Вянок

Ціхі вечэр; знікнула сьпякота,
Весялей струіцца між чарота
Рэчка, што ўцекае ў ставок;
Ўкруг яго ідзе вярбін вянок
Йшчэ зялёных, сьвежых, хоць каравых;
Плесьня каля бярэгоў іржавых
Саматканым поясом ідзе
І лілеі расцвілі ў вадзе;
Часам з візгам ластаўка малая
Пранясецца нізка, і чэркае
Крылечкам з разгону гладзь стаўка,
Налякаўшы гэтым матылька.
Часам лін ці окунь успляснуцца
І кругі шырока разыйдуцца;
Часам выпаўзаюць палежаць
Тут вужакі шэрые на гаць,
У канцы каторай. млын схіліўся;
Спарахнеў ён, ледзь не разваліўся.
Пачарнела кола і даўно
Мохам цёмным абрасло яно.
Але сённі ходзіць кола млына,
Бо прыйшла да млынара дзяўчына,
Каб мог сукруху с сэрца збыць.
У белай опратцы яна стаіць,
Нахіліла смуглую галоўку
І чуваць, як сэрца праз шнуроўку
Часта б'ецца. А стары млынар
Тройчы брызнуў ёй вадой на твар
I, уставіўты на хвалі вочы,
Прыглушоным голасам шапочэ:
"Пакланюсь я табе, царыца,
Чыстая, сцюдзёная вадзіца.
Ты цячэш балотамі, імхамі,
Жоўтымі, сыпучымі пяскамі,
Бэрагі крутые падрываеш,
Дрэвы ды камні падмываеш
І нясеш іх к мору-акіяну,
К выклятаму востраву Буяну.
Там і вецер буйны не гуляе,
Там і сонцэ краснае не зьяе,
Там ня блішчэ ясная зараніца.
І прыносіш ты туды, вадзіца,
Важкі сум ад сэрца Кацярыны.
Я навокал абваджу тры тыны,
На замок іх моцна замыкаю,
Ключ у морэ-акіян кідаю.
Як са дна ключу ўжо не падняцца
Так і гэтым словам не мінацца".

І падносіць млынару дзяўчына

Яек рэшата й палатніну.

 * * *

Па ляду, у глухім бары,
Дзе, ля ральлі стаяць тры хаты,
Мужык ідзе, — насьвітцы латы,
А сам няхібкі, хоць стары,

С чупрынай, белаю, як лунь,

І з барадою сьнегавою,
Зямлёй прапахшы і сасною,
Ен пільна ўсё глядзіць на рунь.

"А каб ты здох!" Бач, па расе

Хтось трапіў к збожжу ад крыніцы;
Ды вось і вузкі сьлед капытца:
Алері тут былі ў аўсе.

Усё знішчуць, падлы, хоць ня сей,—

Не дачэкаеш умалота!
А тут ешчэ цераз балота
Не прабярэшся да людзей.

Снуюцца хмарай камары;

Кішмя-кішаць у зёлках гады;
Падшывам абрастаюць ляды...
Зьвядуць, зьвядуць людзей бары.

Даўно пачаў "хадзяін" дбаць,

Каб пушча тут была нанова,
Ды толькі ведае дзед "слова",
А то дабра бы не зазнаць.

Нізка вершоў "Место".

Ты — чарователь неустанный,

Ты — не слабеющій магнитъ

В. Брюсовъ.

УСТУП.

Зьвярнуў калісь Пэгас на вулкі
С прывольных, палявых дарог, —
І пракаціуся топат гулкі
І іскры сыпнулі с пад ног.

У грудзі кволые запала,

Дачка каменьняў, место мне.
Пачую я тэй іскры жала
І верш аб месьце з сэрца мкне.

 * * *