Читаем Задарожжа полностью

Задарожжа

Калі падчас, здаецца, гіну яАд цёмнай слепаты людской —На хутар да цябе, Віргінія,Я еду — там жыве спакой.З табою разам мудрасць брамінаўНашэптвае, што ўсё цячэ.Ахутвае, як хусткай мамінай,Надзея, што прыйду яшчэУ свет — не купіну іржавую,Што ў багне шэрае ліпіць,Дзе над няўдалаю дзяржаваюДуша ужо не забаліць —Над бедамі яе і крокаміЯе дурных правадыроў,Над апляванымі прарокаміI пашчамі глухіх двароў.Вось прыязджаю... Ціхай СвіліцайІдзём, пужаючы гадзюк,I поўдзень дыхае ў патыліцу,I сцелецца пад ногі луг.Як хустка, неба цёмна-сіняеЛягло краёчкам на ваду...Суцеш няпраўдаю, Віргінія—Адсюль ніколі не сыйду...

Леаніду Шчамялёву

У Шчамялёва — не слова.У яго адмысловаФарбы гавораць пявучаю мовай.Дрэвы гавораць,Спяваюць крыніцы,Хлопцы гамоняць і маладзіцы.А гадаваў яго край той суровы,Дзе ад вайны засталіся ўдовы.Талент спялілі крутыя гады —Можа, ад гэтага ён малады.У крутаверці снежнае нашайВеру: пра нас ён нашчадкам раскажа.Што ні карціна —лёсу старонка,Светлая гронка, цёплая гронка...

Рымашэўскаму Сяргею

Да ягонай карціны "Начное купанне"

У іхніх генах - Вечнасць і вяртаннеДа жарала, дзе Дух святы ў купанніМігценне дарыць ночы і святла,Каб сёння нарадзіцца я змагла.I кропляй ювенальнае вадыДалей адсюль!У іншы свет - Туды.

Да карціны Фёдара Ястраба
"Судзяніцы"

Дзве Паркі - быццам Альфа і прасцягТуды, дзе залатая нітка лёсуУ шэрыя ўплятаецца нябёсы,Каб стаць вытокам іншага жыцця.Дзве Судзяніцы - іхні суд цяжкі.Не замінайце так згарэць, як схочуЗамружце вочы, і дазвольце у ночыЗлятаць у Вечнасць з Боскае рукі.

ХРОНАПУНКТУРА4

Сафіі Іофе

Гэты міг— як на сцэну ідзеш пад сафіты,Ці ў Нязнанае возьмеш білет.Трапяткою іголкаю доктар СафіяДа цябе далучае Сусвет.Ты і Космас — сам-насам,I беднае целаАдпачне ад шалёных стыхій.Углядайся ў жыццёвыя хітраспляценні,У памылкі свае і грахі.Дзе скрыжалі Гармоніі вечнай парушыў,Дзе — кармічны аплёў цябе Рок...Мудры доктар Сафія, адкрыйце для душаўНеба пульс ў краіне Су-Джок!20 лістапада 1995 г.

Памяці Паўла Мамедава-Мілашэўскага

Быў — глыток салодкае мікстуры,Маладосці незабыўны лад.Семечка, занесенае бурай,На антонаўцы прышчэплены гранат...Як цвіце ён, быццам апантаны!Не відаць ні неба, ні вады!Ў веснавых садах АзербайджанаБачыла я гэткія сады.Жар крыві з усходняга народу,Сэрца ж - ад матулі ціхай дар.Прыязджаю ў Гродна год за годам,Каб аднесці кветкі на цвінтар.Пастаю, слязу не супакою.Ты мне быў нібы названы брат......Семя, што занесена вайною,На антонаўцы прышчэплены гранат...20 лютага 2000 г.