Задарожжа

Вогнішча пад небам распалілі,
Працягнулі рукі да агню.
Шалясценне кажановых крылаў.
Шэлест маладога ячмяню.

Селішчаў зарослае каменне.

Яблыні закінутай туга.
I мільгаюць па краёчках цені,
Быццам лёсаў нечых мітульга.

Тут гучаў калісьці голас. юны,

Віравала нечае жыццё.
А цяпер - маўчанне. Быццам гуны
Зашпурнулі вёску ў небыццё.

Памірае вёска, памірае...

Не прызнаючы зусім віны,
Аб былым камуністычным раі
Соладка спяваюць пеюны...

1995 г.

КАЛЕГУ - ІНТЭЛІГЕНТУ

Той, хто зараз на троне — ён духам жабрак.
I вяршыня яго — мерседэсы ды корты.
Ты ж дык знаеш, асветніцкай нівы батрак,
Што бывае з душою, прададзенай чорту.

Чый парушаны будзе святы запавет,

Як хоць кропляй крыві замацуеш пергамен...
Ты ж спасціг, што ў гэты прыходзячы свет,
За сябе і за продкаў трымаеш экзамен.

Не на тое прыйшлі, каб спакойна сядзець

На каленях улады ціхмянай балонкай,
I маўчаць, і наўмысна ў той бок не глядзець,
Дзе народ твой ў бяздонную цягнуць палонку!

28 снежня 1995 г.

ТРОЙЦА

Сядзяць анёлы нашае зямлі
Над горкай Чашай — заслабыя крылы.
Тут людзі зноў чужое прынялі
I адракліся ад крыжа Ярылы.

Сын не прымае бацькаву раллю,

I Дух Святы над камяністай глебай,
Дзе людзі — як убітыя ў зямлю,
Вачэй не падымаючы да неба...

1995 г.

НА ВОЗЕРЫ ДОЎГІМ

На возеры Доўгім пад вечар здаўжэлыя цені
Гайдаюцца лёгка, як пругкі чарот і аер,
Як дзікія качкі,
Што доўга і цяжка ляцелі,
Каб песняй кахання
Свабодна ўскрыкваць цяпер.
На возеры Доўгім
Здзічэлым стагоддзям не цесна:
I следу няма,
Хто ўглядаўся ў падводную глыб,
Хто лашчыў у хвалях свавольных
Тут цела,
Хто прагнуў спазнаць цябе —
Толькі ж спачыў каля рыб.
Схілюся смірэнна
Над люстрам тваім таямнічым.
Я тут усяго аблачынка,
Якая праз міг растае.
I ціха — так ціха, што чутна,
Як кліча
Душу маю хтосьці —
Мо Той, хто дароўваў яе?
Хвала, хто цябе бараніў
I зрабіў запаведным
Твой сіні закон,
I жывому навокал хвала.
Вось вёсачка толькі —
Стаяла на беразе гэтым,
Ды ўслед за дваццатым стагоддзем
У Вечнасць сплыла.
Я цені заспела яшчэ і далёкія песні,
I дотык людскі
Памятае яшчэ азярод.
I гэтак тужліва,
Што вёска ужо не ўваскрэсне,
I гэтак жахліва,
Калі не ўваскрэсне народ...

ХАТА