Задарожжа

Дождж грыбны абмыў званы на плоце,
I цяпер па ганку шалясціць...
Яблыкі бялеюць у лістоце,
Белы бусел з вышыні глядзіць...

Рэчцы дадзены ўваскрэснуць шанец.

I па ёй, змялелай, ідучы,
Паляшук былы, амерыканец,
Джынсы аж па лыткі замачыў.

Ён ідзе з расхрыстанай кашуляй,

А душой нібы ў дзяцінстве знік...
„Тут казала некалі матуля,
Што ў віры зацягне Вадзянік.

А пасля я рос.

Прыйшла навала,
I маланцы адгукнуўся гром.
I з зямлі прапрадзедаў пагнала,
Бо мой бацька быў гаспадаром.

Ён і за мяжой служыў зярняці,

Будаваў царкву, дзяцей любіў,
I аклад іконам Божай Маці
З дрэва нетутэйшага рабіў.

А дзядзькі палеглі ў Курапатах...

Нас жа ўратаваў заморскі вір...
Зачарпну — і цяжкі, як граната,
На магілах прадзедавых жвір.

Мне з сабой узяць казалі людзі

Жменьку ад магілы, што люблю,
Ды баюся — бацькавыя грудзі
Я зямлёю тою прапалю."

Скончыцца праз трое сутак віза,

Зноў дзяцінства высахне рака,
Расплываецца смугою шызай
Разарваны лёс палешука.

ХУСЦІНКА

В. Кіпелю

Мне Вітаўт падарыў хусцінку — сінь з ліловым,
Бо сонца коле голкамі ў галовы
Сярод нью-ёркскіх хмарачосаў- глыбаў.
...Хусцінка ў пальцах слізгаціць, як рыба.

Трапеча, быццам хоча пад нябёсы

Падняцца — над галоўным хмарачосам
I плысці над Амерыкай, якая
Нібы пад залатым дажджом Даная
Магутная, ляжыць... Спляліся кроны
Нібы карункі — ёй убор зялёны.

Тут, дзе яна калоссем высцілае

Свае палі ад краю і да краю,
Дзе праступаюць скрозь, як палімпсесты
Індзейцаў словы — мова ж знікла дзесьці —
Другая мова, як зярняты ў храме,
Схавалася — і аджыла між намі.

Амерыка! За іх, каго прымала...

Славянскае крыві ў табе нямала.
I на тваіх аздобах, як краёчак
Другой зямлі — наш сіні васілёчак.
Яму хапае месца тут, а там
Ў чужыну гналі, руйнавалі храм...

Маўчу!

I сын, і лёс на той зямлі...
...Хусцінка, ты мне сэрца не палі.
Я ўжо не бесклапотная паэтка —
Касмічных з'яў удзельніца і сведка,
Калі збываецца: „I аз уздам
За ўсё — за мову, за зямлю і храм."

Крычаць не буду:"Я не вінавата!"

Вяртаюся —служыць для роднай хаты.
А тут — вясёлай, лёгкай, як пушынка
Усё ж была.
Нясі мяне, хусцінка!

А вы... Хай і далей паможа Бог

На родны не забыцца свой парог!

Нью-Ёрк

НА БЕЛАРУСКІХ МОГІЛКАХ У АМЕРЫЦЫ

Магілы...Іх калісыді аплявалі,
Абвінавацілі ва ўсіх грахах.
За што? Адкажа кветка палявая,
Адкажа вецер: „Беларусь кахаў."

Тут Юрка Віцьбіч, тут Рыгор Крушына...

Іх словы й сёння выкрасае Час.
Чаму прыстанкам стала ім чужына?
Адкажа надпіс: „Я памёр за вас."

На іх кар'ерны ўжо не зробяць шанец,

Чужацкі іх не згоніць прэч хаўрус.
Спытае люд: „Хто тут?" „Амерыканец?"
Але зямля адкажа: „Беларус!"

ПРАЛЛЯ

Надзі Кудасавай