Задарожжа

Калі і на бохан не шкрэблася збожжа,
I бабуля з артрытам стагнала ў кутку,
Пехатой тупацела я ў Задарожжа¹

,Галасавала там на бальшаку.

У радні гарадской пазычыўшы грошай,

Я вярталася ў вёску, і было йшчэ няўзнак,
Што калгас, дзе жывём мы ўсе – задарожжа,
I яго абмінае імклівы бальшак.

...Пасівелыя пасмы, як зімовая пожня.

Ды і па сённяшнім, па круцельскім лядку,
Люд наш выкоўзваецца з задарожжа
Каб апынуцца на бальшаку...

НЯМЕЦКАЯ МОВА

Яна прыплывала да нас
Купецкімі стругамі ганзейцаў.
Яе шпурлялі на драўляны прычал
Разам з маслам святога Квірынуса²

,Шоўкам і парчой.

Яна падала рэхам у Дзвіну

I чаплялася белаю хмаркай
За крыж Святой Сафіі.

Яна тупацела па нас

Бязлітаснай падэшваю крыжака.
Нязношвальным салдацкім ботам,
Які і па сёння не згніў у зямлі.

Яна пратыкала нас гучным "Хэндэ хох!",

Нібыта рагамі быка,
I вывальвалася з нашых хат,
Камянеючы ў надмагіллях.

А сёння яна

Схіляецца ў белым халаце
Над лысым ад хіміятэрапіі
Дзіцёнкам,
I вычэрпвае, як журавель,
З нашае студні
Чарнобыльскую каламуць,
I прышывае нас
Сярэбранымі іголкамі "Люфтганзы"
Да каляровай сукні Еўропы.

I мы сутаргава ўспамінаем яе,

Як звон келіха -
На раздарожжы.

МЕЛОДЫЯ ТРАЎ

ПЯЦІДЗЕСЯЦІГОДДЗЕ

Птушкам сыпану зярнят паболей,
Хай ізноў на мой балкон ляцяць.
Мроіцца - каго не ўбачу болей,
Галубамі на мяне глядзяць.

Я губляла іх часінай горкай,

Я за імі ўслед туды сыйду...
Лашчыць вецер шэранькія пёркі
I шпурляе ў неба чараду.

Я за ёй сачу, пакуль не схлыне

Ў глыбіні, дзе не дастане зрок.
Выблісне і золатам, і сінню
У галубкі райскае пяро...

МАГДАЛІНА

Мне столькі Богам дадзена цяпла!
Здаецца—
Свет бы абагрэць магла.
Наіўная!
Душу аддаць хацела.
А ім было патрэбна толькі цела.

Што ж, шкадавала:

Цела аддавала...

КАХАННЕ

Так каханне мне сэрца ірвала!
Так туманіў твой смех галаву!
Бы ключы ў акіяне —схавала,
I спакойна на свеце жыву.

Толькі недзе, нібы па-за часам,

Выступае з-за шэрай імжы:
Мы стаім, закаханыя, разам,
I няма паміж намі мяжы.

А за намі, над намі ў світанні,

Як з Сусвету прыйшоўшы, гало
Залатым нас ахутаўшы ззяннем,
Над разлукай і злом узняло.
Пройдзеш міма...

Парвецца дыханне...

Нескарона ўзгадаю: „Было!"
...Залатое высокае ззянне
I бязмернага шчасця святло...

ЯНО ПАСЛЯ СМЯЯЛАСЯ З МЯНЕ...

Усё бліжэй да Госпада вяртанне,
Усё далей юначыя грахі.
Як бегала калісь за мной Каханне!
Нібы за Пенелопай жаніхі.

Я ж летапісы "грызла" да змяркання,

Чакала - прынц ля ганка мільгане.
Уволю пасміхалася з Кахання...
Яно пасля смяялася з мяне...

* * *