Задарожжа

Праз пясок прасочыцца крыніца,
I калодзеж поўны,
Як заўжды.
Любяць тут праходжыя напіцца,
I ў біклагу ўзяць з сабой вады.

Ад вадаправоднага жалеззя

Кажуць, горла наждаком дзярэ...
Я смяюся: „Піце, колькі ўлезе.
Ён для ўсіх, калодзеж на дварэ".

Ён і ў лютаўскі мароз не стыне,

Колькі б тут завеі нё гулі.
Цёмныя і пругкія глыбіні —
Быццам да сярэдзіны Зямлі.

Як над вокам, над вадой схіліся —

Галаву закружыць незнарок.
Ты тут кропля, што ўпадзе калісьці
У вечны свой жыцця кругазварот.

Ты —дзіця прасторы неабдымнай,

Што пачатак з Космасу бярэ...
„Гаспадынька!"
Я — не гаспадыня:
Ён для ўсіх, калодзеж на дварэ...

* * *

У лёсу не сваё — не выдзірай.
Заўжды ў чужога лепшая залева.
Зірнеш і пазайздросціш: „Вось дзе рай!"
Ды свой там Змей,
Сваё Пазнання дрэва...

У ЛЕСЕ

„Лесе! Шукаю грыбы ад відна.
Вунь — прачасала і глыб, і ўзмежкі."
Лес раздражнёна адказвае: „На!"
I пасылае мне ў кош сыраежкі.

I не ядловец, а сам Лесавік

Зыркае злосна: "Забылася, бачу,
Хто валадар тут? Здавён я прывык,
Што без мяне вы не маеце ўдачы!"

...Дзякую лес за любыя грыбкі,

Зношу смірэнна лясныя насмешкі.
...I хлапчанятамі баравікі
Зноў выбягаць пачынаюць на сцежку...

* * *

Як ускрык, як боль тваё імя...
Сціснуся. Перавяду дыханне.
Ёсць на свеце справы, акрамя
Адбалелага даўно кахання!

Ды, нібы жаўна, душу дзяўбе:

Ў свеце, дзе і так бракуе шчасця,
Мы ўмудрыліся ўдваіх сябе
Гэтак легкадумна абакрасці!

Млечны Шлях схіліўся над ілбом.

Пройдзе.
Што было і што здалося.
Падсякае залатым сярпом
Жнівень дні мае,
Нібы калоссе...

ХУТАР

Уздымаецца неба імкліва.
Дождж прайшоў - быў настырны, як зяць.
Ацяжэлыя ціхія слівы
Адрачона па садзе стаяць.

Да ад'езду машына гатова.

Падсыхае да Менску шаша.
У цішы нараджаецца слова
Аб усім, што тут мела душа.

А было — састарэлая хата

Ды навокал — палі і палі.
I — усход.
На паўнеба, як свята.
Блізка так, як нідзе на Зямлі....

18.9.1991 г.

* * *

Ад ліпеньскай спёкі сагрэлася хата,
I сталі палынна-трывожнымі ночы,
I жывіцца сэрца надзеяй крылатай,
Што ў шыбіну стукне вандроўнік аднойчы.

Вандроўнік з забытай даўнішняй паэмы,

Што ў папках запыленых згінула быццам.
I я, страпянуўшыся, гляну: „ А дзе мы?
I як нам святлом жыватворным абмыцца?"

Інакшаю стану ў святле месяцовым:

Як мячык закінуўшы клунак за плечы,
Пайду па дарозе шукаць тое Слова,
Якое і кліча, і плача, і лечыць...

СМЕРЦЬ

Сын ціха плакаў. Галасілі сёстры.
Муж думаў, як каханцы пазваніць.
Смерць працірала свой сцізорык востры,
Што залатую абразае ніць.
Прырода раўнадушша не хавае:
„Сумленна абавязак свой раблю.
Штодзень старыя формы разбіваю,
Для будучага новае ляплю..."

ЦЫКЛ «ЭМІГРАНТЫ» 1993-1997