Вандроўка з божымі кароўкамі

-- Трошкі нават шкада гэтых дурных жыхароў Краіны. Яны ж думаюць, што за мяне мацнейшыя. Во, няхай цяпер адужаюць мяне, як іх Чысцюлька ў палон трапіла. Добрых мар, кажуць, болей… Паглядзім, паглядзім… Чаду і злосці з Зямлі таксама нямала ідзе. Людзям жа на ёй усё дрэнна жывецца. Наесціся трэба напоўніцу, абы не лопнуць. Апрануцца – прыгажэй, чым тыя, хто побач. Ездзіць – на самых хуткіх машынах… А што гэта значыць, даражэнькі Дзюрабой? Правільна, іх заводы і фабрыкі дымяць і дымяць без перадыху, каб усе “хачу” людзей споўніць… А ўжо сварацца яны колькі, гэтыя людзі, а ўжо колькі за адны толькі цацкі дзяруцца, а ваююць!.. Вось не стала Чысцюлі, скінулі мы яе з хмаркі, адабралі рэшата

-- Я і мацнею з дня ў дзень. А над Зямлёй ні сонца, ні сіняга неба. Толькі туман, а калі так справы і найдалей пойдуць, і цемры ім нашай знішчальнай напусцім. Во ўжо я ім тады не пазайздрошчу!

Праўда, чароўная прынцэса? Гы-гы-гы! – рагаталі разбойнікі. – А мары і не дадумаюцца на тваё выратаванне выйсці, хоць і трэба ўсяго кавалак мыла і вядро чыстай вады, каб мяне адужаць. Ну, не люблю я чыстай вады, а мыла проста не выношу! – рагатаў Куродым, а Дзюрабой ажно заходзіўся ад смеху “Гы-гы-гы!!”

Непераможная зброя

Прынцэса Чысцюля нічога не адказвала на здзеклівыя пытанні Куродыма.

Не пагадзіцца са злым чараўніком прынцэса не магла, бо сапраўды процьму вялізных торбаў з дымам, злосцю, благімі думкамі з зямлі на касмічныя сметнікі адправіла.

Аднак супраць праўды Куродыма ў яе была непераможная зброя: вера ў прыгожыя чалавечыя мары. Яна іх таксама нямала ў Краіну Паветраных Замкаў жыць пусціла! Былі гэта мары людзей пра мір, пра здароўе, дружбу, спакой… Было гэтых мараў многа, яны ішлі з кожнага дома.

Прынцэса Чысцюля спадзявалася, што некалі ўсе мары людзей стануць добрымі справамі – і тады торбаў з куродымам у яе паменьшае, а, магчыма, і зусім не стане.

Але прынцэса не прамаўляла ўслых сваіх думак гэтым боўдзілам – Куродыму і яго памагатаму Дзюрабою. Яшчэ раззлуюцца і закінуць куды чароўнае рэшата. А яно ёй спатрэбіцца, як яна выйдзе на волю – парадкавацца… Доўгі час прынцэса сядзела і думала моўчкі. А пасля яна пачала спяваць песеньку:

Я саўю сабе вяночак – З буйных зорак, з песень звонкіх.

На магутных крылах ветру Адпушчу яго на волю.

І развее вецер песні, Раскідае ў небе зоры Каб пабольшала на свеце Чалавечых добрых мараў… Прынцэса спявала, а Куродым і Дзюрабой, якія спачатку крывенька пасміхаліся на словы “чалавечых добрых мараў”, раптам пачалі драмаць – і заснулі. Так прынцэса Чысцюля вынайшла ўправу на разбойнікаў. Словы песні дзейнічалі на іх, як чароўная калыханка -- вось чаму ўжо некалькі дзён і начэй над Краінай Паветраных Замкаў стаяў страшэнны храп. За ім не было чуваць голасу прынцэсы. А яна старалася, спявала – сама ж адчыніць клетку і выбрацца адсюль прынцэса не магла.

Дробныя Мары становяцца Вялікімі

Праўду кажучы, Дробным Марам было вельмі- вельмі страшна караскацца туды, адкуль чуўся храп. Але, падбадзёрваючы адна другую, у суцэльнай цемры яны ўзбіраліся па самай высокай вежы каралеўскага замка, макаўка якой заўсёды хавалася за аблокамі. І, узняўшыся на самы верх, разведчыкі пачулі… голас прынцэсы Чысцюлі! Не даючы сабе веры, яны так хутка, наколькі маглі зрабіць гэта ў цемры, скочылі на воблака і пайшлі на голас.

А хутка ўбачылі сваю любімую прынцэсу, зачыненую ў клетцы!

За час няволі прынцэса не змянілася ні кропелькі: відаць, яе думкі былі такімі чыстымі, што нават Куродым не мог запэцаць прынцэсу сваім чадам. Ад клеткі, у якой сядзела і спявала прынцэса, зыходзіла цьмянае святло. Але яго было досыць, каб агледзецца па баках. І Дробныя Мары ўбачылі, што страшны чарадзей Куродым і яго памагаты, касмічны пірат Дзюрабой, спяць моцна-моцна.

Тады Дробныя Мары зусім асмялелі. Яны наблізіліся да клеткі, і прынцэса шчасліва заўсміхалася, пазнаўшы сваіх добрых сяброў.

Тут былі мары пра вялізны торт, які можна з’есці аднаму і адразу; мары пра маленькага сабачку на дзень нараджэння; мары пра камп’ютэр і веласіпед… Яны зваліся дробнымі, але аздаблялі нечае жыццё – і прынцэса Чысцюля любіла іх. Але, калі шчыра, ніяк не чакала, што яны здагадаюцца і не збаяцца першымі з’явіцца тут, каля страшных разбойнікаў.

Але доўга дзівавацца часу не было. Прынцэса Чысцюля толькі на хвілінку перапыніла спевы і папрасіла расказаць, што робіцца ў Краіне. Пасля яна заспявала зноў – каб разбойнікі не прачнуліся, а мары хуценька зашапталі:

-- Не хвалюйцеся, дарагая прынцэса! Пацярпелі замкі Краіны, але пакуль няма страт сярод жыхароў. Вашы мама і тата жывыя і здаровыя.

Мы ўсе вельмі, вельмі гаравалі і маркоціліся. І нават непрыгожа паводзілі сябе, -- пачырванелі Дробныя Мары. – Але нядаўна божыя кароўкі Ірыска і Хлебны Мякіш – напэўна вы іх ведаеце – прывялі ў Краіну смелага рыцара, Летуценніка Даніка. Ён нам адкрыў адну таямніцу, і мы пайшлі на разведку! -- прамовілі Дробныя Мары з запалам.