Задарожжа

Над вольнаю сцэнай кружаць штовечар
Калярова-пяшчотныя словы й пачуцці
Як матылькі, што аджываюць ў няпэўным святле
Адагрэтае хаты.

Вольная сцэна, ты спрабуеш сабраць

Аскабалкі свету, а ён разлятаецца,
Быццам кавалкі Лёду-9
З рамана Ванегута.

Мо таму ў Чарадзея, які ўтрымае тваю

Раўнавагу ваўчка,
Дзе палос мітусня
Паміж тлом і святлом —
Зледзянелі далоні.

Ён ідзе цераз ноч.

Белы плашч, бел-чырвоны каснік...
Рыцар болю крывіцкае Атлантыды.
I на Вольную сцэну выходзіць
Наш Лёс...

3 сакавіка 1997 г.

Ганне Ярахновіч 5 у ейнае 100-годдзе

Дарагая Ганна Ярахновіч,
Дайце дакрануцца да рукі.
Гэтак Час нам беражна адновіць
Нітку, што праходзіць скрозь вякі.

Нашы продкі там жылі, цярпелі

Мову бераглі, нібы раллю...
Сто гадоў!
Сяджу, як ля цяпельца,
Слова яе кожнае лаўлю

Аб радні — а значыць, аб народзе,

I аб тым, што будзе зноў і зноў...
Дайце дакрануцца да стагоддзя —
Да маёй зямлі і каранёў!

9 верасня 1995 г., Лужкі

ЭДУАРД АКУЛЮ НА ПОЛІ ЛЯ МАЛОГА ОЛЬЖАВА, ШТО Ў ЛІДСКІМ РАЁНЕ

На полі, дзе расійская пагарда,
Бы серп, сякла паўстання каласы,
Як рэквіем, гітара Эдуарда.
Сярэбраныя плачуць галасы

Па продках, што за волю тут плацілі,

Прастор палеткаў, сзрца не ірві!
Тут буракоў чырвонае націнне -
Сляды невысыхальнае крыві.

Прарос гарох скрозь тонкія мундзіры,

Прабілася скрозь грудзі сенажаць.
Тут паўтара стагоддзя камандзіры
Са шляхты беларускае ляжаць.

З каменняў, нават, сцерлі іх імёны,

Не адпусцілі душы на спачын
Няхай жа восень дажджавой заслонай
Цябе захіліць, нейчы брат ці сын!

I адпяе завея галашэннем,

Каб старадаўні збыўся запавет -
Ляглі, каб не аддаць сваё найменне,
Ляглі, каб стаў свабодным гэты свет.

Пакутліва мы волю здабываем

Ды гонар чужакам не аддам-о.
Гітара барда плача і спявае -
I з душ спадае рабскае ярмо...

Ліпень, 2003.

Да 70-годдзя Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі

Не аднаго ёй залатога веку
Я зычу на свабоднае зямлі.
Нацыянальную бібліятэку
Каб болей заняволіць не змаглі.

Каб да яе ішлі, нібы да Волі,

I прычашчаліся яе святла.
Каб Кніга паланянкай больш ніколі
Ані ў адным спецсхове не была...

ПАЭТ

А. С.

Азоранасць з такой праніжа сілай,
Што стане незаўважнаю мяжа,
Дзе, летучы, ламае вечна крылы
Слабая чалавечая душа.

I ён, атручаны, усё спяшае

Нібы насустрач новаму рыўку.
Даўно не Бог — нячысты спакушае.
... Ці ён штурхае д'ябла пад руку?

* * *