Задарожжа

Генерал беларускага войска Кастусь Езавітаў,
Ты ў Нямеччыне. Судны твой дзень настае.
Ачапленнем сталёвым апошні прытулак абвіты,
I ўнукі Дзяржынскага крылы ламаюць твае.

А пасля павязуць на Усход. I ў спецсховах Лубянкі

Упырамі ўвап'юцца ў душу, каб не помніў ані,
Як на снежнае поле кладзецца чырвона заранка,
Як сярэбраны Вершнік імчыцца на грозным кані.

Як у дзень сакавіцкі ўстае Беларусь - не, не мітам:

Сонцам, што над хлуснёю і гвалтам плыве.
Генерал і настаўнік, гісторык святла Езавітаў,
У адказ на "жыла" ты упарта гаворыш: "Жыве!"

Адступаюць жаўнеры твае. Пыл на вуснах каменны.

Зрэнкі падаюць долу. Сышліся дарогі ў пятлю.
Як у гулкую студню быцця, у гнілым сутарэнні
Шэпчаш шэраму небу: "Радзіма... Люблю..."

З крохкай восі зямное сарваўшыся метэарытам,

Адляцеў ў паднябессе – і ў варце да гэтай пары...
Дэміург БНР, Беларусі святар Езавітаў,
За яе і за нас ты няспынна малітву твары!

25 сакавіка 2004 г.

* * *

Над парасткам, безабаронна-юным
Зноў груганоў таропкія кругі...
I цягнуць мерцвякі з сатлелых трунаў
Як саваны, чырвоныя сцягі...

* * *

Купаюцца ў дажджы далонькі клёна.

Скупое сонца сёлета чамугь.
Няўжо прырода шле табе праклёны
За рабскае маўчанне, Беларусь?

1997 г.

НАША ДРАМА

Вецер вухам трэцца аб страху
I гудзе, як ракавіна, гмах.
Мне здаецца, што бягу, бягу
I спыніцца не магу ніяк,

Аж пакуль варожая страла

Не прапаліць сэрца назаўжды.
Беларусь! Усё, што я магла,
Я ўкладала ў гэтыя гады.

Ты ж ізноў атрутнае віно

Хочаш піць — а сэрца б'ецца ледзь...
... Бог заслону апусціў: даўно
Гэткіх драм не хоча ён глядзець...

(1995 год, пасля травеньскага рэферэндуму)

ПЕРАМЕНЫ

I аптымістам трэба аптымізму.
Жыццё як кола — кожны дзень крутня.
То плачуць абаронцы камунізму,
То б'е славянсаборская гайня

Ва ўсе званы нянавісць да той мовы,

Якой ізноў азваўся беларус...
У вёсачку!
Жывіцаю смаловай
Там смачна пахне новай лазні брус.

Там азяро трапеча хусткай сіняй,

Не хочацца ні кніжак, ні газет...
Аднак трымціць трывогаю няспыннай
„А што з зямлёю будзе?" наш сусед.

„Надзел бацькоўскі вернуць? Не, пустое!

Але купіць бы каліва далі.
Начальства? Ды яно заўжды на тое,
Каб жыць не даць нам добра на зямлі."

Аднак крычаць вясковыя кабеты:

„Скуль грошы браць, як ляснецца саўгас?
Каровы мала ўдойныя? А гэта
Няхай турбуе старшыню, не нас."

Паціху масла робіцца раскошай.

Па картках хлеб у краме .
Ты ж - чужы...
На адпачынак — два абмены грошай,
З'язджаць ці заставацца - варажы.

„Ат, лясні ўсё!"

Грызеш сухар замшэлы
I плешчашся русалкай у вадзе.
Трава і лес,
туман з лагчыны белай...
Яно навек, яно не падвядзе...

1994 г.

ВОГНІШЧА