваградак шыбуе!
Да тых грыбкоў, што ў кошыку ляжаць,
Зяць прынясе што-кольвечы з сяльмага...
Без кроплi ж той – нi быць, нi гасцяваць:
Адолее, замучыць тая смага...

6

Ах, колькi ж iх было: тых кропель, баразён,
Крывавых мазалёў, крыжа здранцвення, поту,
Дажджоў заложных, каб буяў драсён,
I тых чаканых, ссунутых на потым!
Шчаслiва, дзядзька! Ўнукаў падтрымай,
Хай доля мачыхай нiколi iм не будзе!
А розных там хвароб, нястач – о непачаты край!–
Адолеем, усю іх плойму збудзем!

7

Зноў цiшыня. А шэранькi бiплан
За хмару лепiцца ледзь бачнаю стракозкай...

***

Ветер всхлипывал, словно дитя,

за углом почерневшего дома.

Н.Рубцов