Задарожжа

Белай кудзеллю дзень ляжыць на цёплай траве.
Тут, дзе мала людзей, мудрая пралля жыве.
Скокне вавёрка раз — змоўкне, слухае ціш.
Быццам спыніўся Час — моўчкі і ты сядзіш.

Амерыканскі стандарт роднага не заглушыў.

Дадзены Надзі дар — адпавядаць душы.
Нітку яна прадзе, быццам нітуе нас
Стойкасцю у бядзе, сілаю, каб не згас.

Куфар прыадчыні — колькі ў ім святла!

Фарбы, нібы агні. Вышыла, як жыла.
Як выпрабоўваў лёс! Каб не ўтрымала ніць.
Соллю саліла слёз — здолела не ўпусціць.

Круціцца калаўрот... Вечны імкнецца час...

Мудрае Праллі род Хай уратуе нас...

Марысі Юрцэвіч-Навумчык у Саўт-Рывэры

Ледзь вымавяць: „Доўбры дэн"—
I зноўку ў „тэлік" вачыма
Даніла — у школе ён Дэн,
I Джон — ён Янук у Айчыне

Хай госці з зямлі Беларусь

Расказваюць нешта ў застоллі...
«Паслухаць іх бацька, прымусь»,
„Іх, маці, разбэсцілі ў школе."

Уздрыгвае ў маці рука,

I ў бацькі слязіна ірвецца...
Ды што гэтым хлопцам рака,
Што Ясельдай недзе завецца?

Іх сіла і бляск малады

Ўвальюцца ў Амерыкі жылы.
Не зведаць ім, як назаўжды
Радзіма аб'явіць чужымі,

Над іхняй калыскай гулі

Другія і ветры, і спевы...
Растуць на далёкім камлі
Галінкі крывіцкага дрэва...

5.08.93

ПРЫСВЯЧЭННІ

ТАЛЕНТ

У вянок Якубу Коласу

Ноч ляжала бяззорнаю, цяжкаю кучмай
На вільготных хацінах,
I спала зямля.
Бог ля Нёмна ішоў і пачуў, як нягучна
У Акінчыцах плача сабе немаўля.

Лесніковая хата. Чадзее газнічка.

Калаўрот. Залацістыя пасмы іьну.
I дзіця.
I над лёсам — зіхоткая знічка,
I матуля прымружыла вочы ад сну.

I не бачыла, хто дакрануўся да сына.

Палыхнула святло.
Адступіла імгла.
I хіснулася хата, нібыта віціна,
I адбіткам на Вечнасці ўдаль паплыла.

Навуковец пасля раскладзе, як па ГОСТУ:

Напачатку эпоха, асоба — пасля.
Быў для Генія час...
Адбывалася ж — проста:
Бог ля Нёмна ішоў і пачуў немаўля...

Васілю Быкаву Да гадавіны ягонай смерці

У час, калі твая
Яшчэ не народжаная душа
Лётала над зямлёю,
Шукаючы сабе месца —
Ён, маладзенькі салдат,
Прыпадаў да яе грудзьмі,
Гасячы смяротныя пялёсткі агню.

У час, калі да тваіх

Дзіцячых' пластылінавых мазгоў
Падбіраліся абцугі сістэмы,
На іх крыжам сумлення лёг
Яго Сотнікаў - і ты
Па Круглянскім мосце пайшоў
На іншы бераг - да праўды.

У час, калі пачынае зноў

Чарнавусы аскабалак мінулага клікаць
Да прывіднай светлай будучыні,
I прабівае "Стынгерам" самалёт,
На якім ты імкнешся ўзляцець —
Ён, Быкаў, ізноў і ізноў
Захіляе чорныя дзіркі сабой,

...Каб табе хапіла паветра да прызямлення

На аэрадроме Свабоды...

З НАГОДЫ ЮБІЛЕЮ МУЗЕЯ ЯНКІ КУПАЛЫ

Жане Дапкюнас