Задарожжа

Чым болей хочаш быць шчаслівым,
Тым менш жыццё табе дае.
Чакай, скарыся, будзь цярплівым,
I нечакана настае

У шэрані ці завірусе,

У мітульзе пустых гадоў,
Хвіліна, што цябе прымусіць
Дагледжаны пакінуць дом,

Услед пайсці за бліскавіцай,

На ўсё забыцца, акрамя
Вады з бабулінай крыніцы,
Свайго уласнага імя...

КРАСАВІК

Мілы! Як крычыць па лесе сыч!
Слухай жа: паганскае карэнне
Рве зямлі нямыя сутарэнні
I жывому кідае свой кліч!

Хочаш, не - заўжды красавікі

Выбухаюць сонцам і вадою,
Туманамі - цёплым сырадоем,
Выбухаюць дотыкам рукі!

Зманам бессмяротнае душы

Красавік, смяротны, як і цела.
Колькі ўпала - ўпасці ж не хацела,
Колькі спраў, што ўжо не завяршыць!

Кроплямі яны ў сонцазварот,

Потым прыдуць да дзяцей турботай.
I прымусяць працаваць да поту,
Узнаўляючы Зямлю і Род!

А пакуль - па лесе плача сыч,

Стоена трымаюць ноч яліны...
Цішыня.
Жанчыны смех шчаслівы,
I Жыцця магутны, вечны кліч...

ЗАВІРУХА

Па-вар'яцку гула завіруха
Над самотнаю стужкай шашы.
Вы таропка шапталі на вуха
Скаргі на адзіноту душы.

Дотык вуснаў быў злы і гарачы,

Ды маю не кружыў галаву:
Адыйшла ад ілюзій юначых,
Без кахацня адна пражыву.

Бо знаёмая ўжо да драбніцаў

Мне пачуццяў танюткая ніць,
Бо з атручанай гэтай крыніцы
Не збіраюся болей я піць.

Я глядзела і цвёрда, і горда,

Толькі штось, невядомае мне,
Камяком падступала да горла
I туманна мільгала ў акне.

I ўсё больш безнадзейна і глуха

Шэпат гаснуў ў шоргаце шын.
I шалёна гула завіруха,
I аўтобус ляцеў па шашы...

АЗЁРНЫХ КАЧАК ЧАРАДА...

Азёрных качак чарада.
Зялёная, як чары, ціна.
Спакойна дыхае вада,
Аб кладку трэцца чараціна.

Саспелі рана гарбузы,

I семкі лускае дзяўчынка.
Рыбак цікуе скрозь хмызы...
Апошні тыдзень адпачынку.

Лісток зацягвае слімак

У востры дом свой адмысловы.
...Імкне Паэзія дарма
Прыроду выказаць праз словы...

ДЗЯДЫ

Згодна з народным павер 'ем, душа

прылятае на Дзяды птушкай

То не муж — імклівая шаша
Птушку аб машыну разаб'е.
Узгадаем: „Нейчая душа
Хоча, каб успомнілі яе."

I заглухне сам сабой матор.

Іншая жанчына... Іншы час...
Ён не скажа: "Лепш бы я памёр",
Не націсне роспачна на газ.

Свечку я сама ўкладу ў руку,

Завяду да цэрквы, да крыжа
Памянуць...
Спакойна там вякуй,
Так адданая яму душа!

Ці ж не мне каханню знаць цану!

Вецер вільгаць высушыць са шчок.
Ты душу прабіў, нібы сцяну —
Цёплы яшчэ, шэры камячок...

РАЗВІТАЛЬНАЕ